Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 27

Sextán ára stúlka iðar eins og
slanga eftir tónum flautunnar,
sem aldraður skeggbragi blæs
í. Flestir hippar eru ungir að
árum og hafa lítinn áhuga á
eldra fólki, en þegar öldur-
mennin hitta á rétta tóninn
hjá þeim, þá stendur ekki á
að þau séu tekin í hópinn.
Gamlinginn með flautuna og
félagi hans byrjuðu að leika í
rauðabítið einn morguninn,
eða klukkan fjögur, og þeir
voru ekki hættir klukkan tíu.
Tugir þúsunda hlustuðu dá-
leiddir á flaututónana, og
hvöttu listamennina til áfram-
halds hvenær sem þeir tóku
hvíld. Áheyrendurnir voru svo
heillaðir að þeir gáfu naumast
gaum frjálslega klæddum
stúlkum, sem þarna voru á
hverju strái, til dæmis sú ljós-
hærða á myndinni til hægri,
sem klæðist rauðu blómi einu
fata og hefur það á sama stað
og Eva laufið forðum.
Þar höfðust um sjötíu
þúsund hippar við í þrjá daga
og tvær nætur og skemmtu
sér af hjartans lyst við
hasj, tónlist og margt annað ...
Fimtn gyllini (um liundraö tuttugu og fimm krónur)
fyrir eitt gramm af hasji! Fíknilyfjasalar voru auð-
vitað mættir á staðnum og falbuðu varning sinn á
diskum. Einn skammtur af LSD var ólíkt ódýrari,
kostaði aðeins eitt gyllini.

Hippar, hippar, hippar, livert sem auga leit. Aðgangur-
inn að hátíðinni lcostaði um þúsund krónur. Hvaðan
korna fátækum hippum svo miklir pcningar? spyr
kannski einhver. Skýringin er sú að mestur hluti há-
tíðargesta voru svokallaðir „helgidagahippar“, það er
að segja fólk sem hversdagslega gegnir ósköp venju-
legum og borgaralegum hlutverkum í starfi cða skóla,
og bregður sér aðcins í gcrvi „blómabarnanna“ þeg-
ar það á fri.
39. tbi. VIKiAN 27