Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 39

FRÁ RAFHA
56 LÍTRA OFN ME£) LJÓSI. yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element (gri11).
Klukka með Timer. Heimkeyrsla og Rafha abyrgð
VIÐ ÖÐINSTORG - SlMI 10322
hann hjálpar mér við það. Og þegar
ég þarf á huggun að halda er hann
reiðubúinn. Það finnst mér mikil-
vægt. Eg er heldur á móti því að við-
urkenna að ég þurfi á hjálp að
halda, en ég þarf það samt. Stund-
um tala ég ekki við hann í heila
viku — en næstu tvær vikur tala ég
við hann tvisvar á dag."
Starfsemi Grossman's er á marg-
an hátt eins og fjölskylda. Fólk kem-
ur og fer rétt eins og á gömlu ættar-
setri; það er alltaf hægt að leita
heim í stuttan tíma í einu, þega/ eitt-
hvert millibilsástand er ríkjandi.
„Allir þekkja Albert," segir John
Cooke. Hann kynntist Grossman
sjálfur á því tímabili sem Bob Dylan
hélt sig við „Club 47" í Cambridge,
og Cooke var stúdent við Harvard-
háskóla. Nokkrum árum síðar var
John í atvinnuleit og þá fór hann til
Alberts. „Alveg sjálfsagt," sagði
Grossman. „Með hvaða hljómsveit
viltu ferðast?" Hann rétti John lista
og það varð úr að hann skyldi ferð-
ast með Janis Joplin, því John hafði
lengi haft áhuga á að kynnast henni
— eftir að hafa séð hana og heyrt
á Monterey hátíðinni. Nú fannst hon-
um hann vera reiðubúinn til að
kynnast henni og lifa hennar lífi.
Þegar Janis hætti að syngja með
Big Brother and the Holding Com-
pany, haustið 1968, var það gert
meira af nauðsyn en vilja, því allir
gerðu sér grein fyrir því að hún var
orðin stjarna og varð að vera frjáls.
Hún safnaði í kringum sig nokkrum
viðurkenndum hljóðfæraleikurum,
sem nú eru í „Janis-Joplin's band".
Fólk slæst um miða á hljómleikana
hennar, hvar sem er og hvenær sem
er, og yfirleitt hefur lítinn sem eng-
an tíma fyrir sjálfa sig. Hún hefur
ekki hugmynd um hversu miklar
tekjur hún hefur, en það skiptir
áreiðanlega milljónum. Grossman
afhendir henni 300 dollara á viku,
en hitt er í fyrirtæki sem heitir The
Janis Joplin Corporation. Oðru hvoru
biður hún um að fá að sjá banka-
innisæðu sína, en þegar hún sér töl-
urnar eru þær of margar til að hún
geti skilið þær. „Ég græði allavega
meira núna heldur en þegar ég var
að selja bjór í Texas," segir hún.
Janis drekkur mikið. Joan Baez
hefur látið svo um mælt að hún sé
komin á hættulegt stig, en Janis
þrætir fyrir það og segist drekka til
að njóta lífsins. „í Port Arthur var
aldrei timi til þess," segir hún. Svo
dregur hún upp blað og blýant og
párar inn í hjartað á blaðinu: „JANIS
ELSKAR PORT ARTHUR ÁLÍKA MIK-
IÐ OG PORT ARTHUR ELSKAR HANA
(TEE-HEE)".
„Þeir voru vondir við mig þar,"
segir hún svo. „Þeir gerðu mér allt
svo ömurlegt. Og ég sem fór fram
á það eitt að fólkið þar elskaði mig."
Hvers vegna var allt svona ömur-
legt?
Hún hugsar sig um og segir svo:
„Þegar ég var fjórtán ára var eg
algjörlega brjóstalaus."
Hreyfingar Janis á sviðinu eru oft
lostafullar og hún viðurkennir að
verða stundum kynferðislega æst á
meðan hún syngur. „Einu sinni varð
ég alveg óð," segir hún. „Um leið
og ég stökk niður af sviðinu greip
strákurinn, sem ég var með þá, í
mig og við hlupum út í bílinn hans,
Volgswagen-rúgbrauð, og gerðum
það hvað eftir annað. Það var alveg
stórkostlegt!"
En hvað varð um elskhugann?
„O, hann stakk af. Þegar maður
elskar einhvern elska þeir alltaf ein-
hvern annan."
Hún klárar úr einu glasinu í þrem-
ur sopum. Svo fer hún úr skónum og
sýnir á sér hælinn, þar sem hefur
verið tattóveruð rós. Það var vinur
hennar, Englendingur, sem vakti
hana einn morguninn með þeim orð-
um að hún hefði lifað nægilega
lengi án þess að hafa látið tattóvera
sig. Englendingurinn stakk hana af
með einhverri annarri, en húðflúrið
var eftir. „Næst þegar ég kem til
San Francisco ætla ég að láta tattó-
vera marglita rós á brjóstið á mér.
En mikið djöfull er það sárt þegar
er verið að setja þetta á mann!"
Janis lætur ferðasegulbandstæki
sitt ganga meðan hljómleikarnir fara
fram, og svo hlustar hún á sjálfa sig
á eftir. Að loknum hljómleikunum í
Ann Arbor fara allir á næturklúbb,
því Janis þekkir munnhörpuleikar-
ann þar, Jeff Karp. Á meðan Jeff
leikur er grafarþögn I salnum og
Janis fær tár í auaun af hrifningu.
„Hann er stórkostlegur!" segir hún.
Blökkumannahljómsveit stígur
upp á pallin nog er þeir hafa leikið
nokkur lög, birtist eigandi staðarins
og biður Janis að syngja eitt lítið
lag. Hún kinkar kolli og fer upp á
sviðið, en þá kemur i Ijós að hljóm-
sveitin þekkir lögin hennar. Hún
kinkar kolli til fólksins í salnum og
sezt aftur. Klukkan hálf fimm um
morguninn, þegar hún stendur upp
til að fara, birtist hvíti eigandinn
aftur og segir: „Það var okkur mikil
ánægja að hafa þig hér i kvöld,
Janis, komdu aftur við tækifæri."
„Haltu kjafti!" svarar hún. „Mér
fannst þetta heimskulegt af þér. Þú
vissir fullvel að þessir strákar kunna
ekki lögin mín, en það eina sem þú
vildir var að ég kæmi þarna upp svo
þú gætir spilað sjálfan þig stóran
kall. Smáborgarar eins og þú geta
farið til helvítis!"
Reiðin rennur fljótt af henni (
bílnum, og hún fer að brosa. Hún er
hamingjusöm og kát yfir því að geta
hlustað á hljómleikana af segul-
bandstækinu. „Hey, hlustaðu á þetta,
maður!" segir hún við Jeff, sem er
samferða. „Ég fór flatt á þessum
tóni þarna. Hlustaðu!"
Jeff hlustar en hann hefur meiri
áhuga á að segja frá hvernig hann
komst til Detroit daginn áður með
aðeins örfá sent í vasanum. „Ein-
hvern daginn verð ég uppgötvaður",
segir hann, hálfvegis í gríni og hálf-
vegis í alvöru. „Ég er tilbúinn
núna!" Hann er tvftugur.
Janis spólar til baka á tækinu og
39. tbi. VIKAN 39