Vikan - 08.07.1971, Blaðsíða 12

Smásaga eftir Sigurð M. Brynjölfsson
GO
Gesturinn beygði upp á gálgahæðina og drengurinn á eftir.
Hann var þróttlítill og dróst aftur úr á brattanum. Hæðin var
grýtt og sólbrunnin. Neðantil á móti norðvestri óx lítill runni
kræklóttra kastaníutrjáa, annars var hún gróðurlaus. Þarna reis
þetta ævaforna tákn mannlegs réttlætis ...
Á þessum afskekkta stað
virðist gamansamur galdrakarl
einhverntíma fyrir langa löngu
hafa sett spýtu í hjól tímans,
svo að það hefir stöðvazt að
fullu og öllu.
Allt er hér fornfálegt og til-
hejTÍr frekar löngu liðnum
tíma. Hús og götur, samgöngu-
og flutningatæki, að svo miklu
leyti sem þau eru til, vinnutæki
og aðferðir, klæðnaður, siðir og
hættir. Bátskriflin, sem kúra
hér á víð og dreif um breiða
sandfjöru víkurinnar líkjast
tæplega neinu því, sem í dag
eru nefnd skip. Jafnvel betl-
ararnir eru hér öðruvísi en títt
er um það fólk. f látbragði
þeirra er eitthvað, sem minnir
á austurlenzka þolinmæði og
ró — jafnvel tao.
Á torginu neðan við aðal
veitingahúsið situr maður á
fornfálegum steinbekk. Bak
bekkjarins er ein hlið á vatns-
þró þar sem lítill gosbrunnur í
kostulegri ófreskjumynd ýrir
vatninu í allar áttir. Á um-
hverfinu má sjá að hér er hús-
dýrum brynnt.
Maðurinn lítur ókunnuglega
út í þessu umhverfi. Bæjarbú-
um dylst ekki að hér er gestur
á ferð og að líkindum útlend-
ingur. Þeir líta til hans undan
hálfluktum augnalokunum,
svipurinn getur tæplega dulið
þá spurn, sem er þeim efst í
huga, en ævaforn stoltiblandin
háttvísi leyfði ekki að kæmi
fram á varirnar. Hvaðan kom
þessi maður, og hvað vildi hann
hingað?
Ekki var hægt að segja, að
gesturinn svalaði forvitni bæj-
arbúa með framkomu sinni,
fremur mátti segja að hann yki
hana, þó ekki væri það ætlun
hans. Hann virtist einkum
sækjast eftir að skoða það, sem
bæjarbúum fannst einna minnst
um vert, eða jafnvel óskuðu að
ekki væri til.
Hann hafði fyrst sézt í bæn-
um seinnipartinn í gær, og var
þá að skoða kofa verkamann-
anna, sem unnu við saltvinnsl-
una .Ekki þótti samt líklegt að
hann væri að hugsa um að setj-
ast þar að. Engu var líkara en
að þessi mjög svo sæmilega
klæddi gestur hefði eitthvert
auka skilningarvit, sem vísaði
honum á þá staði, sem örbirgð-
in átti öðru fremur heima og
hafði sett mark sitt á fólk og
umhverfi. Betlarar og vafa-
samar konur voru þeir einu
borgarar, ef borgara skyldi
kalla, sem hann hafði sézt
ávarpa. Nú sat hann hér á
bekknum, tottaði klunnalega
pípu, sem úr lagði ókunna
reykjarlykt, og virti fyrir sér
umhverfið athugulu gestsauga.
Einhver annarlegur — allt að
því óhugnanlegur drungi hvíldi
yfir fólki og umhverfi þessa
staðar. Gestinum fannst hann
skyndilega vera kominn nokkr-
ar aldir aftur fyrir samtíð sína.
Gróðurlítil og sólbrunnin
strönd, hafnlaus ef frá er talin
sandfjara víkurinnar, en hand-
an hennar titraði lágur kletta-
höfði í hita-tíbrá morgunsins.
Upp við garðshorn veitinga-
hússins, skammt frá bekknum,
staðnæmdist gömul kona tötr-
Framhald á hls. 40.
12 VIKAN 27.TBL