Vikan - 08.07.1971, Blaðsíða 16

Ég
veit aö
ég hef
lifaðhéráður
Þog»r Denit kom inn ( stissstofuna
hji móðurforeldrum tlnum,
gat hann okki haft augun af mynd i
veggnum. — Þetta ar Esta,
hún er díin, sagði amma hans.
En Denit vissi a8 þannig var þaS
•kki . . .
Denis Lindbohm í Malmö er Ijósmynda-
fræðingur, fjörutíu og fjögurra ára og
þriggja barna faðir. Hann er fullviss um
það að hann hafi lifað jarðlífi áður, að
hann hafi þá verið lítil stúlka, Esta að
nafni, sem var hálfsystir móður hans,
önnu Gunnborgar. Esta lézt í spönsku
veikinni árið 1918, þá aðeins fjögurra ára
gömul.
Denis finnur sig algerlega samrunninn
litlu stúlkunni, fyrir honum er lífið sem
Denis, aðeins framhald af lífi Estu. Hann
er alveg viss um að sál hans var áður í
líkama Estu og að það sé alveg útilokað
að það sé ímyndun eða vegna þess að
hann hafi heyrt svo mikið sagt frá litlu
stúlkunni látnu.
Hann man nefnilega mörg atvik úr lífi
Estu, sem hann hefði alls ekki átt að hafa
hugmynd um. Minningar hans bera það
með sér að tilfinningar hans og frænku
hans eru fast samanfléttaðar.
ESTA VARÐ DENIS
Endurholdgun, reinkarnation (orðið
reinkarnation er tekið úr latínu, re-in-
carno, sem þýðir aftur í holdinu) eða
sálnaflakk, er það sem Denis heldur fram
að hafi skeð milli hans og litlu frænku
hans. Þetta er ekki einhver óljós tilfinn-
ing um að hann hafi „líklega verið Esta“.
Hann heldur því fram að hann sé Esta
algerlega á sama hátt og að hann er Den-
is. Heili hennar nam það sem líkaminn
upplifði og minningarnar hafa fylgt
honum.
Hann man greinilega hvernig hann um
haustið 1928 fékk fullvissú um það að
hann hefði lifað á jörðinni á fyrra til-
verustigi. Hann var aðeins hálfs annars
árs og móðir hans var undrandi yfir því
að hann hafði verið altalandi frá því
hann var ársgamall.
Hann fór með móður sinni frá Tranás
í heimsókn til móðurforeldranna í Löve-
stad, en þar hafði hann verið tvisvar áð-
ur, þegar hann var fjögurra vikna og
líka fimm mánaða. Það leit út fyrir að
hann þekkti þau bæði mjög vel. Hann
benti á ömmu sína og sagði að hún væri
móðir hans.
HANN FANN SJÁLFAN SIG
Afi hans og amma höfðu bannað hon-
um að fara inn í stássstofuna. Samt komst
hann þangað inn. Það eina sem vakti at-
hygli hans þar var ljósmynd á veggnum;
það var ljósmynd, römmuð inn i svartan
ramma.
Hann sá litla hvítklædda veru, sem lá
á bakinu í einhverju, sem hann sagði að
væri svartur kassi. Kassinn var reyndar
eins og konfektkassi, fóðraður með
knipplingum og blómum. Litla andlitið
sneri fram, augun voru lokuð.
— Þetta er ég, sagði litli drengurinn,
hann hafði fundið sjálfan sig.
Þegar amma hans kom inn, reyndi
hann að. fá hana til að staðfesta þetta.
Hann spurði hver það væri sem lægi
þarna í kassanum.
— Það er Esta, litla stúlkan hennar
ömmu, svaraði hún. — En Esta er dáin,
hún er hjá guði.
Litli drengurinn greip þetta strax,
amma hans hafði á röngu að standa!
Hann var ekki hjá neinum sem hét Guð.
Hann var hérna. Þetta var hann og hann
var líka Denis.
ÉG HEF LIFAÐ HÉR ÁÐUR
Denis Lindbohm man þetta atvik, al-
veg eins og það hefði skeð í dag. Það var
greinilegt. að hann fann ekkert undar-
legt við það að hann væri líka Esta. Allt
sem hún hafði upplifað stóð jafn ljóst
fyrir honum, eins og hann hefði lifað það
sjálfur. Það var ýmislegt, sem honum var
ekki ljóst, meðan hann var litill, en það
16 VIKAN 27. TBL