Vikan - 08.07.1971, Blaðsíða 41

þérfáið
yöarferð
hjáokkur
hringió í
síma 25544
Heitur sandur-
svalur sær
NjótiÖ sjávarfsands og sóiar.
Njótið heitra nátta í góðri samfylgd.
Njótið áhygguleysis og öryggis
ábyrgrar hópferðaþjónustu.
FERÐASKRIFSTOFA FtAFNARSTRÆTI 5
O?'
af hvítlauk og súru víni. Yfir
dyrunum var spjald, sem á var
letrað „Svangur kom ég. Sadd-
ur fór ég“. Inni í sprungu á
múrvegg gamals húss, voru
pöddur ekki ósvipaðar kakka-
lökkum. Þær voru hreyfingar-
lausar og teygðu lappirnar út í
allar áttir. Ef til vill hafa þær
verið af þeirri tegundinni, sem
nota daginn til hvíldar en nótt-
ina til starfa. Lækur seitlaði
yfir slímuga steina, og var
húnninn dottinn af öðrum
handriðastólpa brúarinnar.
Handan við lækinn voru húsin
smærri og strjálli, unz byggðin
fjaraði út og við tóku gróðri-
vaxin hæðardrög.
„Þarna er kirkja hins heilaga
Georges," sagði drengurinn og
benti á litla kirkju með mái-
uðum rúðum. í látleysi sínu féll
kirkjan svo vel að umhverfi
sínu, að hún líktist fremur
landslagi en húsi. Litli leið-
sögumaðurinn gekk þegjandi á
undan inn i kirkjuna; spennti
greipar og laut höfði hátíðlegur
á svip. Nokkrar tréskurðar-
myndir héngu á veggjunum og
altaristaflan var einnig skorin
úr tré. Allt voru þetta myndir
helgra manna og viðburða.
Öðru megin við altaristöfluna
og nokkru ofar var málverk,
sem sýndi hinn heilaga Georg
drepa drekann. Myndin var
dökk og nokkuð óskír i hálf-
rökkri kirkjunnar, en þó mátti
sjá, að yf jr henni hvíldi tign og
kraftur, og í listrænum töfrum
sínum minnti hún bæði á ofsa-
storm og stafalogn. Drengurinn
starði á dýrðlinginn og svipur
hans varð blíður og íhugull.
„Þykir þér vænt um st. Ge-
org?“
„Já.“
„Hversvegna þykir þér
vænna um hann en aðra dýrð-
linga?“
„Vegna þess að hann drap
drekann."
„Dáist þú að hreysti hans?“
„O — já.“
„Langar þig til að verða
hraustur hermaðiu:?“
„Nei.“
„En hvers vegna þá endi’.ega
st. Georg?“
„Ég vildi að ég gæti yfirunn-
ið alla óvætti."
„Hvaða óvætti?“
Stundarkorn stóð drengurinn
niðurlútur og sneri þumalfingj-
unum hvorum um annan. Hann
hrukkaði brúnirnar og það
stríkkaði á andlitsdráttunum
eins og hann glímdi við tor-
ráðna gátu. Svo leit hann djarf-
lega upp og sagði:
27. TBL. VIKAN 41