Vikan - 08.07.1971, Blaðsíða 17

Denis Lindbiom er fjörutíu og fjögra ára
og hann trúir á sálnaflakk.
T fyrri tilveru sinni var hann lítil stúlka,
hálfsystir móður hans, sem dó í
barnæsku... Hann er viss um áð sál
hans hefir flutzt frá öðrum
líkama. Og þegar hann sá Ijósmynd
af hinni látnu frænku sinni,
sagði hann: - Þetta er ég sjálfur...
var samt éins og honum værí léttara
vegna þeásarar fullvissu.
Minningar Estu vöknuðu fljótt hjá hort-
um. Sumt af því gat hann ekki greint
ljóslega, en þegar hann var tveggja til
þriggja ára fór hann fyrir alvöru að
segja frá þyí sem hann mundi og flest
af því kom í ljós þangað til hann var
fimm ára. Það fyrsta sem hann mundi úr
fyrri tilveru sinni, var að hann, í líki
Estu, gekk eftir votum vegi sem járn-
brautarteinar lágu yfir. Hann hélt á
mjólkurfötu, — því að Esta hafði verið
send upp að næsta bóndabæ til að sækja
mjólk.
Jámhald fötunnar skar í fingurna.
Hann fann að hún hafði verið þreytt og
þyrst og setzt við og við á lok fötunnar
til að hvíla sig. Svo sveigði hún fötulok-
ið upp og drakk af spenvolgri mjólkinni,
sem var líka með blikkbragði. Sektar-
tilfinningin gerði vart við sig, Esta mátti
ekki gera þetta.
HVAR ER BRÚDAN MfN?
Annað skipti sá hann hvernig regnið
lamdi gluggarúðumar. f líki Estu lék
hann sér með brúðu, sem hún hafði mik-
ið dálæti á, brúðu, sem móðir hennar
hafði saumað úr taubútum. Sem Denis
spúrði hann eftir þessari brúðu og bað
um að fá „brúðuna sem ég átti og sem
þú saumaðir úr tuskum."
Einn kjóll hafði verið geymdur til
minningar um litlu stúlkuna. Þegar hann
sá kjólinn sagði hann strax:
— Ég á þennan kjól.
Móðurforeldrarnir tóku þetta eins og
hvert annað tiltæki eða óljóst hugmynda-
flug bams. Þeim fannst þetta óþægilegt,
þau höfðu tilbeðið litlu stúlkuna sína. En
móðir hans virtist sammála honum um
endurholdgunina.
Stundum fékk hann að fara með ömmu
sinni í kirkjugarðinn, þegar hún var að
snyrta legstað litlu stúlkunnar. Hann
virti fyrir sér stafina, sem ristir voru í
steininn. ESTA — þótt hann ekki vissi
hvað þessi merki þýddu, þá vissi hann
hvað það var. Esta hafði verið farin að
skrifa nafnið sitt, áður en hún dó.
— Þarna ligg ég, var Denis vanur að
segja.
Hann spurði ömmu sína hvort hún
myndi ekki hvað hún hefði gefið hon-
um að borða, þegar hann lifði „áður“.
Einn daginn spurði hann hana hvort hún
myndi'ekki eftir því þegar hún var að
hreinsa grísarhaus. Amma hans þagnaði,
því að Esta hafði einu sinni staðið við
hlið hennar, þegar 'hún var að -hreinsa
grísarhöfuð og hafði orðið svo hrædd við
hausinn.
Eins og Esta háfði hánn beðið um að
fá inniskó. Það hafði Esta líka beðið um,
áður en hún lagðist í spönsku veikinni.
Þegar hún lá 1 sótthitanum og faxmst
hún vera að kafna, bað hún um að skóm-
ii* væru settir upp á kommóðu hjá rúm-
inu hennar, svo hún gæti séð þá.
* Denis sagði: — Það sem mig langaði
tU, var að verða frísk og fara í skóna,
en dauðinn sótti mig . . .
Þannig talaði hann fram og aftur um
atburði, sem Esta hafði upplifað og hann,
sem Denis, gat ekki vitað um.
HINZTA KVEÐJAN
öll fjölskyldan hafði fengið spönsku
veikina og náð aftur fullri heilsu. Esta
hafði ekki tekið hana í byrjun, en svo
varð Kalli, eldri bróðir hennar veikur
og hún skreið einu sinni upp í til hans,
þegar honum var farið að skána. En þá
tók hún veikina.
Esta var hræðilega mikið veik. Anna
Gunborg, sem var eldri en hálfsystir
hennar, varð að fara, þegar hún var bú-
in að ná sér eftir veikina, þangað sem
Framhald á hls. 31
27.TBL. VIKAN 17