Vikan - 08.07.1971, Blaðsíða 22

— Mér finnst þetta heldur
framandi og jafnvel eigingjarnt.
— Það er þá heilbrigð eigin-
girni, sagði Pétur og hló við. —
Það getur enginn haldið sig að
öðrum án þess að vera sleginn,
Systa mín. Þetta er ekki eigin-
girni, heldur sjálfsmat. Menn
verða að standa á eigin fótum.
— Þú hefur rétt fyrir þér að
vissu marki, en ég hef það líka.
— Þú ert elskuleg, sæt og in-
dæl, Anna mín. Það eru til fleiri
fiskar í sjónum en Kristján.
— Eins og ég viti það ekki,
sagði Anna beizkjulega. — Og
þeir halda allir, að ég vilji veiða
þá. Ég hef reynsluna, ég er frá-
skilin kona og til í tuskið. Ætli
þú kannist ekki við það!
— Jú, sagði Pétur og kald-
hæðnisdrættir fóru um andlit
hans. — Þetta er ógeðslegt, en
staðreynd engu að sínur. Ég ef-
ast um, að nokkurt læknislyf
sé til, Anna mín, annað en það
að láta aldrei neinn eignast
bmrta sitt. Vera alltaf í fjar-
læ^ð, því þá getur enginn sært
mann.
Þau þögðu.
— Þannig gæti ég aldrei lif-
að, hvíslaði Anna. — Ég tóri
núna og veit, að ég get ekki
haldið því áfram til lengdar.
Pétur svaraði engu. Hann
bandaði frá sér, hálf niðurbrot-
:"n og sagði ekkert fleira. Anna
þagði líka. Hún vildi ekki
þiggia þetta, sem Pétur kallaði
tryggan frið! Þá vildi hún
heldur lifa lífinu og þiást af
sorg og örvæntingu, nióta gleði
og hláturs. Hún gat ekki afbor-
ið þessa kuldalegu fiarhyggiu:
allt var betra en litlaus grám-
inn.
Hún kvaddi til að fara heim
til sín. Pétur fylgdi henni fram
oe híálnaði henni í kápna. Anna
ieit á hann.
— Áttu við. að þér þvki held-
ur ekki vænt um mig? spurði
hón.
UGLA SAT
r
A
KVISTI
Pétur tók undir hökuna á
henni og leit framan í hana.
— Jú, Anna, sagði hann. —
Mér þykir vænt um þig. Þú ert
nefnilega litla systir mín og ég
sá þig fyrir mér eins og þú
varst, þegar þú lást í vöggu.
Anna tyllti sér á tá og kyssti
hann á kinnina. Hann hafði
hrætt hana ögn með kæruleysi
sínu og uppgerðarkulda. En
hann var samt bróðir hennar.
Hún átti hann þó, hvað sem á
gengi og jafnvel þó að enginn
annar vildi hana. Hún hafði
óttast það innst inn, að hann
myndi jafnvel fjarlægjast hana.
Svo kom vorið, alltof snöggt,
alltof fljótt. Skolpið fossaði um
mugöturæsin, skemmtigarðarn-
ir voru hreinsaðir og sólin skein
á borgina. Hún glampaði og
glitraði á daggardropana á
kvistum og greinum.
— Vorið kemur alltof
snemma, sögðu þeir, sem vit
höfðu á. — Þetta verður ékkert
vor. Það er aldrei vorveður í
febrúar.
En vorið kom og vorið var.
Gras grænkaði, brumið sprakk
út og fyrstu lævirkjarnir
suneu . ..
Að vera ein um vor . . .
Að ganga ein um göturnar og
skemmtigarðana; að sjá aðra
leiðast og þrýsta sér hver að
öðrum, já ... Að finna vorilm-
inn og vita, að nú væri hægt að
fara að synda, að lifa aftur ...
EIN.
— Eitthvað verð ég að gera,
sagði Anna við sjálfa sig ör-
væntingarfull. — Ég get ekki
einangrað mig svona. Ég ætti
kannski að fá mér síma og
falleg föt. '
En enginn hringdi til henn-
ar. Ja, ekki neinn, sem gat
breytt öllum heiminum. Og
nýju fötin voru bara ljót. Það
var ekki fyrr en löngu seinna
sem hún vissi, hvað hún átti að
gera.
— Níu núll einn sex núll,
hringdi hún og sagði svo: —
Gæti ég fengið símanúmer
Yngva Ekanders í Steinbrú? Já,
Ekander. Ellefu, ellefu fimmtíu
og fjórir? Þakka.
—- Anna! sagði Yngvi þrem
mínútum seinna og hann var
svo innilega glaður, henni hlýn-
aði um hjartarætur. — Ég hef
hringt oft, en það svaraði eng-
inn. Ég hafði jú ekki hugmynd
um það, hvar þú værir að
vinna. Hvernig gengur?
— Illa, sagði Anna hrein-
skilnislega. — Það hefur ekki
p'engið sem bezt hérna. Kristján
og ég ... já ...
Yngvi þagði og beið.
— Ja, við erum skilin. Við
skildum strax. Það gerðist strax
eftir að ég kom að heilsa upp á
bi. g og það hefur verið svolítið
leiðinlegt síðan ...
—■ Ég skil. Heyrðu, ég fæ
levfi í viku og kem til þín.
Menn segia að ekkert sé feg-
nrra en vorið á Skáni. Við get-
nm farið út saman og skemmt
nVkur. Mikið er ég feginn, að
þú skyldir hringja.
Anna fann, að tárin komu
kan í augu hennar. Hann var
hrifinn. Hún heyrði það á hon-
nm. Það var þá einhver. sem
var feginn, að hún skyldi
hringja,
En hvað var eiginlega á
seyði? Hún var nú ekki svo
ljót, að hún þyrfti að bukta sig
og beygja til að karlmenn tækju
eftir henni. Og þó... þessir
þreytandi, einmanalegu mánuð-
ir höfðu markað hana og hún
fann enn sársauka þeirrar konu,
sem er varpað á glæ og enginn
elskar framar. Hún tók fastar
um símtólið og sagði:
— Það gleður mig, að þú
ætlar að koma. Hringirðu til
mín áður?
— Bíddu nú við... Rödd
hans fjarlægðist og hún heyrði,
að hann tautaði eitthvað fyrir
munni sér og fletti blöðum. Svo
sagði hann: — Ég held, að ég
hætti við hitt og þetta, sem
engu máli skiptir. Ekki á morg-
un, heldur hinn, klukkan tvö.
Heldurðu, að þú gætir fengið
frí þá?
Ekki á morgun, heldur hinn.
Greiðsla! Föt! Matur heima!
Þrífa — ja, þó eitthvað? Svona
til að sýnast. Hún gat nú hent
blöðum og tímaritum og keypt
blóm. Nú lá henni mikið á. Það
var eitthvað á seyði.
Yndisleg tilfinning. Nú gat
hún gengið inn til ritstjórans og
fengið nokkurra daga leyfi, sem
hún átti inni frá fyrra ári. Augu
hennar ljómuðu og hún gekk
hratt. Lotta virti hana fyrir sér
og glotti fyrirlitlega, en Anna
tók ekki eftir því. Hún hefði
líka fussað, þótt hún hefði séð
það.
— Elskan sagði Yngvi. þegar
hann kom. Hann lagði frá sér
risastóran blómvönd og tók um
axlirnar á henni svo fast og
hlvlega. að hún hefði helzt vili-
"ð, að þau gætu staðið þar í
trfer stundir. — Þú hefur
Prennst. En þú ert fallegri en
nokkru sinni áður. Ég get aldrei
útskvrt það fyrir þér, hvað ég
'far feginn, þegar þú hringdir,
Anna.
Framháld í nœsta blaði.
--------------------------------------------------KLIPPIÐ HÉR -
Rönftunarseðill
Vinsamlegast sendið mér sniðið, sem ég krossa framan við, f þvf númeri, sem
ég tilgreini. Greiðsla fylgir með f ávísun/póstávfsun/frímerkjum (strikið yfir
það sem ekki á við).
Nr. 17 (9375) Stærðin á að vera nr.
Nr. 18 (9397) Stærðin á að vera nr. .
Vikan - Simpllcíty
--------------------------------------------------KLIPPIÐ HÉR -
Nafn
Heimili
22 VIKAN 27. TBL