Vikan - 08.07.1971, Blaðsíða 31

Hamingjan er: Að fá gott í munninn.
Stundum þarf að bæta böl. Stundum
langar mömmu og pabba bara til að
gera hana hamingjusama og sjá hana
Ijóma. — En fjörkálfurinn þarf dýrmæt
vítamín og næringu, sem ásamt góða
bragðinu eru alltaf til staðar í Emmess ís.
EG VEITAÐEG HEF..
Framhald af bls. 17.
hún var í vist. Litla stúlkan
var örvilnuð, grét og togaði í
hana, og bað hana að vera
kyrra hjá sér:
— Ég sé þig aldrei aftur,
minnist Denis að hafa sagt,
þegar hann var Esta.
Systurnar áttu mjög erfitt
með að skilja. Stóra systir fór
inn, eftir að hún hafði kvatt,
og faðmaði systur sína að sér
einu sinni ennþá. Þetta varð
hinzta kveðja hjá systrunum.
Um minningar sínar frá þess-
um tíma, þegar hann var Esta,
segir Denis að litla stúlkan
hafi farið upp úr rúminu og
setið skjálfandi við gluggann,
þegar lestin rann fram hjá, og
grátið beisklega.
Þrem dögum síðar var Anna
Gunborg að flysja sykurrófu
þegar hún heyrði dánarklukk-
urnar hringja. Nokkru síðar
fékk hún boð um að systir
hennar væri látin, en hún fékk
ekki leyfi til að vera við jarð-
arförina. Húsmóðir hennar var
svo hrædd um að hún gæti
borið smit.
Á meðan á jarðarförinni stóð
fannst Önnu Gunborgu eins og
tvær smáar hendur strykju sér
blíðlega um kinnarnar. Hún
sagði við sjálfa sig:
— Þegar ég gifti mig, fæ ég
Estu aftur til mín.
LITLASYSTIR
VAR NÁLÆG
Þegar hún varð ófrísk, fannst
henni frá upphafi meðgöngu-
tímans eins og litla systir
hennar væri henni nálæg og
þegar hún leit í augu nýfædda
sonarins, fannst henni sem hún
sæi augu systur sinnar. Börn-
in voru bæði eins eygð og voru
með sama litarhátt.
— Ég fékk að vísu að sjá
þig aftur, stóra systir, mamma,
segir Denis. — Ég varð barn-
ið þitt árið 1927
Hann á líka minningar frá
tímabilinu eftir lát Estu, mjög
óljósar minningar.
Eins og í gegnum þoku eða
einhvers konar blæju sá hann,
sem Esta, að stórasystir grét
og hann skildi að hún var að
syrgja litlu systur sína.
Hann vissi líka um leið að
hann var orðinn önnur per-
sóna. Hann hafði verið Esta,
nú var hann og er hann Den-
is. Það veit hann enn þann
dag í dag.
HONUM ÞYKIR VÆNT UM
ÞAÐ SEM HANN VAR
Denis Lindbohm þykir vænt
um litlu manneskjuna, sem
hann einu sinni var. Minning-
ar hans frá þessum tíma eru
auðvitað mjög takmarkaðar,
aðeins brot og sundurlausar
svipmyndir. Það er heldur
enginn sem man svo ýkja-
margt frá fyrstu fjórum árum
ævi sinnar.
Reynsla Estu í lífinu var
ekki meiri en það sem kemst
fyrir í hugskoti fjögurra ára
barns. Tilvera hennar var öll
tengd heimilinu og því góða
fólki sem var í návist hennar
og sem tilbað hana. Svo var
lífsþráður hennar slitinn, minn-
ingarnar verða ekki fleiri fyrr
en Denis fer að skynja þær.
Fyrir honum er bæði nú og
þá jafn eðlilegt. Alls ekkert
undarlegt við þetta. Honum
finnst þetta allt jafn eðlilegt
og það að hann man eftir
steinhæðinni við húsið, sem
hann bjó í þegar hann var
Esta, en sem var horfin þeg-
ar Denis fæddist. Sú minning
var svo greinileg að hann gat
alltaf fundið hve sárt hafði
verið að snerta grófan stein.
HANN EFAST ALDREI
Það er ómögulegt að sanna
þessi minningaslitur hans frá
lífi Estu. Það er eflaust hægt
að túlka þetta á marga vegu.
Til dæmis gæti þetta verið
áhrif frá öðrum, óskhyggja,
sjálfsefjun.
Þessar minningar sanna ekki
að um endurholdgun sé að
ræða, ekki frekar en að það er
ekki hægt að sanna að svo sé
ekki. Við vitum gegnum para-
sálfræði, að til eru margir
hlutir og atvik, sem ekki er
hægt að skýra á venjulegan
hátt. Á vesturlöndum eru
menn yfirleitt ekki trúaðir á
endurholdgunina en í Austur-
löndum eru menn jafnvissir
um að endurholdgun sé raun-
veruleg, sömuleiðis sálnaflakk.
Denis veit sjálfur að hann
man þetta og að hann man það
rétt. Esta er látin, en sál henn-
ar lifir áfram í honum . . .
☆
27. TBL. VIKAN 31