Vikan - 08.07.1971, Blaðsíða 45

— Nei — jafnvel gestsaugað
sér engan mun. Upp að vatns-
þrónni kemur rymjandi asni til
að drekka. Á hausnum hefur
hann múl, og á bakinu klifsöð-
ul, svo húsbóndi hans er víst
ekki langt undan. Hann leggur
kollhúfuna meðan hann drekk-
ur og lemur geðvonzkulega
flugurnar af síðunum með sín-
um langa hala.
Tötralegur drengur kemur
hlaupandi yfir torgið og býður
blöð dagsins. Hann hrópar upp
fyrirsagnir og fréttaglefsur að
hætti blaðadrengja. Þær vekja
eftirtekt ferðamannsins; hon-
um skilst, að hér hafi einhver
verið hengdur í dögim í morg-
un. Hann gefur blaðadrengn-
um merki, og fær blað.
„Voru þið að hengja einhvern
í morgun?“
„Já.“
„Hvað gerði sá illt af sér?“
„Hann var ræningi og inn-
brotsþjófur. Bölvun veri með
honum.“
„Var hann svona illa inn-
rættur?“
Drengurinn horfði hikandi á
gestinn.
„Þér er óhætt að segja mér
það, sem þú meinar, drengur
minn. Ég er útlendingur og fer
héðan í kvöld.“
„Hann var ekki mjög vond-
ur.“
„En var hann samt ekki ræn-
ingi?“
„Jú, en hann hjálpaði oft
þeim, sem áttu bágt.“
„Þekktir þú hann?“
„Já. Hann var bezti maður-
inn, sem ég hef þekkt síðan
hann pabbi minn varð fyrir
slysi í saltvinnslunni og dó.“
Drengurinn brá hendinni
snögglega upp að augunum,
horfði flóttalega í kring um sig
og tók svo til fótanna. Gang-
stéttin kvað við undan berum
iljum hans.
f blaðinu var mynd af stiga-
manninum á leið í réttarsalinn
milli tveggja lögregluþjóna.
Blaðið skýrði frá því með stórri
fyrirsögn og feitu letri að af-
brotamaðurinn hafi verið
hengdur í dögun í morgun á
gálgahæðinni, og þar skyldi
hann hanga til kvölds öðrum
til viðvörunar. Blaðið skýrði
einnig frá innbrotum og rán-
um, sem hann hafði framið svo
að segja við nefið á lögreglunni.
Framúrskarandi snarræði og bí-
ræfni hafði einkennt vinnu-
brögð þessa forherta . stiga-
manns. Blaðið hældi du^jnaði
lögreglunnar er hún hafðj
hendur í hári hans og kvað
þungum steini létt af bæjarbú-
um, sem nú væru óhultari um
eigur sínar og líf.
Við fyrstu yfirheyrslu játaði
hann undanbragðalaust flest,
sem á hann var borið, þar á
meðal að hafa orðið banamaður
tveggja þekktra borgara, sem
veittu honum viðnám er hann
brauzt inn í íbúðir þeirra.
Nokkrum afbrotum neitaði
hann algjörlega og stóð alltaf
óhagganlega við fyrsta fram-
burð sinn.
Fyrir réttinum var hann
djarfur og virðulegur, líkari því
að hann væri ákærandi en sak-
borningur. Hann iðraðist ekki
og neitaði prestsþjónustu fyrir
aftökuna, bað aðeins þeirrar
bónar að til aftökunnar yrði
hann leiddur fram hjá kirkju
hins heilaga Georgs.
Á öðrum stað í blaðinu var
skrifað nokkru nánar um stiga-
manninn og bíræfnustu afbrot-
um hans lýst. Var næstum því
hægt að lesa samúð eða hálf-
gildings aðdáun á milli línanna.
Blaðamaðurinn kvaðst vita að í
borginni væri viss hópur
manna, sem harmaði aftöku
stigamannsins, og ef til vill
væri sá hópur stærri en nokk-
urn grunaði. f rauninni var
þessi frásögn ekki svo frá-
brugðin fréttum, sem stundum
rná sjá í dagblöðum undir svip-
uðum kringumstæðum.
Ef það hefði ekki verið á
þessum stað þá hefði það ekki
á neinn hátt vakið eftirtekt
ferðamannsins. En frásögn
blaðsins minnti hann á hálf-
pleymöa sögu, sem honum var
sp«ð hér fyrir átta árum. Nú,
á þessari stundu hékk maður á
famla gálganum upn á hæðinni.
Það var þá ekki til einskis að
böðullinn, sem engan hafði
hengt, hélt honum vel við.
Síðast hékk þar maður, sem
í hugarheimi fólksins átti sér
ekki ósvipaða sögu og sá, sem í
dag var festur upp.
Ferðamaðurinn lagði blaðið
frá sér á bekkinn og stóð á fæt-
ur. Hann barði öskuna úr píp-
unni á þróarbarminum og fyllti
hana á ný. Eldspýta brann stíllt
í logninu og loginn var rauður,
næstum dimmur í hinni hvítu
sól. Svo rölti hann yfir torgið
út á götu stefnulaust.
Gamalkunnugt umhverfi rifj-
aðist upp fyrir honum. Þarna
er sprungni múrveggurinn.
Lækurinn seitlaði yfir slímuga
steina og húninn vantaði á
báða handriðsstólpana. Kirkja
hins heilaga Georgs hafði misst
eina af sínum máluðu rúðum og
fengið ómálaða í staðinn. Og
ennþá var litli afgirti kofinn
þarna í útjaðrinum. Tveir ves-
ældarlegir hundar flatmöguðu
í sólskininu, þeir önduðu ótt
og títt og rauð tungan lafði út
úr þeim. Upp við óræktarlega
pálmann reis fótalausi maður-
inn upp á endann eins og hann
væði jörðina. Kastalavirkið var
á sínum stað, þunglamalegt og
stolt — og þarna er gálgahæð-
in.
Ferðamaðurinn hrökk upp úr
hugleiðingum sínum, nam stað-
ar og starði á þessa gróðurlausu
hæð. Hún ein allra hluta þessa
staðar hafði breytt um svip.
Áður hafði hún aðeins vakið
forvitni ferðamannsins og verk-
að táknrænt á ímyndunarafl
hans. Nú hafði þetta eina tré,
sem á hæðinni var, borið ávöxt.
Sennilega var það aðeins for-
vitni, sem kom ferðamanninum
til að leggja leið sína upp hæð-
ina. Slíka sjón hafði aldrei bor-
ið fyrir augu hans áður.
Meðan hann nálgaðist gálg-
ann, virti hann hangann fyrir
sér.
Þetta var ungur maður, frem-
ur grannvaxinn, hárið mikið og
hrokkið.
Hann var allvel klæddur, en
fötin líktust þó fremur klæðn-
aði trúða á leiksviði en ígangs-
fötum venjulegt borgara.
Hendurnar voru bundnar á
bak aftur. Hálsinn teygðist í
óeðlilega lengd undan þungan-
um. Höfuðið var nokkuð álútt
því kaðallinn dróst í gegnum
hnútinn aftan á hálsinum.
Skrælnuð tungan lafði út úr
öðru munnvikinu, og niður
vinstri kinnina kom stór fluga
og skreið inn um aðra nösina.
Augun voru útstæð og blóð-
hlaupin. En neðan við hársrót-
ina, beint upp af nefinu, mark-
aði greinilega fyrir gömlu
hringmynduðu öri. i?
NAÐUÐ til að deyja
Framhald af bls. 19.
að sálarstreita hefur slæm áhrif
á krabbameinssjúklinga.
— Þér skuluð reyna að njóta
lífsins eftir fremstu getu, segja
læknarnir við hana. Hún segir:
— Þegar ég var látin laus úr
fangelsinu langaði mig ekkert
til að lifa. En nú, eftir því sem
ég hugsa meira um líf mitt,
verður það ennþá óskiljanlegra.
HÚN SELDI SIG Á GÖTUNNI
FYRIR EIGINMANN SINN
Dr. Henning Protzen, yfir-
læknir við kvensjúkdómadeild-
27. TBL. VIKAN 45