Vikan - 08.07.1971, Blaðsíða 37

j'É
m

I f
í iíltf
IÁ

Vu

H8B8B
WVTT/
eteKV Endura Tf??fN
7 4ea 4«ye<i>
ÚTSÖLUSTAÐIR:
SKEIFAN. REYKJAVÍK.
HÚSGAGNAVERZLUN
MARINÓS GUÐMUNDSSONAR
VESTMANNAEYJUM
yfir höfuð hans og molaði höf-
uðkúpuna, en andlit hans
skaddaðist ekki. Hann dó sam-
stundis, þrem vikum fyrir 47
ára afmælisdag sinn.
—- Er Pierre dáinn? Dáinn?
í raun og veru dáinn?
Mörgum vikum síðar fór hún
að skrifa dagbók og talaði
þannig við hinn látna ástvin
sinn. Fyrir henni var öllu lok-
ið. Öllu, öllu . . .
„Ó, Pierre, mikið hefur þetta
verið kvalafullt. Varir þínar,
Pierre, sem ég stundum ásak-
aði fyrir alvöruleysi, þær eru
svo fölar og hljóðair. Höfuð
þitt, Pierre, sem ég, var vön
að strjúka og kyssa augnlok-
in. Þú lokaðir alltaf augunum,
svo ég gæti kysst augnlokin.
Ég ætla ekki að svipta mig
lífi, finn heldur enga löngun
til þess. En stundum spyr ég
sjálfa mig hvort einhver af
þessum stóru vögnum gæti ekki
verið svo miskunnsamur að
aka yfir mig líka, svo ég fái
sömu örlög og ástin mín . . .
Marie lifði áfram, en hún
komst aldrei yfir sorg sína. En
hún mundi það sem Pierre
hafði sagt, að það væri skylda
vísindamanns að halda áfram
störfum sínum, hvað sem á
dyndi. Þessi orð stóðu sem
eldskrift fyrir augum hennar.
Hún talaði aldrei við dæturn-
ar um föður þeirra, það var
með herkjum að hún gat feng-
ið sig til að nefna nafn hans.
Daginn eftir jarðarförina bauð
franska ríkið henni framfærslu-
kostnað handa fjölskyldunni.
Marie Curie, sem var aðeins
28 ára, afþakkaði boðið. Hún
sagði: — ’Ég er það ung að ég
get vel séð fyrir fjölskyldu
minni. Samstarfsmenn þennar
kröfðust þess að hún tæki við
störfum manns síns, hún væri
sú eina, sem gæti komið í hans
stað við stofnunina. Árið 1911
voru henni veitt Nobelsverð-
laun í efnafræði, þar sem henni
hafði tekizt að framleiða hreint
radium. Sem kona lifði hún að-
eins í minningunni um Pierre,
hún leit aldrei á nokkurn ann-
an mann. Samt stóð ekki á því
að illar tungur segðu sitt af
hverju. Það var talað um að
hún töfraði samstarfsmenn
sína, eyðilegði hjónabönd og
fleira í þá veru. Marie tók
þetta mjög nærri sér og fór
oft í felur, eins og sært dýr.
Hún var líka heilsulítil, hafði
fengið radiumbruna á fingur-
gómana og þjáðist af blóðleysi,
sem var afleiðing þess að hún
var alltaf að vinna við geisla-
virk efni. 3. júlí, árið 1934 dó
hún í Sviss. Ári síðar fékk Ir-
ene dóttir hennar og tengda-
sonurinn Fréderic Joliot Nob-
elsverðlaun í efnafræði. Árið
1965 fékk hinn tengdasonur
hennar, Henry Labouisse, frið-
arverðlaun Nobels.
☆
MARILYN MONROE
Framhald af bls. 11.
fram, þá slóst ég í hópinn.
Seinna klappaði fjölskyldan
mér á kollinn og lcvaðst vera
virkilega hreykin af mér. Það
ruglaði mig. Ég gat ekki séð að
ég ætti skilið neitt hrós fyrir að
gera það sem mér fannst rétt.“
Líf Normu Jeane með þessari
fjölskyldu var ömurlegt og
gleðisnautt. En það kom sá
hamingjudagur, að hún fór
þaðan og hóf „nýtt líf“ með
nýjum fósturforeldrum. f þá
daga fengu fjölskyldur, sem
tóku að sér munaðarleysingja,
20 dollara á mánuði (1760 kr.
ísl.) til að sjá fyrir ómaganum.
Og þegar kreppan mikla fór að
gera vart við sig, voru margar
fjölskyldur sólgnar í að taka að
sér svona barn til að fá þessa
auka dollara.
Önnur fjölskylda Normu Je-
ane var eitt dæmi um þett<:
tóku hana fyrst og fremst
vegna peningana, svo að það
leið ekki á löngu, þar til hún
var flutt í þriðja sinn. í þetta
skiptið var það til enskrar fjöl-
skyldu sem bjó í lítilli íbúð rétt
hjá Hollywood Bowl og þegar
þau voru heppin fengu þau lítil
hlutverk í stúdíóunum. Einu
sinni fengu þau meira að segja
tækifæri til að leika staðgengla
í mynd með George Arliss.
%
„Ég hafði aðeins verið með
þeim í nokkra daga,“ sagði
Marilyn þegar hún rifjaði upp
sögu sína, „þegar þau sögðu
mér að ég ætti að fara í skól-
ann næsta mánudag. Þeim þótti
það leitt, sögðu þau, en því
miður höfðu þau ekki tíma til
að fara með mér. Þau áttu öll
að vinna."
Og þennan mánudagsmorgun,
í september árið 1931, fór
Norma Jeane í skólann, alein.
„Þar var ég sett í langa röð
af hræddum krökkum. En það
var munur á þeim og mér:
Hvert þeirra h rfði með sér
móður eða föður sem hægi var
að leita huggunar hjá. Feita
stelpan fyrir framan mig var
bæði með móður sína og föður.
„Þú, stúlka litla,“ sagði einn
kennarinn sem kom til mín.
..Það hlýtur einhver fullorðinn
27. TBL. VIKAN 37