Vikan - 09.09.1971, Blaðsíða 8

ÁTTUNDI HLUTI
ROBERT
Ég er ekki tilfinningamaður.
Það er að segja, ég er ekki
nein smáskel, sem lætur hrekj-
ast á ölduróti óviðráðanlegra
tilfinninga. Já, ég get siglt eft-
ir vindi, hversu mikill sem
hann er og ég kæri mig ekki
um að hafa það öðruvísi. En
fram að þessu hef ég verið
hreykinn af því að geta alltaf
stjórnað geði mínu, ef þess ger-
ist þörf, eða, í versta falli, skipt
fimlega um stöðu, jafnvel fært
mér æstar öldur í nyt. Sjaldan
hef ég þurft að leita hafnar
mér til bjargar. En nú . . . ?
Ja, því er ekki að leyna að nú
er ég ekki alveg viss. Það eina
sem mér er ljóst er, að þetta er
í fyrsta skipti á ævinni, sem
ég hef kynnzt af eigin raun
því sem Ijóðskáld liðna tím-
ans kölluðu ,,sálarangist“. Já,
frá því ég skildi við Candice á
veitingahúsinu, þar sem hún
sat ein eftir, yfir leifunum af
afpiæliskökunni, og þangað til
nú, þegar ég upplifi þessar ynd-
islegu stundir minninganna í
hinu kunna andrúmslofti í
Amsterdam, hef ég fundið
þessa angist. Amsterdam hafði
mikil áhrif á mig. Það var
hvasst og vindurinn blés öllu,
Candice líka, burt, og ég naut
innilegra samverustunda með
konunni minni. Já, ég varð ást-
fanginn af henni aftur, féll fyr-
ir henni, en það varð samt
mýkra fall en áður, mýkra
vegna hinna mörgu ára sem ég
hef notið ástar hennar (þótt
ég hafi nú samt leitað ásta
annars staðar). Já, Catherine
var yndisleg.
En rétt skal vera rétt, ég
veit að það var ekki á nokk-
urn hátt henni að kenna að
þessar skemmtilegu samveru-
stundir okkar tóku breyting-
um. Eg sá líka hve innilega
hún lagði sig fram. Til dæmis,
var henni vel ljóst að afmæl-
isgjöfin, sem hún hafði haft
svo mikið fyrir, þessi hræði-
lega afmæliskaka, var algert
glappaskot. Og ég veit líka að
þessi mistök voru aðeins slysni,
frekar en að hún hafi ætlað að
töfra mig með kökunni. Hvern-
ig átti hún að vita um tilvist
Candice.
Þegar ég lagði í að borða
þessa hræðilegu köku, sór ég
með sjálfum mér að gera
það án þess að blikna; þetta
var, þegar allt kom til alls, að-
eins kaka . . . þótt ýmislegt
lægi þar á bak við. En angistin
er sterk, eins og hreinn vínandi,
og ég gat ekki gert að því að
ég fann stöðugt lyktina af
henni. Ég er líklega ekki eins
hraustur og ég hef haldið fram
að þessu, fram að kökunni. Ég
veit ekki hvers vegna þetta
var svo mikilvægt. Ég veit að-
eins að hvert blóðkorn, hver
vöðvi, hver taug í mér þráði
Candiee fram að þessu, — ja,
— en svo varð ég á einhvern
hátt rólegri.
Og þess vegna varð það að
daginn eftir var ég næstum
eins og töfraður af minning-
unum um liðna tímann og
konan mín Catherine varð aft-
ur eins og smástelpa, fersk,
yndisleg, full af fjöri og ást-
ríki og þessum ákafa, sem ég
var alltaf svo hrifinn af. Og
þessi tilfinning hélzt allan dag-
Catherine varð aftur
eins og smástelpa,
fersk, yndisleg, full af
fjöri og ástríki og
ákafanum, sem ég var
alltaf svo hrifinn af..
inn. Fram á kvöld. Það getur
hafa orsakað einhverja breyt-
ingu hvernig kertaljósin skinu
á miðdegisverðarborðinu, eða
að ég tók eftir því, þegar Cath-
erine tók upp munnþurrkuna
sína, að hendur hennar höfðu
breytzt, frá því að vera mjúk-
ar og stinnar, eins og þær voru
áður, en voru nú með þessum
ákveðnu línum, sem eftir nokk-
ur ár yrðu að hrukkóttum og
æðaberum höndum, því sem
kallað er gamlar hendur. En
þegar ég horfði á þessa ást-
ríku ásjónu (sem ég elskaði),
þá hvarflaði hugur minn til
hinnar fögru Candice og mér
fannst allt óbærilegt.
Þegar við fórum upp í „sama
herbergið", var ég ekki ein-
göngu óþreyjufullur, heldur í
sárri þörf til að breyta þessu