Vikan - 09.09.1971, Blaðsíða 9

Lifðu lifinu
FRAMHALDSSAGA EFTIR
ástandi. Þess Vegna sagði ég
Catherine að ég þyrfti að segja
henni nokkuð sem væri mjög
áríðandi. Ég veit ekki hvers
vegna ég guggnaði á að segja
henni þetta. Hræðslan við að
„særa hana“ var gömul hræðsla
og ég var orðinn henni svo
vanur, eins og hún væri gam-
alt ör; ég var líka vanur því
að hún gat snúið mér um fing-
ur sér og íundið ástæður fyrir
öllu. (Hve óondanlega oft hafði
hún ekki fundið eðiilegar
ástæður fyrir ýmsum ástaræv-
intýrum mínum?). Nei, ég hef
ekki minnstu hugmynd um
hvers vegna ég varð svo meyr,
gat ekki sagt henni sannleik-
ann: að ég væri ástfanginn .af
annarri konu. Á minn hátt.
Þetta hafði verið dásamlegur
dagur, jafnvel þótt það hafi að-
eins verið endurómur frá liðn-
um hamingjustundum. Þær
stundir voru liðnar — hver ef-
aðist um það? En samt var nóg
eftir til að vekja þessar til-
finningar. Var það ekki eins
konar'ást? Ég var ekki í nein-
um vafa. Jafnvel þótt sumir
staðirnir, sem við fórum til- í
þeim tilgangi að minnast gam-
alla tíma, og ýmislegt sem við
gerðum, færi svolítið í taug-
arnar á mér, þá fannst mér það
ekki sérstaklega leiðinlegt.
En hvers vegna kom þá Can-
dice mín, hin freistandi
draumadís, fram í huga mínum
og truflaði þreytta sál mína,
eftir þennan vel heppnaða dag
með konu minni? Þetta var
ískyggilegt.
Þegar ég var lagztur út af í
rúmi Napoleons, sem til allrar
hamingju var með brík í miðj-
unni, sem útilokaði nánari
snertingu, sá ég andlit hennar
eins greinilega og ég sá andlit
konunnar minnar, sem lá við
hlið mér; ég fann fyrir henni;
Já. bað er dagsatt. Og viðbrögð
mín gagnvart þessari ímynd
hugans urðu þau að hversu
innilega sem mér þótti vænt
um Catherine, þá var það ,Can-
dice sem ég elskaði og þráði.
H. SHEFFIELD
— Ég þarf að segja þér nokk-
uð mjög mikilvægt, sagði ég.
Ó, hve einfaldur ég var! Ég
hefði mátt vita að mín snjalla
Catherine fyndi strax leið til
að feykja burt gráum skýjum
samvizku minnar. Hve oft hafa
ekki veiklundaðir eiginmenn
orðið að hætta við hálfvoigar
syndajátningar, vegna þess að
varkárar konur þeirra hafa
ekki viljað hlusta á þær? Og
mér var ljóst að Catherine
þráði það ákaft að verða ekki
sett til hliðar og þar sem ég
var ákveðinn í að gera það, þá
varð ég að beita hörku. En vei
mér aumum, ég hafði ekki
löngun til að taka afstöðu,
hvorki með henni né móti. Ó,
ef við hefðum verið Austur-
landabúar og búið í þeim hluta
heimsins, sem hægt var að hafa
samkomulag um þessa hluti;
þar sem fyrsta konan tekur
virðulega á móti annarri konu
og þær geta svo búið í sátt og
samlyndi! En þótt bæði ég og
Catherine gætum kyngt þess-
um austurlenzku siðum, ég
var viss um að hún hefði tekið
Candice eins og öllum hinum,
þá myndi Candice aldrei taka
það í mál. Allt eða ekkert. Hún
hafði gefið mér það fullkom-
lsva í skyn.- Sannleikurinn er
nú reyndar sá að flestar segja
þær það sama, en færri meina
það. En ég vissi að Candice
var ákveðin, og tilfinningar
mínar til hennar voru það
sterkar að ég fann að ég mátti
ekki hætta á neitt. Ég varð að
fá hana og ég varð að ganga
að skilmálum hennar. En ég
varð að taka á þessu máli með
ýtrustu varúð, en hraða því
samt, því að mér var ljóst að
Candice var ekki þannig skapi
farin að hún gæti beðið lengi.
Þannig var þetta ferðalag,
..önnur brúðkaupsferðin" með
Catherine, burt frá Paris og
ástinni minni, sannarlega
regluleg guðsgjöf. Hérna í
Amsterdam, jafnvel á meðan
við Catherine röltum um göt-
urnar og minntumst fyrri tíma,
þá gafst mér svolítill tími til
að hugsa það út hvernig ég ætti
að leysa þetta vandamál. Þótt
ég elskaði konuna mína, gat
hún ekki komið blóðinu til að
renna hraðar í æðum mér,
þetta yrði því eingöngu andleg
raun, en ég varð að horfast í
augu við það.
Annar dagurinn var líkur
þeim fyrri; regluleg hvíld fyr-
ir okkur bæði, þótt það væri
sarnt sitt með hvoru móti. Ég
skeytti því jafnvel ekki þótt
ég hsfði skilið Michael einan
eftir með alltof mikla vinnu.
Þetta var góð mynd, það
var ég viss um, og hún átti
eftir að orsaka mikið umtal,
þegar við sendum hana frá
okkur. Ég get ekki sagt að ég
hafi ekki „hugsað“ um Can-
dice. eða þráð hana, ég hafði
okki áhvggiur af henni eða
framtíð okkar, ég vissi að þess
yrði ekki langt að bíða að við
gætum verið saman, svo ég
kom mér fyrir i þægilegri for-
tíðinni og var ánægður yfir því
að bæði ég og Catherine nut-
um tilverunnar.
Við höfðum sofið fram eftir
um morguninn og vöknuðum
hress og úthvíld. Ég var sér-
staklega hress (Catherine er
það alltaf, að minnsta kosti
alltaf, þegar hún er með mér),
og það var ég sem stakk upp
á því að við færum að skoða
hina skemmtilegu næturklúbba
borgarinnar um kvöldið. — Ó.
það er dásamlegt, ástin mín!
hrópaði Catherine og ljómaði í
framan.
Við bo>-ðum þá snemma
hé>- á hótelinu, barþjónninn
stakk því að mér að maturinn
væri óveniu góður hér núna,
ekki eins og hann var forðum
— Ágætt! svaraði hún.
Stundum finnst mér leiðin-
legt að Catherine samþykkir
allt sem ég segi og geri, hvað
sem það er, en í þetta sinn
varð ég glaður.
Við — það er að segja ég —
ákvað, að þar sem við ætluð-
um að borða svona snemma, þá
væri bezt að skipta ekki um
föt fyrr en eftir mat. Það gaf
mér tíma til að fá mér blund,
svo ég gæti búið mig undir
næturröltið.
Við vorum rétt sezt við borð-
ið okkar og Catherine var að
skoða vínkortið og spyrja um
þessa og hina víntegundina,
þegar mér varð litið upp og
fram í móttökusalinn. Ég sá að
það var nýr gestur að koma,
sem talaði glaðlega við létta-
drenginn, sem bar farangurinn.
Þetta var einkennileg tilviljun,
hún var svo lík Candice, þegar
hún brosti til piltsins. En svo
sneri hún sér við og horfði inn
í matsalinn. Já, það var Can-
dice . . .
Framhald í næsta blaði.
36. TBL. VIKAN 9