Vikan - 09.09.1971, Blaðsíða 20

- Stundum er ég svo þakklát ag ég gæti kysst
þau, en stundum hef ég á
tilfinningunni að þau séu OF
hjálpsöm og vingjarnleg. En hvernig ætti ég að
geta kvartað? Manstu þegar
rafmagnið fór?
FRAMHALDSSAGA 4. HLUTI
Páfinn kom inn, haldandi á
ferðatösku og með frakkann á
handleggnum. — Jackie segir
að mús hafi bitið þig, sagði
hann.
—- Já, sagði Rosemary. —
Það var þess vegna að ég kom
ekki til að sjá yður. Hún gerði
rödd sína dapurlega, svo að
hann skyldi ekki renna grun í
að hún hafði rétt í þeirri svip-
an fengið fullnægingu.
— Það er í lagi, sagði hann.
— Vér viljum ekki að þú
stofnir heilsu þinni í voða.
— Er mér þá fyrirgefið, fað-
ir? spurði hún.
— Alveg ákveðið, sagði
hann. Hann rétti henni hönd-
ina svo að hún gæti kysst
hringinn. Steinninn í hringnum
var kúla úr silfurvíravirki,
tæplega þumlungur á breidd,
og inni í henni var Anna Mar-
ia Alberghetti og beið, ósköp
lítil.
Rosemary kyssti kúluna og
páfinn hraðaði sér út til að ná
í ílugvélina . . .
— Nei, hún er yfir níu,
sagði Guy og hristi hana.
Hún sló frá sér hönd hans
og velti sér á grúfu. — Fimm
mínútur, sagði hún niður í
koddann.
Allt kom til hennar aftur:
draumarnir, drykkirnir, súkku-
laðimús M.inniear, páfinn og
augnablikið hræðilega, þegar
hana dreymdi ekki. Hún reis
upp á olnboga og leit á Guy.
Hann var að kveikja sér í
sígarettu. Hann var í náttföt-
um. Hún var nakin . . .
— Hvenær sofnaði ég? Ro-
semary settist upp.
— Um hálfníu, sagði Guy.
— Og þú sofnaðir ekki, elsk-
an. Þú slokknaðir alveg. Frá
og með þessum degi færðu
hanastél eða vín, ekki hvort-
tveggja í einu.
— En sá draumur, sagði hún
og lokaði augunum. Síðan opn-
aði hún þau og sá rispur á
vinstra brjóstinu, tvö samhliða
rauð strik.
— Ekki að rífast, sagði Guy.
— ’Ég er þegar búinn að klippa
á mér neglurnar.
Rosemary leit forviða á hann.
— Eg vildi ekki missa af
barnsnóttinni, sagði hann.
— Þegar ég var alveg —
meðvitundarlaus?
Hann kinkaði kolli og brosti,
en brosið var eilítið þvingað.
— Það var einhvern veginn
spennandi. Einhvern veginn
allt öðruvísi en venjulega.
Hún leit undan og dró tepp-
ið aftur uppyfir mjaðmir sér.
— Mig dreymdi að einhver
tæki mig — með valdi. Ég veit
ekki hver. Einhver — sem ekki
var — manneskja.
Ég þakka, sagði Guy.
Og þú varst þar og Min-
nie og Roman og margir aðr-
ir . . . Það var eins konar helgi-
athöfn.
Ég reyndi að vekja þig,
en það var ekki viðlit. Hvað
er hlaupið í þig? spurði hann
er Rosemary sneri sér undan.
— Ekkert. Sennilega það eitt
að mér finnst þetta allt saman
dálítið undarlegt. Að gera það
svona meðan ég var meðvit-
undarlaus!
Þegar Guy var farinn af
stað á æfingu fór Rosemary í
steypibað. Hún stóð hreyfing-
arlaus undir sturtunni og beið
þess að þokan hyrfi úr heilan-
um, þannig að hún gæti kom-
ið skipulagi á hugsanir sínar
og komizt að niðurstöðum.
Höfðu atburðir kvöldsins í
raun og sannleika verið eins
og Guy sagði? Var hún þá með
barni? Þótt undarlegt kynni að
virðast stóð henni nú á sama.
Hún var óhamingjusöm —•
hvort sem það nú var heimsku-
legt af henni eður ei. Þegar
hún renndi huganum yfir síð-
astliðið tímabil hafði hún það
á tilfinningunni að Guy elsk-
aði hana ekki á sama hátt og
áður, að það væri hyldýpi
milli þess sem hann sagði og
þess sem honum fannst. Hann
var leikari. Hver vissi hvenær
leikari sagði sannleikann og
hvenær hann lék?
Steypibað dygði áreiðanlega
ekki til að losna við þessar
hugsanir. Á leiðinni út til að
verzla hringdi hún dyrabjöll-
unni hjá Castevet-hjónunum
og skilaði bollunum undan
súkkulaðimúsinni. — Hvernig
fannst þér? spurði Minnie.
— Það var dásamlegt, sagði
Rosemary. — Þú verður að
gefa mér uppskriftina . . .
Þau Guy höfðu fjarlægzt
hvort annað, en hann virtist
ekki taka eftir því. Hann hafði
mikið að gera og þau borðuðu
oftar með vinum og kunningj-
um en tvö ein. Þegar þau voru
tvö, voru samtöl þeirra eðli-
leg á ytra borði en innihalds-
laus. Guy leit aldrei á hana,
eða það fannst henni. Hann var
alltaf að glugga í handrit eða
með sjónvarpið opið. Hann
háttaði og var sofnaður áður
en hún kom inn í svefnher-
bergið. Hann heimsótti Caste-
vet-hjónin endrum og eins.
— Finnst þér ekki við ætt-
um að tala um þetta? sagði
Rosemary morgun einn. Hún
leit á hann en hann virtist
ekki skilja. — Um það hvernig
við tölum saman, sagði hún. —
Um að þú lítur aldrei á mig.
— Hvaff ertu að tala um?
Víst lít ég á þig. Elskan mín,
hvað er að? Hvað hefur kom-
ið fyrir?
— Ekkert.
— Fyrirgefðu mér, elskan.
sagði hann. — Ég veit að ég
hef verið dálítið upptekinn af
hlutverkinu, en það skiptir nú
líka svo miklu máli. En það
þýðir ekki að ég sé hættur að
elska þig. Þú verður líka að
hafa hagfræðilegu hliðina í
huga. Hann sagði þetta hálf-
klaufalega og hrífandi og
hreinskilnislega, eins og þegar
hann lék kúrekann í Bus Stop.
Hún laut framyfir borðið og
kyssti hann.
20 VIKAN 36. TBL.