Vikan - 09.09.1971, Blaðsíða 48

hérna, Hutch. Hún rétti kúluna
að honum. — Það tekur dá-
litla stund að venjast lyktinni.
Hutch þefaði, gretti sig og
færði sig undan. — Það er víst
mála sannast, sagði hann. —
Þetta lítur ekki út eins og
nokkurs konar rót, heldur
miklu fremur sem mygla eða
sveppamyndun. Hann leit á
Roman. — Heitir það ekkert
annað?
— Ekki svo ég viti, svaraði
Roman.
— Þér og kona yðar virðast
annast Rosemary betur en for-
eldrar hennar gerðu, sagði
Hutch við Roman þegar sá síð-
arnefndi stóð upp til að fara.
Rosemary fylgdi honum til
dyra. Hún sá að hann var líka
með gat á hægra eyra og fjölda
af smáörum á hálsinum.
— Þau eru svo sannarlega
ótrúlega góðir grannar, sagði
Rosemary við Hutch þegar þau
voru orðin ein. — Þau myndu
koma og taka til ef ég bara
leyfði þeim það. Guy líkar ákaf-
lega vel við þau. Þau hafa ver-
ið honum sem foreldrar.
— En hvernig líkar þér við
þau?
— Ég er ekki viss. Stundum
er ég þeim svo þakklát að ég
gæti kysst þau, en annað veif-
ið fæ ég kæfandi tilfinningu
fyrir því að þau séu of hjálp-
söm. En hvernig ætti ég að
geta kvartað? Manstu um dag-
inn þegar rafmagnið fór?
— Hvort ég man.
— Við Guy sátum þá hér
inni, og tveimur mínútum eftir
að ljósin fóru kom Minnie með
kertaljós.
— Eru það þessi hérna?
spurði Hutch. Hann benti á
tvo kertastjaka úr tini með
svörtum kertisstubbum, tíu
sentimetra löngum. — Voru
þau öll svört?
— Já, og hvað með það?
— Ég bara spurði.
Rosemary bauð Hutch kaffi,
og hann var rétt á förum þeg-
ar Guy kom heim. Hutch ósk-
aði honum til hamingju, og
þau töluðu um barnið. Þegar
Hutch var að fara þreifaði hann
í vasana eftir hönzkum sínum,
en fann aðeins annan. Þau leit-
uðu um allt, en án árangurs.
— Fjandans ástand. Ég hef
sjálfsagt gleymt honum í ein-
hverri búð á leiðinni.
Fimm mínútum eftir að Hutch
var farinn fór Guy í frakka og
sagðist ætla út til að kaupa
blað.
Síminn hringdi hálfellefu um
kvöldið. Rosemary hafði lagt
sig fyrir til að lesa, og Guy,
sem sat uppi og horfði á sjón-
varpið, svaraði. Það var Huteh
og hann vildi tala við Rosema-
ry. Guy bar símann inn í svefn-
herbergið.
Ég þarf að tala við þig
um dálítið, sagði Hutch. - Get-
um við hitzt á morgun klukk-
an ellefu fyrir framan Sea-
gram Building?
— Mjög svo gjarnan. Og
hvað er þér á höndum? Get-
urðu ekki sagt það?
— Helzt ekki. Það er ekkert
mikilvægt, svo að þú skalt ekki
véra óróleg.
- Ókei. Það verður gaman
að sjá þig. Bless!
Hún lagði á.
— Hvað var það? spurði
Guy.
— Hutch vill hitta mig á
morgun, segist þurfa að segja
mér nokkuð.
— Svoleiðis. Ég gæti trúað
að þessar strákabækur hans
væru íarnar að fara á heilann
á honum. Hann fór með sím-
ann fram og sagðist ætla út til
að kaupa gler.
Rosemary lá og hugleiddi
hvað Hutch gæti viljað henni.
Langt í burtu heyrði hún dyra-
bjöllu Castevets hringt stuttri
hringingu. Það var sjálfsagt
Guy að spyrja gömlu hjónin
hvort þau vantaði ekki gler eða
eitthvað annað. Fallegt af hon-
um.
Hún kipptist við er verkur-
inn beit hana innvortis.
Hún kom að Seagram Build-
ing stundarfjórðungi of
snemma. Hún sá Hutch ekki,
svo að hún settist á lága stall-
inn fyrir framan húsið, fann
sólina framan í sér og hlust-
aði ánægð á hratt fótatak
fólksins umhverfis. Hún hlakk-
aði til að hitta Hutch.
Klukkan ellefu var hann
ekki kominn enn. Fimm mín-
útur liðu og tíu mínútur og
ekki kom Hutch. Þegar stund-
arfjórðungur var liðinn fram-
yfir fór hún inn í húsið. Hún
hélt að hún hefði kannski tek-
ið vitlaust eftir, er hann til-
nefndi mótstað þeirra., Þegar
hún kom aftur út, settist hún
aftur á stallinn og sat þar þang-
að til klukkuna vantaði tutt-
ugu mínútur í tólf. En Hutch
birtist ekki. Konur og karlar
hröðuðu sér framhjá. Hún gekk
aftur inn, fann símklefa og
hringdi í númer Hutchs.
Óróleg kvenrödd svaraði:
— Halló, hver er það?
Rosemary sagði: — Nafn
mitt er Rosemary Woodhouse.
Ég átti að hitta herra Hutch
klukkan ellefu, en hann er
ókominn enn. Vitið þér kann-
ski hvort hann kemur eða ekki?
Nú varð löng þögn. — Halló?
sagði Rosemary.
— Hutch sagði mér frá yð-
ur, sagði konan. — Ég er Grace
Cardiff. Hann veiktist í gær-
kvöldi. Eða sne'mma í morgun
réttara sagt.
— Veiktist?
Hann iiggur í djúpum
dvala. Læknarnir eru ekki enn-
þá vissir um orsökina . . .
Framhald í næsta blaði.
TREYSTIRÐU EKKI
KONUNNI ÞINNI?
Framhald aj bIs. 7.
vera sá fyrsti, sem skýrði yður
frá því, að maður yðar er nú á
leið heim. Ég veit, hversu
gjarnan þér viljið taka á móti
honum. íburður í mat þekkist
að vísu ekki hjá okkur á þess-
um tímum, en við svona tæki-
færi . .
„Því getið þér trúað, herra
borgarstjóri. Renaud skal svo
sannarlega finna, að hann er
velkominn. Sögðuð þér þann
20.? Um hvert leyti dags hald-
ið þér, að hann komi?“
,,í fyrsta lagi um hádegis-
bil.“
„Þér getið reitt yður á, að
hann fær góðan hádegisverð,
herra borgarstjóri, — kærar,
kærar þakkir fyrir komuna.“
Að morgni hins 20. fór Hel-
ena á fætur klukkan sex.
Henni hafði ekki komið dúr á
auga alla nóttina. Daginn áð-
ur hafði hún gert allt húsið
hreint, þvegið og lakkað gólf-
in, svo að það glampaði á þau
og sett upp ný gluggatjöld. Hún
hafði tekið fram öll undirföt
sín, og með léttum roða valdi
hún silkiundirföt, sem legið
höfðu óhreyfð í skúffunni all-
an þann tíma, er hún hafði ver-
ið ein. Hvaða kjól ætti hún að
fara í. Sá, sem hún hafði haft
mest dálæti á í gamla daga,
var með bláu og hvítu munstri.
En þegar hún mátaði hann, sá
hún sér til gremju, að hann var
alltof víður um mittið. Svona
var hún orðin grönn eftir öll
þessi ár. Nei, hún ætlaði að
fara í svartan kjól, sem hún
Framhald á bls. 50.
48 VIKAN 36. TBL.