Vikan - 09.09.1971, Blaðsíða 36

heimurinn segirjá
BENSONand HEDGES
HVEITIBRAUÐS-
DAGAR I APRÍL
Framhald, af hls. 19.
meira, og starfslið hans var
önnum kafið. Klara og Jóhann
gerðu sér það fljótlega ljóst,
að litið var á þau nákvæmlega
sömu augum og bólusettu rott-
urnar og kanínurnar með ið-
andi rauðu nefin í búrunum.
Það var enginn garður í kring-
um húsið með auðu herbergj-
unum og stormasöm heiðin
veitti litla afþreyingu.
— Við höfum ennþá hvort
annað, sögðu þau.
Það var líka eins gott. f
bragganum var ekkert útvarp,
engar bækur, ekkert heitt vatn.
Klara var ávituð fyrir að
klappa kanínu. Jóhann var beð-
inn um að reykja ekki.
Fyrsta daginn kvartaði Klara
yfir því, að það væri súgur í
svefnherberginu þeirra. Að-
stoðarmaðurinn kinkaði kolli
ánægður á svipinn, og sagði:
— Það er súgur í öllum svefn-
herbergjunum, frú. Við höfum
ákaflega vel útbúinn, vísinda-
legan súg. Læknirinn fullviss-
ar sig um það sjálfur, áður en
gestir koma. Sumir gestanna,
— hann lækkaði róminn, eins
og hann væri að segja þeim
eitthvað í trúnaði, — sumir
gestanna hafa troðið í rifurnar.
En ég veit að óhætt er að
treysta samvinnulipurð ykkar.
— Ja, ég ætla ekki- að fá
ríg í hálsinn bara vegna einka-
leyfis á einhverju meðali, sagði
Jóhann við Klöru, þegar hann
heyrði þetta. — Og þú ekki
heldur, góða mín Sjáðu! Hann
tróð peysu inn í stærstu vís-
indalegu rifuna.
Maturinn var ólystugur. Þau
fengu hvorki sykur, grænmeti
né mjólk. Þegar þau sáu, að
hópur af starfsmönnum við
næsta borð fékk smjör, kál og
ávexti, kvartaði Jóhann og
fékk þetta svar: — Þið eruð á
sérstöku fæði. Litið af vítamín--
ríkri fæðu. Engin C og D víta-
mín. Þið skiljið það vafalaust.
Daginn eftir tilkynnti Klara
starfsmanninum sigri hrósandi,
að loksins væri hún farin að
finna til sjúkleika. Hún væri
með hlustaverk!
— Eg er hræddur um að við
höfum engan áhuga á hlusta-
verk, frú, svaraði hann. — Það
bendir ekki á kvefsmitun. En
þér gætuð auðvitað verið að
fá kýli eða verða heyrnarlaus.
— Jæja þá, en það veldur
mér óþægindum. Gefið mér
eitthvað við því.
— Því miður gefum við ekki
út lyfseðla. Við rannsökum að-
eins sjúkdómstilfelli.
Þá missti Jóhann stjórn á
skapi sínu. — Mér er alveg
sama um öll einkenni. Útveg-
ið konunni minni undir eins
hitapoka.
Starfsmaðurinn flýtti sér að
hlýða þessu. Klara eyddi deg-
inum inni og þrýsti hitapokan-
um vesældarlega að eyranu á
sér. Jóhann sýndi henni samúð
sína, með því að vera hjá henni.
Daginn eftir var komin rign-
ing. Heiðin var öll sundurgraf-
in af vatni og dagblöðin komu
ekki. Klöru leið betur í eyranu,
en þau gátu ekki farið út. Þau
reikuðu um herbergin á neðri
hæðinni í húsinu og enginn yrti
á þau. Þeim dauðleiddist. Klara
starði á regntaumana á glugga-
rúðunum. Ef þau. hefðu aðeins
haft eitthvert annað fólk til að
tala. við, bækur eða einhvern
stað til að fara á.
Ef Jóhanni leiddist nú eins
mikið og henni sjálfri? Ef hon-
um leiddist hún, og hann væri
henni gramur fyrir að hafa
þvingað -hann til að ganga í
hjónabandið þetta árið, fyrir
þessa heimskulegu brúðkaups-
ferð, fyrir hlustaverkinn í gær
og tilraunir hennar til að vera
glaðleg í dag? Og ef — það sem
verra var — einhver af þess-
um viðbjóðslegu sýklum hefði
nú áhrif og hann yrði veikur?
Kannski mjög veikur eða eitt-
hvað ennþá verra.
í huganum sá Klara fyrir sér
nýjan, hvítan stein:
TIL MINNINGAR UM JÓ-
HANN JÓNSSON, SEM DÓ Á
BRÚÐKAUPSFERÐ SINNI OG
KLÖRU KONU SINNAR.
Nei! Hún brast í grát og
grúfði sig upp að öxlinni á Jó-
hanni. — Ég ætlaðist ekki til
þess að það yrði svona, snökti
hún.
— Hvað er þetta, elskan?
sagði Jóhann. — í öll þau ár,
sem ég hef þekkt þig, hef ég
aldrei séð þig gráta.
— Nei, en ég hélt að þú vær-
ir orðinn leiður á mér.
— Leiður á þér? Ég skil þig
ekki! Ég kvæntist þér, af því
að þú ert eina konan, sem mér
leiðist aldrei. Þetta er allt þess-
um bannsetta stað að kenna.
Rigningunni! Vonbrigðunum!
Þessari fjárans lykt af gólfdúk-
unum. Ég er orðinn þreyttur á
að láta stinga sýklum ofan í
kverkarnar á mér, mæla í mér
hitann og rannsaka vasaklút-
inn minn. Ekki af því að ég sé
hræddur við að verða veikur,
heldur af því að það eru af-