Vikan - 09.09.1971, Blaðsíða 34

í ævi Clarks Gable. Frægð hans
varð ótrúleg. „Á hverfanda
hveli“ fór sigurför um heim-
inn. Hann undirritaði nýjan
samning, sem tryggði honum
5.000 dollara á viku. Svo var
hann krýndur opinberlega
„konungur Hollywood" af
sjálfum Spencer Tracy.
En ofar öllu var hjónabands-
sæla hans. Carole Lombard var
fast ákveðin í því að vera hon-
um góð kona.
Hún lærði að sitja hest, að
veiða bæði villidýr og fisk, hún
vílaði ekki fyrir sér að sofa í
tjaldi eða á jörðinni og hún
fylgdi honum á löngum veiði-
ferðum, þar sem hún bjó til
matinn yfir opnum eldi og var
kátust af öllum. Og Clark Gab-
le elskaði hana. Þetta var ham-
ingjutímabil, sem alltaf hafði
upp á eitthvað nýtt að bjóða.
En það fékk skjótan og sorg-
legan endi.
7. desember 1941 var ráðizt
á Pearl Harbour og Bandarík-
in fóru í stríðið. Carole Lom-
bard og Clark Gable sneru sér
beint til Franklins D. Roose-
velt, sem þau þekktu vel. því
að þau höfðu oft verið gestir í
Hvíta húsinu, og spurðu hann
hvað þau gætu bezt gert fyrir
föðurlandið. Þau fengu skjót
svör: -— Haldið áfram að
skemmta fólkinu.
Carole ákvað að fara í ferða-
lag um Bandaríkin og safna
peningum fyrir varnir lands-
ins. — Ó, ef þú gætir nú kom-
ið með mér, pabbi, sagði hún
við Clark, en hann gat það ekki,
hann var bundinn af samningi.
Hann kom því þannig fyrir að
móðir hennar gat farið með
henni og Otto Winkler, sem var
blaðafulltrúi hjá Metro og bezti
vinur þeirra.
í heilan mánuð fór hún um
Bandaríkin þver og endilöng og
seldi ríkisskuldabréf fyrir tvo
milljarða dollara. Svo sendi
hún skeyti um að hún kæmi
flugleiðis heim.
Clark fyllti húsið af blómum
og bjó allt undir stórkostlega
móttökuhátíð. hún átti að fá
þær hlýjustu móttökur sem hún
hafði nokkurn tíma upplifað.
En tíminn leið og hann beið.
En svo komu skilaboð gegnum
sima. Flugvélin hafði hrapað úr
3.000 feta hæð, rétt utan við
Las Vegas.
Hann leigði sér strax flug-
vél og flaug með nokkrum vin-
um sínum til Las Vegas. Það
var rétt svo að hægt var að
hafa hann ofan af því að fara
með leitarleiðangrinum upp í
fjöllin. Eftir þrjá daga fékk
hann þær fréttir að allir far-
þegar vélarinnar hefðu látizt.
Clark Gable sagði ekkert,
hann grét ekki heldur. Hann
sat í marga klukkutíma yfir
sundurbrenndum líkama henn-
ar, svo breiddi hann blíðlega
yfir hana og gekk einn út í
myrkrið.
Hann fékk símskeyti frá Las
Vegas, símskeyti sem hann
geymdi alla ævi. í því stóð:
„Carole var vinur okkar, gest-
ur okkar á hamingjudögum.
Hún færði öllum sem þekktu
hana gleði og líka þeim millj-
ónum, sem þekktu hana aðeins
sem mikla listakonu. Hún var
óeigingjörn og miðlaði óspart
tíma sínum og hæfileikum fyr-
ir föðurlandið. Hún elskaði
föðurland sitt. Hún er og mun
alltaf vera stór stjarna, sem við
aldrei gleymum og verðum
ávallt í þakkarskuld við. Ég
sendi dýpstu samúðarkveðjur
mínar“ Undirskriftin var Fran-
klin D. Roosevelt.
Clark gat ekki gleymt sorg
sinni. Hann fór aftur til Holly-
wood og lauk við töku kvik-
myndarinnar sem hann lék í
þá stundina. En hann fann eng-
an frið í sálinni.
Að lokum, eftir margra mán-
aða óþreyju, greip hann sím-
ann og hringdi til góðkunn-
ingja síns, „Hap“ Arnolds, hers-
höfðingja.
— Hap, sagði hann. — Ég vil
fara í stríðið sem sjálfboðaliði.
o—o
í næstu viku: Allt sitt líf
hafði Clark Gable þráð það að
verða faðir. Þegar hann var
59 ára átti hann von á að sá
draumur hans rættist. Fimmta
konan hans, Kay, átti von á
barni. En það barn fékk Clark
aldrei að sjá . . .
☆
EFTIRIÆTI RÍKA
FÓLKSINS...
Framhald. af bls. 15.
leitað árangurslaust að. Þetta
var tvítug stúlka, Terry Frank
að nafni, og Murphy hafði svo
sannarlega tekizt að rugla hana
í ríminu og svipta hana allri
skynsemi. Hún var gift ágsgt-
um manni, en hljópst á brott
frá honum til að starfa fyrir
Murphy og fór nú huldu höfði
ásamt vinkonu sinni, Annalie
Mohn, en það var hin stúlkan,
sem hafði tekið þátt í þjófnað-
inum og lögreglan leitaði einn-
ig að.
En þrátt fyrir þetta skorti
enn allar sannanir gegn Mur-
phy. Hann lifði lúxuslífi og
flestum var ljóst, að hann hlaut
að vera riðinn við einhver
skuggaleg mál; en hver þau
voru tókst ekki að komast að
raun um. Hjálparkokkarnir
fjórir, sem hann hafði, þegar
hann rændi eðalsteinunum,
voru komnir á tvist og bast.
Hins vegar höfðu nýir félagar
komið til sögunnar. Einn þeirra
var Paul Griffith, fyrrverandi
bankamaður, sem var jafn mik-
ill lífsnautnamaður og Murphy.
Nú leið og beið, þar til
óhugnanlegur atburður gerðist.
Hinn 8. desember 1967 fundust
í Whiskey-flóanum fyrir utan
Miami lík tveggja ungra
kvenna. Báðar höfðu verið
deyfðar og síðan hafði þeim
verið drekkt. Lögreglunni tókst
að þekkja líkin og voru þau af
Terry Frank og Annelie Mohn
- - sem eftirlýstar voru fyrir
að hafa stolið hálfri milljón
dollara og báðar voru nánar
vinkonur Jack Murphys.
En Murphy hafði örugga
fjarvistarsönnun og harðneit-
aði að eiga nokkra sök á dauða
stúlknanna. Hann var því lát-
inn laus, en í þetta skipti var
um skammgóðan vermi að
ræða hjá honum.
Fjórtán dögum síðar var
hann staðinn að verki, þar sem
hann var að fremja vopnað rán.
Hann hafði brotizt inn á heim-
ili ríks manns ásamt tveimur
félögum sínum og þvingað
húsfreyjuna og átta ára gamla
dóttur hennar til að opna pen-
ingakassa heimilisins. Hann
varaði sig ekki á því, að um
leið og það gerðist kviknaði
aðvörunarljós hjá lögreglunni,
svo að fáum mínútum síðar
var húsið umkringt af lög-
regluþjónum. Murphy reyndi
að sleppa með því að stökkva
út um stóra glerrúðu og út í
garðinn. En hann skarst svo
illa á andliti og höndum, að
fara varð með hann rakleitt á
fangelsissjúkrahús.
Samtímis þessu kom sitthvað
fleira í ljós, sem fletti ofan af
glaumgosanum. Hann var að
siálfsögðu ákærður fyrir vopn-
að rán, en einnig var hann
ákærður fyrir morð fyrir öðr-
um dómstóli. Eftir umfangs-
mikla leit hafði tekizt að hafa
upp á tveimur vitnum, sem
höfðu séð Paul Griffith og Jack
Murphy í fylgd með myrtu
stúlkunum tveimur.
Vitnin höfðu séð þau öll fjög-
ur um borð í báti, sem þau
höfðu tekið á leigu. Og þetta
var einmitt sama daginn og
lík stúlknanna fundust.
Þriðja vitnið, sem hafði áð-
ur verið náinn vinur Murphys,
en orðið ósáttur við hann, gat
sagt frá því, að Murphy hefði
trúað honum fyrir raunum sín-
um og erfiðleikum. Stúlkurnar
tvær væru afbrýðisamar hvor
gagnvart annarri; þær vildu
báðar hafa hinn eftirsótta
glaumgosa fyrir sig. Loks hót-
uðu þær að koma upp um Mur-
phy og segja frá því. að hann
stæði á bak við stórþjófnað-
inn í veðlánafyrirtækinu. Mur-
phy hafði sagt við þennan vin
sinn, að hann ætti ekki um
annan kost að velja en að losa
sig við stúlkurnar.
Nú var loksins úti um þenn-
an óvenjulega afbrotamann,
sem hafði tekizt að villa á sér
heimildir meðal ríka fólksins.
Það komst aldrei upp, hvernig
morðin á Mohn og Frank gerð-
ust, en Murphy var fundinn
sekur um hlutdeild í þeim og
dæmdur í lífstíðarfangelsi. Síð-
ar var lagsmaður hans, Griff-
ith, einnig dæmdur fyrir morð
- í 45 ára fangelsi.
Enn hefur ekki tekizt að
leysa tvær ráðgátur í sambandi
við mál Murphys: Hvaða þátt
átti hann í dauða fegurðar-
drottningarinnar Bonnie Suter-
as? Og stóð hann í raun og
veru á bak við stórþjófnaðinn
í verðbréfafyrirtækinu, sem
stúlkurnar tvær voru bendlað-
ar við?
Murphy steinþagði við yfir-
heyrslurnar.
Hann fékk ekki málið aftur,
fyrr en hann var kominn í
fangaklefa sinn. Þá sagði hann
í viðtali við blaðamenn, að sér
liði vel í fangelsinu. — Hins
vegar sakna ég kvenfólksins,
bætti hann við. Hann kvaðst
ætla að sækja um náðun eftir
tíu ár og kvaðst ekki mundu
verða í neinum peningavand-
ræðum, þegar hann hlyti frelsi
á ný!
En það líða víst áreiðanlega
meira en tíu ár, þangað til Jack
Murphy verður látinn laus.
Hinn 1. nóvember í fyrra var
hann dæmdur í 20 ára fangelsi
til viðbótar lífstíðarfangelsinu
fyrir vopnuðu árásina, þar sem
lögreglan kom að honum.
f dómsuppkvaðningu er kom-
izt svo að orði, að Jack Mur-
phv teljist óforbetranlegur og
samvizkulaus afbrotamaður, og
til að vernda öryggi þjóðfélags-
ins eigi hann að dveliast innan
fangelsismúra alla ævi . . .
☆
34 VIKAN 36.TBL