Vikan - 16.03.1972, Síða 20

Kona
u*n
Framhaldssaga
eftir
K.R. Butler
Það hefði öliu átt að vera
lokið, sú varð samt
ekki raunin. Jonathan gat
ekki viðurkennt ósigur
sinn, jafnvel þótt áform hans
hefðu brugðizt...
b orb
Mig sveið í augun, þegar ég
starði á ljóspunktinn þarna
langt úti í sortanum. Þetta
hlaut að benda til þess að áætl-
un Jonathans hafði staðizt; —
að David Farelly var að sigla
Convenant upp að klettunum á
Kumul og ég varð að aðstoða
við þetta án þess að segja nokk-
urt orð.
Þá sá ég allt í einu annan
ljósdepil, svolítið frá hinum
fyrri. Það var svo langt á milli
þessara ljósa að þau gátu ekki
bæði verið frá sama báti. Ég
þorði varla að vona, en eftir
stundarkorn var ég viss, þetta
voru ekki ljós, heldur stjörn-
ur, sem glitti í gegnum rifur í
skýjaþykkninu.
Mér létti óendanlega mikið.
Hættan var þá hjáliðin þessa
stundina. David Farelly var úr
hættu í bráð. En svo varð mér
ljóst að þetta var allt óbreytt,
Convenant gat komið á hverri
stundu út úr myrkrinu.
Ég varð að gera eitthvað! Ég
gat ekki einfaldlega staðið
þarna og hækkað og lækkað
skerminn, vitandi vits að með
hverju ljósmerki leiddi ég lif-
andi mann skrefi nær dauðan-
um. Eg mátti ekki hætta á
neitt sem gat orðið Jacky að
fjörtjóni, en samt varð ég að
gera eitthvað! í örvæntingu
minni sneri ég mér að Moon-
ey, en það var lítillar hjálpar
að vænta úr þeirri átt. Hann
var jafn dauðþreyttur og ég,
eftir að hafa staðið í rúma tvo
klukkutíma við að skýla Ijós-
inu með kápunni.
Ég leit aftur út á hafið. Önn-
ur stjarnan var horfin, en hin
skein, björt og skær. Örlítill
Ijósglampi, varla stærri en
títuprjónshöfuð, en samt svo
skær í þessu bleksvarta myrkri
Og þá kom mér skyndilega
nokkuð í hug: svona hlægilega
lítill ljósglampi gat lýst langt,
ef hann var aðeins einn . . . Ég
leit í skyndi niður að skýlinu,
þar sem Jonathan sat með
byssuna til að hafa gætur á
mér og hafði ekki augun af
ljósinu. Hann hlaut að blind-
ast við að stara svona látlaust
á ljósið. Það hlaut að taka svo-
litla stund að jafna sig, þegar
ég birgði fyrir ljósið. En hve
langa stund?
Eg varð að reyna það á sjálf-
um mér. Ég beindi augunum
beint í ljósið og þegar ég skaut
skerminum fyrir leit ég strax
í áttina til stjörnunnar. Ég sá
hana ekki. Þar liðu þrjár sek-
úndur þar til ég koma auga á
hana aftur. Þrjár sekúndur átti
ég þá að hafa til að fara á bak
við Jonathan.
Ég ýtti varlega við olnbog-
anum á Mooney og gaf honum
merki um að lána mér vasa-
hníf, sem ég vissi að hann hafði
í vasanum. Það tók hann svo-
litla stund að skilja hvað ég
átti við. Ég opnaði minnsta
blaðið.
I hverju hléi reyndi ég svo
að koma gati á skerminn. Hnífs-
oddurinn flaug auðveldlega
gegnum svarta plastið, en það
var erfiðara að fást við papp-
ann. En mér tókst það samt,
gatið var lítið en greinilegt.
Ég gat semsagt reiknað með
að Jonathan blindaðist í þrjár
sekúndur. Þá gat ég látið ljósið
skína gegnum gatið í þrjár
sekúndur í hvert sinn sem ég
skaut skerminum fyrir. f hvert
sinn átti ég von á öskri frá
Jonathan, öskri, sem kannski
yrði fylgt eftir með skoti.
En ekkert skeði. Ég hætti á
að stækka gatið svolítið. Moon-
ey skildi nú hvað ég var að
bauka við og glotti ánægju-
lega. Jonathan varð ekki var
við neitt ennþá. Skyldi David
Farelly gera það?
Ég starði stöðugt út í myrkr-
ið. Hve lengi höfðum við stað-
ið þarna uppi? Það var orðið
svolítið lygnara og það var líka
hætt að rigna.
— Sést ekkert ennþá? Það
var Jonathan sem spurði.
— Nei, ég sé ekki neitt.
Hvað gat klukkan verið?
Nóttin virtist óendanleg. Hreyf-
ingar mínar voru nú orðnar
vélrænar: ég lyfti skerminum
og lét hann falla, lyfti skerm-
inum og lét höndina við gatið
og tók hana frá aftur . . .
Ekkert sást til Convenant.
Hafði Farelly getað siglt fram-
hjá, án þess að ég tæki eftir
honum? Hafði hann valið aðra
stefnu en þá sem hann upphaf-
lega hafði ætlað sér? Ég var
ekki viss um nokkurn hlut
lengur. Ég gat aðeins vonað
það bezta.
Mooney bauðst nú til að
hvíla mig, en ég þáði það ekki.
Mér fannst ég skyldugur til að
halda þetta út. Alla nóttina,
hugsaði ég. AUa nóttina, ef
þess þyrfti með, ég óskaði að-
eins að ég losnaði við að sjá
ljósin frá Convenant.
En það var ekki komin dög-
un, þegar Jonathan gafst upp.
Hann ýtti Jacky á undan sér
inn í skýlið og eftir andartak
kom Querol út með Ijóskerið í
hendinni. Hann kallaði til okk-
ar: — Þið getið komið niður.
Takið lampann með ykkur.
Ég lét Mooney fara á undan
niður þrepin. Við vorum báðir
jafn stirðir og gegnkaldir, en
samt held ég að Querol hafi
verið ennþá þreytulegri. Hann
sagði ekkert, en tók í arm mér
og þrýsti hann — hvort það
var gert í samúðarskyni eða til
uppörvunar, var mér ekki
ljóst. enda var ég of þreyttur
til að beita huganum. — Hvað
er klukkan? spurði ég.
— Næstum þrjú.
— Er allt í lagi með Jacky?
— Já. Að minnsta kosti lík-
amlega. Ég veit ekki hvaða
eftirköst þessi nótt kann að
hafa fyrir hana.
— Hvers vegna lét Jonathan
okkur koma niður? Heldur
hann að . . . að Convenant liggi
þarna við klettana á Kumul?
— Hann veit það ekki. Þar
sem þú ekki sást nein siglinga-
ljós, þá hlýtur hann að draga
það í efa. Því það er þá satf að
þú hafir ekkert séð?
— Já.
— Hann heldur kannski að
Convenant hafi farið framhjá
fyrr, eða hafi seinkað vegna
veðurs. En ég er undrandi . . .
já, það er undarlegt að skútan
skuli ekki hafa komið í ljós ...
— Það getur verið að mér
hafi tekizt að vara Farelly við,
sagði ég. Ég sagði honum frá
því sem ég hafði gert og ég
heyrði að Querol dró andann
léttar. — Hamingjan sanna,
drengur minn! Þú hefur kann-
ski bjargað lífi hans!
í þ'etta sinn var það greini-
lega viðurkenning, sem merkja
mátti af rödd hans, en ég var
svo sljór að það hafði varla
áhrif á mig. — Hvað eigum við
nú að gera? spurði ég.
Querol yppti öxlum. — Jona-
than var eitthvað að tauta um
að fara yfir til Kumul um dag-
mál.
Ég horfði bjánalega á hann.
— Hvers vegna? Ætlar hann að
koma vitanum þar í lag aftur?
Það getur ekki skipt hann máli!
— Nei, það held ég ekki. En
það getur verið að hann von-
ist til að bragð hans hafi heppn-
azt.
Convenant í spón við kletta
20 VIKAN ll.TBL.