Vikan - 16.03.1972, Síða 43

málsmetandi stjórnmálamenn
og á ferðalögum með honum
kynntist hún mönnum og mál-
efnum. Hún fylgdist vel með
í stórpólitíkinni bak við tjöld-
in og það má segja að hún hafi
verið útlærð, þegar hún sjálf
gekk opinberlega fram á stjórn-
málasviðið, árið 1958. Ári síð-
ar var hún forseti hins vold-
uga Kongress-flokks, sem allt-
af hafði verið í stjórnarmeiri-
hluta frá því árið 1947, þegar
Indland varð frjálst.
Þar þurfti að gera hreint.
„Flokkurinn er fullur af göml-
um tölturum. Þessi þjóð á ann-
ríkt og Kongressflokkurinn
fylgir ekki nægilega vel eftir
málefnum indversku þjóðar-
innar,“ sagði nýi flokksforset-
inn, Indira Gandhi. Hún
„hreinsaði til“, lét gamla flokks-
menn víkja fyrir yngri kröft-
um. Einn þeirra, sem varð að
víkja, var hennar eigin faðir.
Meðan á öllu þessu stóð, lézt
eiginmaður hennar af hjarta-
slagi. Þau höfðu ekki búið sam-
an, en þau voru ekki skilin og
hittust oft. Þéss vegna varð
þetta töluvert áfall fyrir hana.
Það leið ekki á löngu þangað
til hún varð fyrir næsta áfalli.
Faðir hennar lézt í maí árið
1964. Hún stóð því ein uppi
með syni sína.
Shastri, eftirmaður Nehrus,
lézt eftir aðeins átján mánuði
og þá varð Indira annar af
tveim frambjóðendum Kon-
gressflokksins í forsetakjörinu.
Hinn frambjóðandinn, Morarij
Desai, sem var miðaldra mað-
ur, var breintrúaður Hindúi.
Indira Gandhi var bæði ung,
frjálslynd og óháð trúarlega og
svo héldu flokksmenn hennar
að nokkuð af vinsældum föður
hennar myndi loða við hana.
En það er ekki auðveldara í
Indlandi en annars staðar fyr-
ir konur að spjara sig í þessari
veröld karlmanna, og kynferði
Indiru varð henni 'mesti fjötur
um fót.
Hún sigraði samt. Kjósendur
voru 270 millj. Baráttan gekk
ekki alltaf hóglega fyrir sig.
Eitt sinn er hún var að halda
ræðu, fékk Indira stein í and-
litið. Hún lét sem ekkert væri
og hélt áfram að tala og með
því vann hún líklega nokkur
þúsund atkvæði fyrir flokk
sinn. Indira Gandhi sigraði í
kosningunum, en hún varð að
mæta í stórþinginu með naum-
an meirihluta. Og þegar hún
lagði fram áætlun sína í tíu
liðum, sem átti að stefna að
því að Indland yrði sósialískt
•og fjárhagslega sjálfstætt ríki.
þá klauf hún sinn eigin flokk
Kongressflokkurinn hafði allt-
af haft mjög íhaldssaman væng
og fulltrúar hans fylktu sér nú
um þann frambjóðandann, sem
hafði fallið, Moreaij Desai og
þegar Indira kom í gegn frum-
varpi sínu um þjóðnýtingu
bankanna, þá sprakk flokkur-
inn. Vinstri vængurinn, undir
forustu frú Gandhi, myndaði
nú stjórn í samvinnu við
nokkra vinstri sinnaða flokka.
Og illviðrið skall á henni.
Hún var kölluð einræðisherra,
það var sagt að hún væri með
mikilmennskubrjálæði, að hún
væri kolvitlaus kerling og ann-
að álíka fagurt. En það varð
aðeins til að hún kafaði enn-
þá dýpra í ljónagryfjuna. Hún
kom með frumvarp um að
svipta hina 320 fursta, sem enn-
þá eru í Indlandi, bæði lífeyri
og sérréttindum. Þessir furstar
höfðu fengið hátt á annan
milljarð í lífeyri árlega og alls
konar fríðindi. Ný skammaalda
flæddi yfir hana. Fyrrverandi
flokksfélagar hennar kölluðu
hana Hitler Indlands, Stalin og
líktu henni við frekar leiðin-
legar persónur úr veraldarsög-
unni. En Indira stóð líka af sér
þetta ofviðri.
Og nú er hún nýbúin að vinna
stríð, —• stríð, sem hún í lengstu
lög reyndi að forðast, með því
að ferðast á milli stórveldanna.
En þegar sú tilraun bar ekki
árangur, þá sýndi friðardúfan
að hún hafði klær.
☆
FRJÁLST FRAMTAK
Framhald af bls. 13.
að koma þér héðan. Þú getur
keyrt, er það ekki?“
„Jú, en . . .“
„Taktu bílinn minn. Keyrðu
út í Columbus Park og skildu
hann þar eftir. Gakktu í burtu
og taktu þér leigubíl heim. Það
tekur enginn eftir því.“
Hann var óviss. „En hvað
gerir þú? Og hvað verðum um
. . . líkið?“
„Ég sé um það. Systir mín
býr örstutt hér frá. Ég fer
þangað, fæ lánaðan bílinn
hennar, kem aftur hingað og
legg bílnum þar sem er dimmt.
Sé ég ekki algjör klaufi get ég
borið líkið niður, komið því í
bílinn, keyrt út úr bænum og
grafið það einhvers staðar á
afskekktum stað.“ Ég glotti
lítillega til Arnolds. „Svo lát-
um við lögregluna leita að
henni þegar þar að kemur.“
Hann beit í vörina á sér.
„Þetta er of mikil áhætta. Það
/77 BÍLALEIGAy
'ALVRf
RAUÐARÁRSTIG 31
gæti einhver séð þig.“
Auðvitað er þetta áhætta, en
ég tek, hana.“ Ég gekk að dyr-
unum og opnaði. „Láttu mig
hafa lykilinn þinn svo að ég
komist aftur hingað inn. Jæja,
allt í lagi. Nú ferð þú og ég
rétt á eftir. Það er enginn í
ganginum,- svo þú ættir að flýta
þér.“
Arnold hikaði enn eitt and-
artak, andaði djúpt og sagði
svo: „Ég gleymi þessu ekki. Ég
gleymi þessu alls ekki, Harry.“
Svo var hann horfinn.
Ég fór aftur inn í svefnher-
bergið og þaðan inn í baðher-
bergið þar sem ég bleytti
11. TBL. VIKAN 43