Vikan - 07.09.1972, Síða 11

bylgjur. Margir parasálfræð-
ingar halda að aðeins heili í
lifandi manneskju geti sent frá
sér skyggnibylgjur. En ekkert
sér jafnilla' og lifandi heila-
frumur. Því að heilinn er eins
og foss — hugsanirnar eru
vatnið, sem fellur.
Þegar við deyjum, byrjum
við fyrst fyrir aivoru að
„senda“, eða það heldur Anna
Elisabeth. Liggi manneskja dá-
in í vatni, hindrar vatnið
skyggnimyndirnar, sem frá
henni streyma. Og það er ekki
hugur þess skyggna, sem ryðst
niður í vatnið til þess látna,
heldur bylgjurnar frá þeim
látna, sem koma upp og til
hans.
Meðal annarra, sem liggja í
vatni og hafa látið Önnu Elisa-
beth vita af sér, eru nokkrar
stúlkur, sem horfið hafa og
mikið verið skrifað um í blöð.
Þeirra á meðal ein sænsk, sem
Viola hét, og önnur norsk,
Bente að nafni. Sögusagnir
ganga um að þær hafi verið
myrtar — Anna Elisábeth hef-
ur hins vegar séð þær báðar
fremja sjálfsmorð. Þær gengu
sjálfar í dauðann, drekktu sér,
óhamingjusamar og örvænting-
arfullar. Ánna Elisabeth segir
að lík norsku stúlkunnar muni
finnast, en þeirrar sænsku ekki.
Anna Elisabeth hefur fundið
marga, sem horfið hafa. Hún
gat bent nákvæmlega á hvar
gömul kona lá dáin úti í skógi.
Sú gamla hafði gengið út í
skóginn og villzt. Lögreglan
sagði að það væri ómögulegt
að hún gæti verið þarna, landa-
Anna Elisabeth
Westerlund er gædd
skyggnigáfu - og það
ekkert í smáum stíl.
HvaS þaS snertir
stendur enginn í
Noregi henni á sporSi
- og kannski enginn
í Evrópu allri. Hún er
þegar orSin þjóS-
sagnapersóna. Hún
fær mörg þúsund bréf
vikulega og fimmtíu
manns hringja til
hennar dag hvern.
bréfið sýndi að þangað væri
ekki hægt að komast. En svo
sýndi sig að landabréfið var
gallað — Anna Elisabeth hafði
á réttu að standa.
Nokkrir hafa komið til Önnu
Elisabethar og leitað hjálpar til
að finna týnda muni. En því
neitar hún. Hún sér enga
ástæðu til að éyða tíma og
leggja á sig erfiði vegna svo-
leiðis smámuna. Það er fólk og
örlög þess, sem hún hefur
áhuga á. En hún viðurkennir,
að hún hafi enn ekki getað
vanið sig af skelfingunni, sem
grípur- hana þegar hún sér
hengda manneskju í tré eða
einhvern sem hefur skorið sig
á háls.
— Skyggnigáfan er algerlega,
líkamlegt fyrirbæri. segir hún.
— í bernsku erum við öll með
móttökutæki. Við höldum
áfram að senda frá okkur til-
kynningar allt lífið. Eiginlega
er spurningin bara um að hitta
á rétta bylgjulengd — alveg
eins og þegar maður sýslar við
útvarps- eða sjónvarpstæki.
Skyggnigáfa gengur aldrei í
erfðir.
Hún segist geta séð sína eig-
in framtíð, sem verður ekki án
þjáninga. En hún möglar ekki,
veit að þetta er óhjákvæmi-
Framhald á bls. 47.
36. TBL. VIKAN 11