Vikan


Vikan - 07.09.1972, Side 12

Vikan - 07.09.1972, Side 12
 mM MATTUR DROTTINS eftir Sherwood Anderson. MYNDSKREYTING: SIGURÞOR JAKOBSSON ■ Séra Curtis Hartman var prestur i Oldunga- kirkjunni i Winesburg i Ohiofylki og hafði gegnt þeirri stöðu i tiu ár. Hann var fjörutiu ára gamall og i eðli sinu þögull og kyrrlátur. Honum veittist alltaf erfitt að prédika. Hann kveið alltaf fyrir þvi aö standa i prédikunar- stólnum frammi fyrir söf- nuðinum. Frá þvi á miövikudagsmorgni þangað til á laugardagskvöldi hugsaði hann ekki um annaö en ræðurnar tvær, sem hann yröi að halda næsta sunnudag. Snemma á sunnu- dagsmorgnum gekk hann inn i litið herbergi, sem kallað var lesstofan. Það var i klukkuturni kirkjunnar. Þar féll hann á kné og baðst fyrir. 1 bænum hans hafði ein ósk sifellt yfirhöndina: „Gef mér vald og hugrekki i starfi minu fyrir riki þijtt, algóði Guð!” þrábað hann. Hann lá á hnjánum á beru gólfinu og beygði höfuð sitt i virðingu fyrir þvi verkefni, sem fyrir honum lá. Séra Hartman var hávaxinn maður með brúnt skegg. Hin gilda og taugaóstyrka kona hans var dóttir nærfataframleiðanda I Cleveland i sama fylki. Presturinn sjálfur var vel látinn i bænum. Eldri kynslóð safn- aöarins geðjaöist að honum, vegna þess aö hann var kyrrlátur og þóttalaus. Frú White, konu bankastjórans, fannst hann vera kennimannlegur og siðfágaður maður. öldungakirkjusöfnuðurinn leit á kirkju sina og sjálfan sig með nokkru stærilæti. Söfnuðinum og safnaöarstjórninni fannst þau taka fram öllum öörum kirkjum i Winesburg. Söfnuöurinn var stærri og safnaöarmeðlimirnir yfirleitt efnaöri en i hinumsöfn- uöunum. Presturinn var lfka betur launaður en prestar hinna safnaðanna. Hann átti jafnvel sinn eigin léttivagn og á sumar- kvöldum ók hann stundum um bæinn meö konu sinni. Hann ók um Aðalstræti og beygði siðan inn i Buckeystræti. Hann hneigði höfuðið alvarlega i kveöjuskyni til vegfarenda, en kona hans horfði á hann i laumi, með leyndu stolti. Hún var sifellt hrædd um að hesturinn fældist með þau. Arum saman gekk séra Curtis allt I haginn, eftir að hann kom til Winesburg. Hann var ekki þannig maður að hann vekti eldlegan trúaráhuga á meöal safnaðarmeðlimanna, en á hinn bóginn eignaðist hann enga óvini. 1 rauninni var trú hans djúp og heitog stundum greip hann iðrun, sem hann þjáðist þá af i langan tima. Þá iðraðist hann þess að hann gat ekki prédikað Guðsorð á götum og gatnamótum bæjarins. Hann velti þvi fyrir sér, hvort eldur hins Heilaga Anda þrynni i rauninni i honum. Hann dreymdi um aö sá dagur kæmi, er voldugur, indæll, nýr straumur ofurmáttar birtist skyndilega i rödd hans og sál og fólkið skylfi frammi fyrir anda Guðs, sem þaö sæi opinberast i honum. „Ég er vesæll maöur, og slikt mun aldrei henda mig,” hugsaði hann hnugginn. Siðan breiddist bros yfir andlit hans. Það bar vitni um þolinmæði. „Jæja, ég býst við að ég þurfi ekki að kvarta,” hugsaði hann heimspekilega með sjálfum sér. Það var aðeins' einn gluggi i lesstofunni i klukkuturni kirkj-- unnar. 1 þessari litlu stofu baðst presturinn fyrir á sunnu- dagsmorgnum. Hann bað um að hann öðlaöist aukinn guðlegan styrk - guðlegan mátt. 'Þessi gluggi var hár og mjór. Hann var á hjörum, likt og hurð, sem opnaðist út á við. 1 glugga þessum voru margar málaðar smárúöur, sem mynduöu til samans málverk af Kristi og sýndu hann vera að blessa barn. Hönd hans hvildi bliðlega á höfði barnsins. Sunnudagsmorgun nokkurn að sumri til, sat hann að venju við skrifborð sitt i her- berginu. A borðinu fyrir framan hann lá stór biblia, en á við og dreif um borðið lágu blöð, sem hann hafði ritað á ræðuna, er hann var að semja. Prestinum varð snögglega litið upp og hrökk hann þá við, er hann sá konu liggja reykjandi uppi i rúmi á efri hæð næsta húss. Hún lá þar reykjandi og las i bók, Hún blés út úr sér reyknum. Þessi sýn hneykslaði hann. Curtis Hartman læddist úr að glugganum og lokaði honum hljóðlega. Honum fannst þessi sýn hryllileg. Honum fannst hryllilegt að sjá konu liggja þarna reykjandi. Einnig fór örlitill titringur um hann, er honum varð hugsað til þess, að augu hans, sem nýlega höfðu hvilt á opinni bók Drottins, höfðu litið þessar hvitu axlir og nakinn háls þessar reykjandi konu. Allt komst 1 uppnám I heila hans og þannig á sig kominn steig hann i ræöustólinn og hélt langa ræðu, án þess að hugsa vitund um látbragð sitt, handahreyfingar né rödd. Ræðan vakti óvenjulega athygli, vegna þess hve hún var þrungin miklum mætti. Það var sem hver setning væri sveipuð heiörikju himinsins. „Skyldi hún hlusta á mig? Skyldi rödd min flytja sálu hennar boðskap,” hugsaði hann meö sér og tók að vona, aö á sunnudagsmorgnum fram- tiðarinnar tækist honum að mæla orð af munni, sem snertu og vektu þessa konu til sanns lifs, þessa konu, sem auösýnilega var djúpt sokkin I sina leyndu synd. I húsi þessu, sem næst var kirk- junni, bjuggu tvær konur. Gegnum glugga á húsi þessu haföi prestinum birzt þessi sýn, sem kom honum i slikt uppnám. Elizabet gamla Swift, grá, dugnaðarleg ekkja, sem átti peninga I Þjóöbankanum i Winesburg, bjó þar með dóttur sinni, Katrinu Swift, en hún var kennslukona. Katrin kennslu- kpna var þrjátiu ára gömul og grönn og spengileg i vexti. Hún átti fáa vini og það fór það orð af henni að hún væri viðskotaill i tilsvörum. Er Curtis Hartman tók nú til að hugsa um hana, mundi hann að hún haföi farið til Evrópu og hafði búið tvö ár i New York. „Kannske að tóbaksnautn hennar gefi i rauninni ekki til kynna hennar innri mann,” hugsaði hann. Hann minntist nú skáldsagnalesturs sins á skóla- árunum. Kvenpersónurnar i einni þeirra, sem hann haföi af tilviljun rekizt á og lesið, höfðu reykt. Þær höfðu aö sönnu verið veraldlega þenkjandi, en samt góðarkonur. Með endurnýjuðum ásetningi vann hann að ræðum sinum alla vikuna. I ákafa sinum i að ná til innstu sálarfylgsna hins nýja áheyranda, gleymdi hann bæöi sinni venjulegu feimni og vandræðum i prédikunarstólnum og nauðsyn bænarinnará sunnu- dagsmorgnum. Reynsla séra Hartmans af kvenþjóöinni haföi verið fremur takmörkuð. Hann var sonur vagnasmiðs i Muncie i In- díanafylki. Hann hafði unnið fyrir sér á skólaárunum. Dóttur nærfataframleiöandans hafði leigt í húsi, sem hann leigði i og mataðist i á skólaárum sinum. Hann haföi kvænzt henni eftir formlegt og langt tilhugalíf, sem stúlkan átti drýgstan þátt i. A brúökaupsdegi þeirra hafði nærfataframleiöandinn gefið dóttur sinni fimm þúsund dali og lofað aö arfleiða hana aö minnsta kosti tvöfaldri þeirri upphæð. Prestinum hafði fundizt Framháld á bls. 37. 12 VIKAN 36. TBL.

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.