Vikan - 07.09.1972, Blaðsíða 47

FRÁ RAFHA
56 LlTRA OFN MEÐ LJÓSI, yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element (grill).
Klukka með Timer. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SlMI iœ22
Titos síðar.
Um þetta leyti varð Tito oft-
sinnis að bregða sér til Júgó-
slavíu, vitaskuld þá undir
fölsku flaggi. Hann dulbjó sig
venjulega sem velstæðan borg-
ara, sumpart fyrir þá sök að
engum gat dottið í hug að
tízkuklæddur verksmiðjueig-
andi væri kommúnískur erind-
reki, og sumpart af eftirlæti
við sjálfan sig. Hann var alltaf
jafn veikur fyrir sundurgerð í
klæðaburði.
Sumarið 1937 fékk Milan
Gorkic, aðalritari kommúnista-
flokks Júgóslavíu, fyrirmæli
um að mæta í Moskvu. Þangað
kom hann seytjánda ágúst. Síð-
an hefur ekkert til hans spurzt.
Þar með var Tito orðinn yfir-
foringi flokksins. Þann frama
átti hann öllu fremur að þakka
ótímabærum burtgangi félaga
sinna, þótt þeir væru flestir á
bezta aldri og við hestaheilsu.
Josip Broz frá Kumrovec
hafði orð á sér sem litlaus per-
sónuleiki en gulltrúr línunni frá
Moskvu. Engum datt annað í
hug en að hann myndi alla tíð
fylgja í blindni öllum kenni-
setningum frá æðstu stöðum;
engum datt í hug að hann
myndi nokkru sinni bera brigð-
ur á forustuhlutverk sovézka
flokksins í heimshreyfingu
kommúnista. Hann var iðinn
og samvizkusamur, fjörutíu og
fimm ára og ekkert benti til
neins sérgæðingsháttar hjá
honum. Þetta var að minnsta
kosti álit æðstu leiðtoga á hon-
um. ☆
HÚN SER í GEGNUM
Framhald. af bls. 11.
legt. Hún getur dregið úr sárs-
auka, en ekki vikið dauðanum
frá, þegar hans tími kemur.
Hún segir frá lítilli stúlku,
sjö ára gamalli, sem alltaf var
að fá blóðnasir. Læknarnir
gátu ekkert gert við þessu.
Foreldrarnir sneru sér til Önnu
Elisabethar. Hún mælti svo
fyrir:
—- Það á að kæla nefið með
saltvatni kvölds og morgna, og
svo á að hella skolinu inn í
nefgöngin. Sú litla verður líka
að drekka mikið af svartri
vínberjasaft.
Viku síðar voru blæðingarn-
ar hættar. Nú er liðið ár síðan,
og allan þann tíma hefur litla
stúlkan aldrei fengið blóðnas-
ir.
Anna Elisabeth hefur líka
hjálpað til við vísindarannsókn-
ir, og fengið fyrir viðurkenn-
ingar meðal annars frá pró-
fessor Haraldi Schelderup í
Osló. Og séu lögð fyrir hana
bréf og myndir, þá er hún ekki
lengi að sjá söguna, sem við
þetta er tengt.
Henni var til dæmis eitt sinn
fengin mynd af finnskum tví-
burasystrum, sem hétu Tuula
og Marjatta Jaávaara og áttu
heima í Borgá. Þær höfðu
skyndilega dáið með aðeins tíu
mínútna millibili — og lækn-
arnir gátu með engu móti áttað
sig á dánarorsökinni. Myndin
var rétt Önnu Elisabeth í hvítu
umslagi, hún hafði ekki minnstu
hugmynd um innihaldið.
Hún velti umslaginu um
hríð í hendi sér, sagði síðan:
— É’g finn að hér er um að
ræða mikinn harmleik . . . það
er dauði . . . ég sé andlit konu
Heima hjá Jáávaara-fólkinu
var einn bróðir systranna van-
ur að tala um þær sem „Tuulu
og hina Tuuluna“. Marjatta.
sem var veikbyggðari en syst-
ir hennar, virtist einhvern veg-
inn sækja allan lífskraft sinn
til hennar. Það er eitthvað dul-
arfullt við tvíburana, segir
Anna Elisabeth.
Þá voru henni fengin tvö
bréf, skrifuð á síðustu árum
seinni heimsstyrjaldar, og veit
enginn með vissu hvað af bréf-
riturunum varð.
— Menn . . . margir menn,
sagði Anna Elisabeth. — í öðru
tilfellinu sé ég mikið ófrelsi...
múra, girðingar, gaddavír . . .
en ekkert útilokar að maður-
inn sé ekki enn á lífi. Hinn er
orðinn mjög gamall . . . það
eru mikil veikindi í sambandi
við hann . . . en sé hann dáinn,
þá hefur það átt sér stað síð-
ustu tvö árin . . .
Þá var Önnu Elisabeth sýnd
mynd í nisti. Hún er af ungum
manni, sem beið bana er skot
hljóp úr byssu, sem hann var
að hreinsa. Anna Elisabeth
sagði:
— Dauði . . . dauði . . .
dauði . . . í sambandi við dýr.
Það sem hún sér, stendur
mjög oft í sambandi við dauða.
Margir leita til hennar til að
fá vissu sína um einhverja af
sínum nánustu. Þegar hennar
eigin faðir dó, var hún látin
vita af því, þótt hún áttaði sig
ekki á því samstundis. Hún sat
heima hjá sér og drakk kaffi,
en allt í einu virtust svört
sorgarslör þekja allt, loft og
veggi . . . Tíu mínútum síðar
hringdi síminn. Dauðastríð föð-
ur hennar var byrjað.
Kona sýndi henni hring, sem
systir hennar hafði átt. Sjálf
hafði konan sjaldan borið hring-
inn; til þess var minningin um
dauða systurinnar of sár. Anna
Elisabeth sagði:
— Hringurinn er í sambandi
við unga, dökkhærða konu —-
er nátengdur henni . . . hann
var dreginn af fingri hennar
þegar hún var dáin. Það er líka
önnur kona, ljósari, sem hefur
borið hringinn, en miklu sjaldn-
ar.
Lýsingin stóð heima.
36. TBL. VIKAN 47