Vikan - 14.09.1972, Page 18

Var litli sjúklingurinn raunverulega
svo veikur að hann þyrfti hjúkrunarkonu,
- eða var mér ætlað
að vera einskonar fangavörður?
gott aö sá gamli fékk ekki aö vita
um allt fjaörafokiö vegna
þessarra peninga. Að vísu er ein
og hálf milljón nokkuö há upp-
hæö, en hann hefir kannske ekki
kært sig um að láta ættingja sína
njóta þeirra. Talaði hann aldrei
við þig um eigur sinar?
— Nei. Ég sagði þaö satt. Ég
haföi aldrei oröið eins undrandi á
ævinni, eins og þegar ég fékk til-
kynninguna um að hann hefði arf-
leitt mig að svona hárri upphæö.
Ég hafði ekki gert meira fyrir
hann en marga aðra. Ég kenndi i
brjósti um hann, vegna þess aö
hann fékk aldrei heimsóknir og
reyndi að létta honum stundir
einstaka sinnum.
Systir Anna andvarpaði. — Að
sjálfsögðu gef ég þér meðmæli og
þú getur alltaf leitað til min. En
hvert ætlar þú að fara? Ot á
land?
— Ég vil ekki vinna á sjúkra-
skýlunum, ekki ennþá. Ég er aö
hugsa um einkahjúkrun i heima-
húsum, að minnsta kosti til að
byrja með. Ég svaraði auglýs-
ingu, sem var I blaðinu i fyrradag
og ég hefi fengið svar, en það er
beöið um meðmæli. Þetta er á
herragarði i Sörmland, Ren-
sjöholm og fjölskyldan heitir
Renfeldt.
— Ekki þó Baltzar Renfeldt?
— Jú. Kannast þú við nafnið?
— Já, en góða barn, veizt þú
ekki hver hann er? Hefirðu ekki
Iesið bókmenntasögu i skólanum?
— Já, sá Renfeldt, ég haföi ekki
hugsað út i það.
Systir Anna brosti og hristi
höfuðið. — 1 minu ungdæmi
læröum við ljóðin hans utanað, en
ykkar eftirlæti eru llklega pop-
söngvararnir. Það er menning
sjónvarpsaldarinnar! Baltzar
Renfeldt er mikiö skáld, hann er
meölimur Akademlunnar, doktor
i heimspeki og einhver þekktasti
menningarviti okkar og þú segir
sá Renfeldt, ég hugsaði ekki út 1
það! Þarfnast hann sjálfur
hjúkrunarkonu?
— Nei, það er sonarsonur hans,
tólf ára drengur, foreldralaus og
þjáist af astma. Það er þaö eina
sem ég veit.
— Jæja, Malin litla, ég skal með
ánægju mæla meö þér til þessa
starfs. Það verður örugglega
lærdómsrikt fyrir þig. Það hafa
orðið svo miklar breytingar á
lifnaöarháttum manna undan-
farin ár, erfðavenjum og gamalli
menningu er fleygt á haugana og
bráðum veröur allt jafn grátt og
leiöinlegt. En Renfeldtf jöl-
skyldan er mjög auðug og hefir að
öllum likindum sömu heimilis-
venjur og hafðar hafa veriö i
marga ættliði. Það getur oröið
skemmtilegt fyrir þig að kynnast
þvl.
En ég var sótt á stöðina I ósköp
venjulegum Volvo og það fannst
mér notalegt, — ég vissi auðvitað
ekki þá að aðrir og glæsilegri
bilar væru geymdir I bflskúrnum.
Reyndar setti bilstjórinn svip á
Volvoinn, svo glæsilegur var ein-
kennisbúningur hans. Hann opn-
aði fyrir mér afturdyrnar, en ég
settist upp i framsætið. Hann
mátti hugsa það sem hann vildi,
ég vildi fá að sjá sem mest af um-
hverfinu. Við áttum engan bil,
svo ég hafði litið feröast um
landiö og aldrei veriö I þessu
héraði.
Eftir tuttugu minútur lyfti hann
hendinni og benti. — Já, þarnaer
Rensjöholm, hinum megin við
vatnið.
Ég saup hreinlega hveljur, þvl
mér hafði ekki virzt höllin svona
stórkostleg á myndum. Og ég
hafði ekki heldur gert mér grein
fyrir þessu dásamlega umhverfi.
— Þetta er stórkostlegt, sagði
ég.
— Já, sagði bilstjórinn. Ég var
búin aö reyna aö tala viö hann
alla leiðina, en aldrei fengið
annað út úr honum en já og nei og
nafniö á nokkrum stöðum með-
fram veginum.
Hann sveigði bilnum inn i löng
trjágöng, til vinstri voru grlðar-
miklar byggingaálmur og ég
gizkaði á aö það væru verkstæði,
hlööur og önnur útihús, en til
hægri mátti sjá akra, svo langt
sem auga eygði. Ég hafði lesið að
á Rensjöholm væri rekið fyrir-
myndarbú með nýtizkulegum
vélakosti.
Þegar trjágöngunum sleppti,
ókum við I gegnum glæsilegan
trjágarö, þar sem limgerðin voru
klippt I allskonar formum, en ég
gat reyndar ekki athugað þetta
nánar, þvl að nú nálguðumst við
aöalbygginguna. Hún var svo
stór að manni fannst eiginlega
ótrúlegt að þetta gæti verið bú-
staður einnar fjölskyldu. Húsið
var hvitt með svörtu þaki og tvær
hliöarálmur afgirtu minni
skrautgarð með gosbrunni,
fagurlituöum blómum og mar-
marabekkjum. Há járngiröing lá
á milli álmanna og frá opnu hliö-
inu lágu nokkur breið steinþrep
niður að aðalgarðinum. En þetta
voru þó lfklega ekki framdyrnar,
þvi aö bilstjórinn hélt áfram og ók
kringum aðra hliöarálmuna og
sveigði upp á malarhlað, þeim
megin, sem sneri aö vatninu og
nam svo staöar fyrir neðan
þrepin á breiðri verönd.
Steinrið, — eða voru þau úr
marmara? — krukkur með hengi-
plöntum, þungar eikardyr með
skjaldarmerki og á veröndinni
voru allskonar hvlldarstólar og
lág borð með postullnsflisum.
Meira sá ég ékki I bili, þvl að
dyrnar opnuðust og út kom grá-
hærð, svartklædd kona.
— Velkomin systir, sagöi hún
vingjarnlega og bætti svo við að
hún héti frú Mattson og væri ráös-
kona á Rensjöholm. Þegar við
komum inn I forsalinn virti hún
mig betur fyrir sér og sagði svo:
— Þér litið út fyrir að vera mjög
ung.
— Ég er tuttugu og sex ára,
svaraöi ég og reyndi aö teygjajir
mér. Ég minntist þess sem systir
Anna hafði sagt svo oft: „Réttu
úr þér og hengdu ekki höfuöiö,
eins og þú sért með samvizkubit.
Hún vlsaöi mér inn I stofu til
vinstri við forsalinn. — Ef þér
viljiö blða hér, systir, þá skal ég
tilkynna doktor Rensfeldt komu
yðar.
Hún fór og ég varð skyndilega
svo taugaveikluð að mér fannst
sem ég myndi detta I sundur við
minnstu snertingu. Þvi að ég var
með slæma samvizku. Ég hafði
verið ráðin I góðri trú og doktor
Renfeldt vissi ekkert um það leiö-
indamál, sem mér hafði verið
blandað I. Ég reyndi að telja
sjálfri mér trú um aö engum
kæmi það við, það eina sem gilti I
raun og veru væri hæfni min og
meðmæli og ég var góð
hjúkrunarkona. En mér leið
samt illa, meðan ég beið eftir
Baltzar Renfeldt. Eins og hann
gæti I sjónhending séð allt sem ég
reyndi að dylja.
Ég hafði enga ró I minum
beinum, gat ekki setið kyrr,
heldur gekk ég um stofuna og
skoðaði mig um. Kristalskróna
var I loftinu, húsgögnin gömul og
dýrmæt gólfteppi á gljáfægðu tré-
gólfinu. Ég hafði reyndar ekkert
vit á antikhúsgögnum og dýrasta
gólfábreiban heima hjá mér, var
Wilton.
Ég heyrði að dyr voru opnaðar
og sneri mér við. Ég var sveitt i
lófunum og stillti mig um að
þurrka mér á pilsinu minu. En
maðurinn sem stóð I dyrunum,
var ekki doktor Renfeldt. Hann
var ungur, liklega kringum
þrítugt, hávaxinn, dökkhærður og
mjög friður sýnum og klæddur
reiðfötum. Hann hneigði sig lltið
eitt og lyfti undrandi brúnum, svo
ég sagði hratt: — Ég er systir
Malin — hjúkrunarkona sem —
sem doktor Renfeldt réði.
— Ja — jæja. Svo þér eigið að
berjast við litla skrlmslið.
Ég kunni ekki við oröalagið, en
sagði lágt: — Eftir þvi sem mér
hefir skilizt þá á ég að lita eftir
litlum, sjúkum dreng.
Hann horföi á mig andartak,
siðan hló hann stuttaralega. —
Þér eruð alltof ung til þess starfa.
Ég skil ekki hvað þér hugsið.
Hann þarf að hafa duglega eldri
manneskju, sem ræður við hann,
ekki stúlkukorn eins og yður.
— Ég er ekki ... reyndi ég að
malda I móinn, en I þvl kom
doktor Renfeldt inn úr dyrunum.
Ég hafði séð af honum myndir, en
hann var miklu áhrifameiri per-
sónuleiki svona augliti til auglits.
Ég vissi að hann var sjötlu og
þriggja ára, en hann leit út fyrir
að vera miklu yngri, þrátt fyrir
18 VIKAN 37. TBL.