Vikan - 14.09.1972, Síða 42

hvnrt dómarinn getur úrskurhah
ah þaó hafi veriö framið i
hrjálsemiskasti.Pað er greinilegt,
að stulkuveslingurinn hefur
hugsað það allt út fyrirfram.
— Gottogvel. Ég skal sjá, hvað
ég get gert fyrir þig. Ef mér
gengur nokkuð, skal ég hringja
þig upp i kvöld. Vertu sæll.
Og áður en Everley gæti
þakkað fyrir greiðann, hafði
Hanslet hringt af.
8. kafli.
Hanslet fulltrúi brosti og varð
hugsi, þegar samtalinu var lokið.
Hann fann þó, siður en zvo neitt
broslegt við atburðinn, heldur
hitt, hvernig Everley hafði gert
grein fyrir skoðun sinni á honum.
Everley hafði ekki breytzt siðan
þeir sáust seinast. þaö eitt var
vist. Góður náungi og óheimskur
að vissu leyti, en hafði bara þann
slæma vana að ganga að
hlutunum eins og naut á girðingu.
Hanslet var þó vel til i að
viðurkenna, að Everley gæti haft
á réttu að standa, eftir að dæma
þeim fáu atvikum úr sögunni,
sem hann hafði heyrt. Fljótt á
litið, var engin ástæða til að halda
annað. Og að minnsta kosti var
álit Everleys hans einkamál,
hvort sem það var rétt eða rangt,
og óviðkomandi Scotland Yard og
embættismönnunum þar.
Þannig hugsaði Hanslet, en
einhvernveginn gat hann ekki
varizt þvi að þessi saga Everleys
vekti hjá honum einhvern sér-
stakan áhuga. Þó ekki neinn
spæjaraáhuga, þar sem enginn
grunur lá á, að um morð væri að
ræða. Ahuginn var miklu fremur
á sálarlifi þessarar óþekktu konu.
Hann játaði hiklaust fyrir
sjálfum sér, að hann langaði að
fræöast betur um þetta.
Hann greip minnisbókina sina á
borðinu og fletti henni hægt og
gætilega. Hann átti ekkert ógert,
sem væri sérlega áriðandi. Ekki
annað en venjulega vinnu, sem
þyldi vel að biða i nokkrar
kíukkustundir. Hann gat veriö
laus það sem eftir var dagsins.
Þá var bezt að nota þessar tóm-
stundir til þess að gera Everley,
kunningja sinum, greiða .. en
auövitað ekki á embættis vegum.
Hanslet lagði meö sjálfum sér
sérstaka áherzlu á síðasta atriöiö.
Hann tók aftur simann og náði
sambandi við þann, sem fyrst
hafði tekið við boðunum frá
Everley. — Hafið þér nokkuð átt
við þetta, sem lögreglan i
Waldhurst var aö biðja fyrir?
spurði hann.
— Já, var svarað. —
Heimilisfangið, sem við fengum,
var Belmont Street, Battsesea,
svo að við höfum falið B-deildinni
að ná sambandi við vandamenn
stúlkunnar.
— Alveg rétt. En meðal ann-
arra orða: Hvað var númerið á
húsinu?
— Fjórtán. A ég að biðja B-
deild um frekari upplýsingar?
— Nei, þakka yöur fyrir, þess er
ekki þörf. Hanslet lagði simann
og skrifaði heimilisfangið á blað
hjá sér. Siðan gekk hann út og
steig upp i strætisvagn, sem gekk
áleiðis til staöarins, þar sem
Hewlett átti heima, — nr. 201.
Hann fann húsið þegar i stað, en i
stað þess að berja að dyrum, gekk
hann framhjá þvi. Þetta var vani
hans — að skapa sér einhverja
heildarhugmynd um húsin, áður
en hann talaöi við fólkið. Hanslett
þóttist vita, að sá, sem þarna
byggi, gæti ekki verið
blásnauður. Húsið var, auk alls
annars, smekklegt útlits.
Hann gekk dálitinn spöl enn,
slöan rakleitt að húsinu og
hringdi dyrabjöllunni. Snoturleg
en drembileg stúlka opnaði
dyrnar og hleypti honum inn, er
hún hafði séð nafnspjald hans.
Hann var ekki fyrr kominn inn i
forsalinn en hann heyröi mikinn
hávaða og skvaldur úr stofunum
til beggja handa. Þar virtist vera
fullt af fólki, og að þvi er honum
heyrðist, töluðu þarna allir i einu.
Hann komst i hálfgerð vandræði
og langaði einna mest til að fela
sig bak við þykku dyratjöldin.
En biðin varð ekki löng. Dyr
opnuðust, og þá ætlaði hávaðinn
alveg að æra hann. Hávaxinn,
velbúinn maður, sem Hanslet
áætlaði, að gæti varla verið yfir
þritugt, kom fram með nafn-
spjald hans i hendinni. Hann leit
snöggt á komumann.
— Nafn mitt er Hewlett, sagði
hann. — Mér skilst yður langa til
að tala við mig. Gerið svo vel að
koma hérna inn, þar getum við
verið I næöi. Hann opnaði dyr
inn i skrautlega, litla stofu. —
Gerið svo vel að fá yður sæti,
fulltrúi, sagði hann og hlammaði
sér þreytulega niður á annan stól.
Mér þykir ekkert að þvi, að þér
skylduö koma og gefa mér
stundar-afsökun frá mann-
skapnum þarna inni. Konan min
hefur þar stærðar kerlinga-
samkvæmi. Það er mesta furða,
hvað konur hafa margt að'segja
hver annarri. Fáið yður sigarettu
og segið mér, með hverju ég get
verið yður til greiða.
— Ég verð að biðja yður aö
fyrirgefa þetta ónæði, svaraði
Hanslet kurteislega. — Það var
bara smáatriði, sem ég get verið
fljótur meö. Mér skilst, að þér
hafið, hinn 3. þessa mánaðar,
skoðað hús, sem kallaö er
Wargrave House, rétt hjá
Waldhurst. Er það rétt hermt?
Hewlett kinkaði kolli. —
Stendur heima. Við erum einmitt
að leita okkur að sumarbústað og
höfum litið á marga en ekki
fundið neitt, sem okkur likar,
enn. Og sannleikurinn er sá, að i
nokkra daga vorum við i alvöru
að hugsa um að leigja Wargrave
House, og eyddum i það tals-
veröum tima.
Hanslet athugaði manninn og
gat með engu móti séð, að honum
yrði neitt óþægilega við þó að
húsið væri nefnt. En til þess að fá
vissu sína, fann hann upp á
bragði. — Það er leiðinlegur
atburöur, sem gerðist i þessu
húsi. Stúlka, sem hét ungfrú
Bartlett hefur fundizt þar dauð.
Hafi Hanslet búizt við, að
hinum yrði bilt við, varð hann
fyrir vonbrigðum. — Það er
leiðinlegt að heyra, svaraði hann
rólega. — Ég er feginn, aö við
fórum ekki að leigja húsiö. En ég
skil bara ekki, hvað þetta stendur
i sambandi við mig. Égvona,að
minnsta kosti, að þér hafið mig
ekki grunaðan um að hafa myrt
stúlkuna.
Hanslet brosti óviljandi. — Nei,
varla, svaraði hann. — Enþaðer
dálitið atriði, sem mér ber skylda
að komast fyrir. Það leikur dá-
Htill vafi á þvi, hvernig stúlkan
hafi komizt inn i húsið. Nú heyri
ég, að þér hafið fengið lykilinn að
þvi að láni, þegar þér skoðuðuð
það, og hafið ekki skilað honum
aftur.
Framhald í nœsta blaði.
SHANGHAI__________________
Framhald af bls. 25.
hafa ýmist tvö eða þijú mjög
há segl, og er það eftirtektar-
vert, hvað þeir geta ferðaxt á
þessum fleytum, jafnvel á móti
hörðum straumi, þótt aðeins
um óverulegan andvaia sé að
ræða. Þetta eru segl strengd á
bambusrár og svo sem eitt og
hálft til tvö fet á milli ráa. Ég
hef einhvern tíma heyrt, að
Englendingc’r hafi á sínum
tíma einu sinni ætfað að út-
vega kínverskum fiskimönnum
almennileg segl og flutt þangað
að heiman nokkur stykki. Það
fylgir ekki sögunni, hvernig
for með sjóferð þá, en citt er
vísl, að enn þann dag í dag
nota Kinverjar sín eigin bamb-
ussegl. Mér finnst sagan aðeins
sýna, hve þjóðir misskilja o.ft
staðhætti og viðhorf hvor ann-
arrar og hunza reynslu,. sem
byggð er á hundruðum ára, í
krafti þess eigin misskilnings,
að þeir séu hinir einu í veröld-
inni, sem hugsi rökrétt.
Shanghai og nágrenni er
flatneskja. Hvorki sést til fjalla
né skógar. Það skal þó tekið
fram, að oítast sást ekki langl