Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 38

móts við staðinn, þar sem
Priestley hafði stungið stafnum
sinum.
— Það er lftil von um aö finna
fleiri spor hér, sagði
prófessorinn. — Jörðin er grjót-
hörð. Hvar væri nú liklegastur
felustaöur hér i kring? Liklega
lengra inni i runnunum.
Harold leit spyrjandi á
húsbónda sinn. Hann var rétt aö
þvi kominn að spyrja, aö hverju
hann væri aö leita, en svipurinn á
húsbóndanum var þannig, að
hann stillti sig um allar spur-
ningar. Hann elti hann þvi skref
fyrir skref og gáði vandlega allt
kring um sig. Þannig gengu þeir i
áttina til trjánna, sem lengst voru
I burtu.
Eftir að þeir komu inn milli
trjánna, varð vegurinn greiðari.
Jörðin var þakin fjínu laufi, sem
var svo mjúkt undir fót og þykkt,
að spor þeirra hurfu jafnharðan.
Þessi laufbreiða virtist allsstaðar
eins, nema á litlum bletti, rétt við
jaðarinn á runnunum — þar var
hún greinilega dekkri.
Dr. Priestley rak upp ánægjuóp
þegar hann sá þennan blett. —
'Mér er næst að halda, að þetta sé
staöurinn, Harold, sagði hann. —
Ef mér ekki skjátlast, hefur
laufið hérna nýlega verið hreyft.
Rótið þér þvi til og sjáið, hvort
þér finnið nokkuð undir þvi.
Harold lagðist á hné og tók að
róta laufinu burt. Hann var ekki
kominn nema fáa þumlinga
niöur, þegar hann rakst á ein-
hvern óhreinan, hvitan böggul. —
Hér er einhver pappir, sagði
hann.
Priestley brosti. — Þá hef ég
ályktaö rétt, sagði hann. — Mér
þætti gaman að sjá þennan
pappir. En rifiö hann ekki meira
en þér þurfið.
Harold hélt áfram að róta. —
Þarna virðist vera mikið af
pappir, falið undir laufinu. Hann
náði honum, smátt og smátt og
loks reis hann á fætur. Ég er
hræddur um að þarna sé ekki
meira sagöi hann og kenndi
vonbrigða i rómnum. — Ekki
annaö en gömul dagblöð og segl-
garnspotti.
— Já, er það kannski ekki nóg?
Hvað ætluðust þér til að finna
annað?
14. kafli.
Dr. Priestley tók nú rök og
óhrein blöðin af Harold, leit á þau
og stakk þeim undir handlegginn.
— Okkur er vist bezt að fara inn
aftur, sagði hann. — Þeir eru'
sjálfsagt farnir að verða lang-
eygðir eftir okkur.
Þeir komu inn i eldhúsið um
það leyti sem hinir voru að gefa
upp leitina. Hanslet leit upp og
sagði: —Jæja, prófessor, ég skal
játa, að ég hef ekki fundið neitt
merkilegt hér. Ég vona, að þér
hafið einhverja bendingu að gefa
okkur.
— Já,«ef til vill eina. Ekki þó
neina, sem bendi til þess, hver
morðinginn sé, en hún gæti bent á
tilganginn með morðinu. Með
aðstoð Harolds, er ég búinn að
finna þetta, og ég verð að segja,
að ég fann það hér um bil þar sem
ég bjóst við.
Hann sýndi þeim blaða-
böggulinn. Hanslet og Everley
litu hvor á annan. Hanslet fór að
hlæja. — Þetta var merkilegur
fundur, sagöi hann. — Það er
ekki annaö en böggull af frönsk-
um blööum. En nú vill svo til
að ég hef frétt af honum áður.
Sagði ég yður ekki frá þvi, aö
þessi Hewlett, sem ég talaði við,
hefði sagt mér af þeim? Þau lágu
hérna við grasvöllinn, þegar hann
var að skoða húsið.
— Jú, þér sögðum mér það,
svaraði Priestley. — Og lika hitt,
aö þau heföu verið horfin daginn
eftir. Og þaö var smáatriði, sem
fékk mig til að koma með yður
hingað. Ég fékk þá hugmynd, aö
þessi blöð gætu gefið merkilegar
bendingar, ef þau fyndust.
Everley leit forvitinn á
Hanslet. — Þetta er I fyrsta
sinn sém ég heyri þessi blöð
nefnd, sagði hann.
— Já, mér fannst þau ekki vera
merkilegri en það, að ég sagði þér
ekki af þeim, sagði Hanslet. En
ef prófessorinn leggur eitthvað
mikið upp úr þeim, segir hann
okkur vafalaust, hvað það er.
— Þaö var llka ætlun min, ef þið
heföuð tima til að hlusta á mig,
sagði Priestley beizkjulega. —
Þá getiö þiö sjálfir séð staðinn
þar sem blööin fundust.
Þeir gengu nú allir út og
prófessorinn á undan. Þegar þeir
komu úr á miðjan völlinn, sagöi
hann við Hanslet: —Kannski þér
vilduð endurtaka það, sem þessi
Hewlett sagöi um þessi blöð, svo
að Everley fulltrúi geti fylgzt
með.
Hanslet sagði söguna með sömu
orðum og prófessornum áður.
Þegar hann hafði lokið máli sinu,
kinkaði prófessorinn kolli,
alvarlegur. — Þegar ég heyröi
þetta fyrst, sagði hann, — fannst
mér það að ýmsu leyti eftir-
tektarvert. Fyrst og fremst það,
að blöðunum hafði verið hnoðað
saman og bundin með seglgarni.
1 öðru lagi, að þau voru frönsk, og
I þriðja og siðasta lagi, að þau
voru hérna þann 3. en horfin þann
4.
— Eftir þvi, sem ég hafði heyrt
um gerðir ungfrú Bartlett, var ég
ekki i vafa um, að blöðin stæðu I
einhverju sambandi við hana. En
þetta varð að prófa nánar.
Hewlett talaði um einhver fót-
spor, sem hann fann þarna þann
4., en voru ekki þann 3. Kenning
hans um það, að einhver krakki
hefði hnoðað saman blöðunum og
skilið þau svo eftir, var vitanlega
hugsanleg, en þó mælti sitthvað
gegn henni. Hvernig átti krakki,
sem átti heima i Little Moreby að
ná i frönsk dagblöð? Og hvernig
átti einhver og einhver, sem sá
blaðaböggulinn þarna, að fara að
kæra sig um að ná i hann? Eins
og þér munið, talaði Hewlett um
þaö, hve mörg sporin hefðu veriö
þarna i kring.
— Og það var þetta siðasta, sem
mér fannst eftirtektarverðast.
Sporin bentu til þess, að einhver
hefði beinlinist verið að leita
þarna. Og þar sem blaða-
böggullinn var horfinn, lá beint
við að halda, að hann hefði verið
það, sem leitað var að. Svo að
lengra sé farið, bendir þetta á
það, að einhver hafi vitað, að
böggullinn átti að vera i
garöinum þann 3., og að sá sami
hafi tekið hann burt eftir að
Hewlett kom þar þann dag, en
áöur en hann kom, næsta dag.
— En til hvers að vera að leita
að dagblaðaböggli? Sennilega
ekki vegna þess, sem stóð i
blöðunum, þvi að þá hefðu þau
varla veriö hnoðuö svona saman.
Miklu sennilegra er hitt, að þau
hafi verið notuð fyrir umbúðir um
eitthvaö dýrmætara. Og ef svo
hefði verið, hvað hefði þá finn-
andinn gert við blöðin? Mér
þótti liggja beinast við, að hann
heföi tekið þau utan af inni-
haldinu og svo falið þau á fyrsta
hentugum stað. Ég fann staðinn,
eftir nokkra umhugsun, og blöðin
lika, en ekki hnoðuð I kúlu, heldur
samanbortin lauslega. Og með
þeim er, eins og þið sjáið,
seglgarnsspottinn, sem þau voru
bundin saman meö.
Hanslet, sem hafði hlustað á
prófessorinn, brosandi, greip nú
fram i, óþolinmóður? — Þetta
Htur náttúrlega ósköp vel út, i
fljótu bragði en ég fæ bara ekki
séð, að það standi i neinu sam-
bandi viö erindi okkar hingaö.
Athugið þér nafn og dagset-
ningu á þessum blöðum, svaraði
dr. Priestley, rólega.
Hanslet lagði blööin á grasið og
sléttaöi þau vandlega út. — Jú,
það er rétt, að þau eru á frönsku,
sagði hann. — Og þau virðast
vera gefin út i Bruxelles og dag-
setningin er 2. júli.
— Nú, það er einmitt daginn,
sem Vilmaes flaug hingað frá
Bruxelles, sagði Everley.
— Einmitt, svaraði dr.
Priestley, — og þá sjáið þér
kannski, að þau geti haft ein-
hverja þýðingu. Ég gat strax upp
á þessu með sjálfum mér, þegar
ég heyrði, að blöðin hefðu verið á
frönsku, og þegar ég leit á landa-
38 VIKAN 39. TBL.