Vikan - 21.12.1972, Blaðsíða 32

lítið, sem lengi hefur verið að
brjótast i mér. Flýttu þér og
komdu.”
Hver getur barist gegn
storminum? Fimm minútum
siðar sat Spentrup með Lotten á
hnjánum i stóra, þægilega
bilnum, sem Marianne stýrði
gegnum borgina og út á
þjóðveginn, meðan rökkrið
færðist óðum yfir. Spentrup
spurði einskis, hann hafði gefið
sig örlögunum á vald og sat nú
með þessa litlu hlýju manneskju i
keltunni og var ekkert
niðurdreginn yfir þvi að skipta á
6inum venjulegu einmanalegu
jólum og þvi, sem nú átti að
gerast, hvað svo sem það var.
Þegar þau höfðu ekið drjúga
stund, beygði Marianne skarpt og
stöðvaði bilinn.
,,Hér förum við út.” sagði hún.
„Erum við strax komin?” sagði
Spentrup og setti Lotten varlega
út úr bilnum. Svo klöngraðist
hann sjálfur út.
,,Já.” sagði Marianne,”nú
erum við hingað komin.”
Spentrup leit i kringum sig. Þau
voru stödd i skógi. Vegurinn
sveigði inn á milli trjánna og
skipti sér i litla stiginn meðfram
bakkanum og breiða ökuveginn á
milli hæðanna framhjá malar-
gryfjunni, þár sem móbarðið
slútti yfir göngin. Stóru beykis-
stofnarnir stóðu dreifðir 'um hið
næsta, og lengra i burtu grillti i
lágvaxið kjarrið i húminu.
„Korndu nú, við verðum að
flýta okkur,” sagði Marianne,
,,við verðum að finna okkur
jólatré og fara með það heim.
Vonandi er ekki orðið of dimmt”.
Spentrup hafði tekið ofan
hattinn, og hann hitaði i kringum
augun. Þetta var skógurinn hans,
nákvæmlega eins og hann hafði
verið fyrir mörgum árum, þegar
hann var drengur. Uppi á
bakkanum til vinstri greindi hann
jafnvel rótarhnyðjuna af stóra
beykitrénu, sem rifnaði upp i
vetrarstorminum fyrir . . .ja,
fyrir næstum fimmtiu árum.
þarna lá það ennþá og
haf&i aldrei verið rutt
i burtu. Honum hefði ekki
brugðið hið minnsta, þótt Laes
skógarvörður hefði á þessu
andartaki sagt með sinni djúpu,
hæglætislegu rödd . . .
„Taktu nú öxina,” en það var
björt og ákveðin rödd Mariönnu
sem mælti þessi orð. Spentrup tók
öxina, sem hún rétti honum, og
þau gengu af stað jramhjá malar-
gryfjunni.
„Heyrðu”, hélt Marianne
ótrauð áfram, „manstu þegar
við vorum litil og héldum einu
sinni jólin hérna, og Hans og
Morten og ég fórum með þér og
sóttum sjálf litið jólatré hingað
inn i skóginn. Eg minnist þess á
hverjum jólum, og ég var fyrir
löngu ákveðin i þvi, að Lotten
skyldi fá að njóta þessarar sömu
reynslu, þegar hún væri orðin
nógu stór. Og auðvitað áttir þú að
koma með, pabbi, þvi að þetta ér
skógurinn þinn, og hingað urðum
við að fara. Bara við finnum nú
hæfilegt tré. Hvert finnst þér við
ættum að fara?”
'„Ja”, sagði Spentrup, „liklega
er bezt . . . .það mátti oft finna
falleg, litil grenitré i kjarrinu
þarna lengra uppi i hæðinni.”
Vindurinn blés af vestri, og það
var sama gnauðið og hafði svæft
Spentrup þúsund sinnum, þegar
hann var lítill drengur. Hann
mundi þetta hljóð jafnvel og rödd
sins eigin föður, og honum fannst
vindurinn alltaf gnauða ofurlitið
öðruvisi i öllum öðrum trjám.
Fyrir vitin lagði súra lykt af
rotnandi laufi, alveg eins og áður
fyrr. Frá járnbrautinni inni i
skóginum hljómuðu merkin, sem
þýddu, að lestin væri á leiðinni og
járnbrautarvörðurinn yrði að
loka fyrir bilaumferðinni.
Spentrup þekkti þetta allt saman
aftur, hvert smáatriði var
óbreytt.
„Hérna” sagði hann, „hér er
skurðurinn lægstur, hér skulum
við stökki^a yfir. Gætið ykkar á
rótarhnyðjunni hérna. Haltu
á frakkanum minum, meðan ég
felli þetta tré. Þetta er tréð, ég er
búinn að hafa auga með þvf i allt
haust.”
Þegar þau komu aftur að
bilnum — og meðan Marianne
kom litla vota, stinna grenitrénu
fyrir i framsætinu, og meðan
Lotten brölti inn i aftursætið, upp-
tendruð og fagnandi, sneri
Spentrup sér viö eitt andartak og
horfði inn i skóginn. Arin voru
liðin, en höfðu nú komið til hans
aftur á undarlegan hátt. Og það
var eins og vindurinn, sem
gnauðaði i trjákrónunum i
myrkrinu, vildi segja honum, að
hann hefði alltaf verið hamingju-
samur maður.
KONUNGLEG
HNEYKSLI
Framhald af bls. 11.
— Vegna þess að þú verður að
giftast konungi Danmerkur, til að
tryggja yfirráð föðurlands þihs á
höfunum. Svona, svona Carolina,
sagði hann svo og röddin var
eilitið mildari. — Stúlkur af
konungakyni geti hvorki valið
eiginmann né heimili að eigin
geðþótta. Ég man að við systkinin
lékum einu sinni leikrit og Agústa
systir okkar átti að segja fram
Ijóð. Ég man nú ékki allt ljóðið, en
það endaði einhvernveginn
svona:
. . .enhvertsem leið min liggur,
lit ég alltaf heim tilEnglands . . .
Georg strauk bliðlega titrandi
axlir systur sinnar. — Agústa
gerði skyldu sina, Caroline.
— Já, sagði Caroline biturlega,
— og líttu á hana nú. Gift þessum
hryllilega Georg af Brunswick og
þarf að þola allar hans ástkonur.
Lif hennar er ömurlegt og það er
mitt lif lika.
Georg andvarpaði. — En þú átt
að giftast ungum manni,
Kristján, konungur Dana er
frændi þinn. Hann er lika ungur.
Ég held lika að hann sé mjög
glaðvær. Já, mjög glaðvær.
Caroline Matilda hélt áfram aö
gráta. Og hvenær sem Sir Joshua
Reynolds kom til að mála hana,
átti hann erfitt með að halda
henni rólegri. Og þegar hún hafði
kvatt alla og gekk að vagninum,
sem átti að flytja hana til
Harwich, var társtokkið andlit
hennar svo aumkunarlegt að
allur skarinn, sem ætlaði að
kveðja hana með gleðihrópum,
þagnaði. Einn viðstaddur skrifaði
vini sinum:
„Vesalings litla Dana-
drottningin gekk ein út i
heiminn . . .það hlýtur að vera
verra en dauðinn . . .Megi góður
guð varðveita hana, leiðbeina
henni og hugga, vesalings barnið,
þvi hún er aðeins barn”.
Þegar Caroline sá hinn
verðandi eiginmann sinn, varð
hún samt glöð, en sú gleði stóð
ekki lengi. Hann var lágvaxinn,
samanborið við hana, smábeina
Og grannur, með fingerðar
hendur og fætur. Þegar hann
brosti komu I ljós skjannahvitar
og sterklegar te. nur. En það var
ekki fyrr en hún kom nær að hún
sá grimmdina f þessu brosi og
bjánalegan tómleika i augunum.
Þetta var eins og aö sjá álfasvein
breytast i grimmdarlegan dverg.
Eftir hið hefðbundna faðmlag
og kveðjur, virti Kristján brúði
sina fyrir sér, eins og hann væri
að skoða nautgrip á markaðs-
torgi. Svo sneri hann sér að
einum hirðmannanna, sem stóðu i
kringum hann og sagði upphátt:
— Hún er of ljós yfirlitum. Þvi i
dauðanum gátu þeir ekki sent
mér eina dökkhærða?
Frá þessari stundu breyttist
hinn dapurlegi draumur i hreina
martröð. Kristján sýndi það með
ruddalegri framkomu og óhefluðu
oröbragði að hann fyrirleit hana.
Hann reyndi ekki heldur að dylja
það.
Það var lika margt annað, sem
þessi fimmtán ára stúlka varð að
berjast gegn með sinni skóla-
frönsku, sem hún skildi ekki allt
of vel. Sumir voru að reyna að
gera henní skiljanlegt að eigin-
maður hennar hefði mikið dálæti
á þvi að láta þjónustusvein sinn
berja sig. Þetta var glaðlegur
ungur sveinn, Holck að nafni.
Henni var lika sagt að
Holck væri meira virði fyrir
Kristján konung, en nokkur kona
gæti orðið. En samt sá hún einu
sinni, á grimuballi, að eigin-
maður hennar laumaði sér inn i
hliðarherbergi, með laglegri
dökkhærðri stúlku. Það leið heill
klukkutimi, þangað til þau létu
sjá sig aftur meðal gestanna.
Hver var eiginlega sann-
leikurinn um hegðun og liferni-
konungsins?
En smám saman, eins og stykki
I raðþraut, féllu staðreyndirnar
saman og sýndu henni rétta mynd
að þeim manni, sem hún var
bundin hj,úskaparböndum: —
hann var sadisti og lika kynviltur,
lingeröur og meira en litið bilaður
af geðsmunum. Stundum horfði
hann á hana, eins og hún væri
bláókunnug og kom með alls-
konar umvandanir við hana á
almannafæri, rétt eins og hann
væri að tala við sjálfan sig, eða
hugsa upphátt.
Hirðfólkið tók allt eftir
konunginum og eggjaði hann. Það
var augljóst að hann fyrirleit
konu sina og hið sama mátti segja
um hiröina, sem samanstóð að
verulegu leyti af drembilegum
hefðarfrúm og siðspilltum
aðalsmönnum.
Þetta varð til að hún missti allt
sjálfstraust, fannst hún sjálf vera
heimsk og óupplýst og hún
skammaðist sin fyrir sjálfa sig.
Hún þráði innilega sitt gamla um-
hverfi, unaðslegu garðana 1 Kew
Garðana sem faðir hennar hefði
látið gera, faðir hennar, sem lézt
áður en hún fæddist, prinsinn af
Wales, sem náði þvi aldrei að
verða konungur. Myndi hún bera
beinin hér i þessu hræðilega
landi? Stundum óskaði hún þess
heitast að mega deyja.
Og þegar hún þroskaðist og fór
að skilja aðstöðu sina, komst hún
að þvl að hún átti valdamikinn
óvin við hirðina, óvin sem stóð að
baki hins veiklynda konungs og
það var ekkjudrottningin
stjúpmóðir hans.
Faðir Kristjáns var
tvikvæntur: seinni kona hans var
miklu yngri og lifði hann. Og nú
beið hún, Juliana Maria, ekkju-
drottning Danmerkur, eftir þvi að
fá aftur töglin og hagldirnar,
þegar Kristján konungur væri úr
vegi.
Hún átti einn son, Friðrik,
hálfbróður Kristjáns og það var
hennar heitasta ósk að sjá hann i
hásætinu. Horfurnar voru llka
nokkuð góðar, þvi að heilsa
Kristjáns var ekki sem bezt. Hún
hafði heldur ekki miklar
áhyggjur af þvi að Caroline, þessi
kjánalega brezka stelpa, yrði
nokkur þröskuldur i vegi fyrir
syni hennar. Þegar þær hittust,
kom hún þannig fram við
eiginkonu stjúpsonar sins, eins og
hún, sem var þó hin raunverulega
drottning, væri auðvirðileg
þjónustustúlka.
32 VIKAN 51. T8L.