Vikan - 21.12.1972, Blaðsíða 40

pig, til að kynnast þér betur, þá
myndi þú lfklega ekki trúa mér,
svo ég skal vera hreinskilinn.
Siðastliðið sumar varst þú
þess valdandi að móðir þin lézt,
vegna þess að þú okst bil undir
áhrifun marijuana. Ég hefi
ástæður til að halda að þú hafir þá
hætt við marijuana og farið að
nota hass og eitthvað ennþá
verra. Ég vil að þú komir með
mér, til að reyna að halda þér frá
þessum eiturlyfjum i tvo mánuði.
Ef það er hægt, þá er lika von til
þess að þú hættir að nota þessi
hættulegu fiknilyf. Ég skal ekki
einu sinni taka af þér loforð um að
hætta þessu, meðan við erum i
Sviss, vegna þess að mér er ljóst
að þú myndir brjóta það loforð, ef
i það færi. Von min er að svo fari
ekki. En hvað sem þvi liður vil ég
hætta á það. Hefirðu áhuga á
þessu?
Martin ók sér i stólnum. Tveir
mánuðir innan um gamalmenni
og með honum. En á hinn bóginn
var það freistandi að fá þessa
þrjú þúsund dollara. Það hlaut
lika að vera hægt að komast yfir
einhverja ögn i Sviss......
— Jæja, hverju svarar þú?
sagði Arnold rólega. — A ég að
skrifa ávisun?
Martin kinkaði kolli. Faðir hans
brosti, þessu gamla frosna brosi
og tók fram ávisanaheftið.
Þegar Ann og Michael
Brandywine og hinn ungi
aðstoðamaður Michaels, Bill
Brandshaw, stigu út úr
flugvélinni i Genf, var bilstjóri
heilsuhælisins þar i stórriDaimler
bifreið tók á móti þeim og eftir
klukkutima akstur Komu þau að'
Windischgratz, litlum bæ, sem lá
við vatnið, sem bar sama nafn.
Þau óku gegnum bæinn, kringum
vatnið, gegnum' hlið úr smiða-
járni og komu þá inn i stóran
garð.
— Chateau Mirabelle, sagði
bflstjórinn og hægði á ferðinni,
þegar þau komu út úr garðinum.
Og þar hinum megin við stóra
grasflöt, stóð marmarahöllin.
— Það var fræg frönsk
gleðikona, sem byggði þessa höll
fyrir hundrað árum, hélt hann
árfam. — Doktor Mentius og kona
hans keyptu hana fyrir átta árum
og 'gerðu á henni .ýmsar
breytingar. Það er nýja
rannsóknarstofuálman, sem
liggut1 þarna til vinstri og álman
hinum megin er eldhús og starfs-
mannafbúðir.
— Bill, þú færð herbergi i þeirri
álmu, sagði Michael. — Ég gat
ekki fengið neitt betra handa þér,
gestaálman er lokuð núna.
Ég vona að þér mislíki það
ekki.
Ann varð svolitiö undrandi. Bill
var hagfræðingur frá Harvard.
Henni fannst það svolitið leiðiii-
legt að láta hann búa i ibúð
þjónustufólksins. Bill hafði verið
hjá Michael i fimm ár og Michael
ætlaði honum mikið starf.
Stunduip ihugaði hún hversvegna
Bill léti bjóða sér slikt þrælahald.
Bifreiðin var svo stöðvuð við
þrep, sem lágu upp að skrautlegu
fordyri, þar sem þakinu var
haldið uppi af steinstyttum, sem
voru i lfki sterklegra karlmanna,
liklega smekkur gleðikonunnar
frönsku. Tveir þjónar i einkennis-
búningum komu til að bera inn
farangurinn.
Hinn geysistóri kringlótti
forsalur var lika úr marmara,
tvær hæðir, en sitt hvorum megin
voru skrautlegir borgstigar upp á
aðrahæð. Handriðið, loft og dyra-
skreytingar voru gylltar. Það var
auðséð að það voru ekki aðeins
peninj*ar, sem höfðu gert þetta
svona fagurlega i stand, heldur
var lika smekkur og alúð i verkið.
SKUGGAGIL
Framhald af bls. 19.
Ég var lika steinhissa, þvi að
svipur okkar beggja var svo
likur, að furðu sætti. Hún var
kringluleit og enn ungleg, augun
dökkbrún og hárið, sem enn var
ljóst var með ofurlitlum silfur-
hærum viö gagnaugun. Þetta var
alveg furðulegt. Eini munurinn á
okkur var á hæðinni, þvl að hún
var talsvert hærri vexti en ég.
En svo áttaði hún sig og hljóp
niður það, sem eftir var af
stiganum, og hljóptil min. skjálf-
andi af silki og ilmandi af
ilmefnum. Hún tók lika i axlirnar
á mér og sneri mér, svo að ljósið
skein framan i mig. Svo kyssti
hún mig og faömaði og gaf frá sér
einhver sönglandi hljóð, rétt eins
og hún væri að gæla viö krakka.
Faðir minn leiddi okkur báðar
aftur inn I vinnustofuna sina. Frú
Voorn, sem hafði komið niöur
stigann á eftir móður minni og
séö allt, sem fram fór, sneri sér
hægt við og gekk aftur upp
stigann. Mamma leiddi mig að
legubekk og við settumst báðar
niöur.
Hvaðan úr veröldinni
kemurðu, barn? spurði móðir min
og snerti á sér augnlokin með
kniplingabryddum vasaklút.
Hann stoðaði nú lltið, en móðir
min var svo forvitin að fræðast
eitthvað um mig, að hún sleppti.
sér ekki.
- Frá New York, sagði ég. (
- En . . .hvenær . . .hver fann
þig og hvernig fannstu okkur og
. . . .móðir min virtist alveg frá
sér af forvitni.
- Það getur nú beðiðs greip faöir
minn fram I. - Jane kom með
böggul með sér, sem á að geta
sannað, hver hún er.
- Ég þarf engar sannanir, sagði
móöir min. - Ég þarf ekki annað
en lita á hana til þess að sjá, að
hún er dóttir okkar.
- Sama segi ég. En það getur nú
samt verið gaman að sjá þessar
sannanir.
- Vist svo, samþykkti móðir
min.
Faðir minn tók utan af
bögglinum á borðinu og opnaði
öskjuna. Enn voru umbúðir um
innihaldið. Þær voru lokaðar með
lakki, sem molnaði þegar snert
var á þvi. Þegar hann tók papp-
Irinn utan af þessu, sáum við
bláa flauelsöskju, sem lá ofan á
einhverri hvitri flik. Hann lagði
öskjuna til hliðar og tók upp
hvitan telpukjól, fallega út-
saumaðan og skreyttan breiðu
Ijósrauðu belti. Svo var perlu-
prjóni stungið I kjólinn, sem var
rifinn á tveimur stöðum. Kjóllinn
hafði verið þveginn og ef nánar
var aðgætt, mátti sjá, að hann var
ofurlitið gulnaður af elli, en móðir
min þurfti ekki annað en lita á
hann til þess að þekkja hann. Hún
kinkaöi kolli þegjandi og þrýsti
honum að brjósti sér.
- Þetta er kjóllinn þinn, elskan,
sagði hún við mig. - Sa sem þú-
varst i þegar þú hvarfst. Geturðu
nokkuð munað eftir okkur eða
nokkru i húsinu þar sem þú áttir
heima?
- Nei, frú, ég man ekki eftir að
hafa nokkurntima átt hér heima.
- Æ, elskan min, vertu ekki að
kalla mig frú. Þú ert dóttir okkar
Ég er hún mamma þin. Þú
kallaðir mig einusinni mömmu og
það vona ég, að þú gerir fram-
vegis
- Auðvitað vil ég það sagði ég og
var gripin innilegri þakklætis-
kennd til þessara hjóna, sem
höfðu viðurkennt mig, ekki aöeins
fúslega heldur innilega.
- Sjáðu þetta, sagði faðir minn.
Hann hélt kapseli á gullkeðju.
Það hafði verið I flauelsöskjunni.
Hann opnaði það og inni I þvi var
örlitið málverk af móður minni
þegar hún var miklu yngri.
-Nora . . . .finnstþérnú nokkur
vafi geta á þessu leikið? Jane var
með þetta þegar hún hvarf. Og nú
litur hún út eins og þú gerðir þá.
Þið eruð merkilega llkar.
Faðir minn settist á borðrönd-
ina og ljómaði af gleði. - Hvar
varstu öll þessi ár? spurði hann.
Ég dró snöggt að mér andann.
Þetta var stundin, sem ég hafði
alltaf kviðið fyrir, en nú var
ekkert undanfæri. .
- Ég veit ekki almennilega,
hvernig þetta gekk til, sagöi ég
lágt. Ég veit ekki annaö en það,
sem Ellen Randell sagði mér.
- Hver er hún? spurði móðir
min.
- Konan, sem . . . .rændi mér.
Ég varð að segja það, þvl að það
var ekki nema satt.
- Og hún ól þig upp sem dóttur
slna? spurði móðir min.
- Já, mamma. Enjnin ól mig
upp I ást og umhyggju.
- Ellen Randell. Móðir mln
endurtók nafnið dræmt, eins og
hún hefði ekki heyrt til min. Svo
greip hún andann á lofti. - Ellen
Randell! Já, en hún átti
heima ....
- . . .1 húsi með útsýni yfir
Skuggagil, sagði ég - það sagði
hún mér. Hún sagðist hafa verið
aö því komin að giftast, en þá hafi
unnustinn hennar fallið I ein-
hverri fyrstu orrustunni I
striðinu. Hún var einmana. Hún
tók mig svo . . .en ég man ekkert
eftir þvi. Við áttum heima I New
York.
- Hversvegna beið hún með að
segja frá þessu þangað til I dag?
spurði faðir minn.
-Hún er I sjúkrahúsi. A morgun
á hún að ganga undir uppskurð.
Og hún vildi ekki hafa þetta
lengur á samvizkunni.
Það var eins og móðir min væri
að horfa eitthvað langt i burtu. -
Ég vona, að hún deyi. Ég vona, að
hún deyi.
- Æ, segðu þetta ekki, sagði ég.
Þú þekkir hana ekki. Hún er
dásamleg og góð og ég elska
hana . . .
- Ellen Randell. Faðir minn
skrifaði nafnið niður. - Ég skal sjá
um þetta og það strax.
Ég sagði: - Æ, pabbi og
mamma, það var Ellen Randell,
sem sendi mig hingað til ykkar.
Hún hefði aldrei þurft aö segja
mér, hver ég væri. En það gerði
hún samt og þið verðið aö sýna
henni vægt.
- Góða barn, hugsaðu um, hvað
við höfum orðiö að llða öll þessi
ár, sagði móðir min og röddin
hækkaði af geðshræringu.
- Ég er einmitt að hugsa um
það. Ég veit, að þiö hafið'Teriö
afskaplega mikið særð, en ég
varð ekki fyrir neinu misjöfnu.
Ég elska Ellen Randell og ég vil
ekki, aö‘ hún verði fyrir neinu
misjöfnu. Frh í nœsta blaði.
FJARHIRÐIRINN
Framhald af bls. 9.
Natan svaraði:
— Það skal ég gera, en hann
gerði það aldrei.
Þá .fór hún að ragast í hon-
um:
— Hvers vegna þarftu allt-
af að vera að fara til hans?
Þykir honum ekki svo mikið
til þín koma að honum finnist
ástæða til að heimsækja þig
hingað? Skammastu þín fyrir
heimili þitt? Bý ég kannski
ekki til jafngóðan mat og móð-
ir hans?
Þá hafði Natan boðið ísak
heim, og þótt Jasódad og Marta
höfðu ekki alveg vitað hverju
þau ættu að búast við, þá urðu
þau fyrir vonbrigðum með nýja
vininn hans Natans. Hann var
luralegur, klaufalegur og þög-
40 VIKAN 51.TBL.