Vikan - 18.01.1973, Blaðsíða 10

Á fyrsta stefnumótinu gengu þau tímunum saman og töluðu um alla heima og geima.
í fyrstunni reyndu þau bæði að gefa í skyn, að þau væru alltaf að fara á stefnumót með
hinum og þessum. En brátt fundu þau bæði, að svona látalæti væru hlægileg ...
j
Harry Kladis hitti Alex-
öndru þegar hann var hálf-
fimmtugur en hún fertug. í
tólf ár hafði hann unnið með
föður sínum í sælgætisbúðinni.
Hún var bókavörður í útibú-
inu þarna í hverfinu. Hann
játaði það nú með sjálfum sér,
að ekki væri hún falleg og
nokkuð eldri en æskilegast
hefði verið, en það sem aðal-
lega dró hana að honum var
svarta hárið, sem náði niður á
axlir, og svo feimnissvipurinn,
sem hann taldi dylja sama ein-
manaleikann og hann sjálfur
þjáðist af.
Eitt kvöldið, þegar hún var
búin að koma í búðina í næst-
um þrjá mánuði, herti hann
upp hugann og bauð henni út.
Þegar hún þá boðið, varð hann
svo glaður, að hann tróð upp á
hana að gjöf þremur pundum
af uppáhalds súkkulaðitöflun-
um hennar.
A fyrsta stefnumótinu gengu
þau tímunum saman og töluðu
um alla heima og geima. í fyrst-
unni reyndu þau bæði að gefa
í skyn að þau væru alltaf að
fara á stefnumót með hinum og
þessum. En brátt fundu þau
bæði, að svona látalæti væru
hlægileg. Þá sagði hann henni
af stúlku, fríðri og svarthærðri,
sem hann hefði orðið að sjá á
bak til annars framgjarnari
manns, fyrir mörgum árum, og
hún sagði honum frá sölu-
manni, hávöxnum og með að-
laðandi augu, sem henni hefði
litizt á, allt þar til hann var
fluttur yfir á annað svæði og
hætti þá að svara bréfunum

hennar. Þessar sorgarsögur
drógu þau hvort að öðru. Það
gladdi þau líka að komast að
því, að bæði voru mikið fyrir
hljómleika og grænmetiskássu,
með sterku te og rnöndlukexi.
Eftir að hafa hitzt nokkur
kvöld vikulega í nokkra mán-
uði, fundu þau, sér til mikillar
gleði að þau voru ástfangin.
Tveimur dögum fyrir brúð-
kaupsdaginn, sem ákveðinn
hafði verið, dó faðir Harrys.
Þegar Harry kom af einu
stefnumótinu við Alexöndru,
fann hann gamla manninn í
herberginu bak við búðina, þar
sem hann hafði fengið slag,
meðan hann var að sjóða nýja
hitu af súkkulaði.
Þeim kom saman um, að það
hefði verið óviðeigandi að fara
að gifta sig svoiia fljótt eftir
andlát hans, og frestuðu því
brúðkaupinu í nokkra mánuði.
Harry vildi selja búðina undir
eins og hann gæti. Hann hafði
lært endurskoðun nokkrum ár-
um áður, og taldi sig geta feng-
ið full réttindi með nokkru
framhaldsnámi. En móðir hans
taldi, að búðin væri öruggari
atvinna, enda var hún það eina,
sem maðurinn hennar hefði
eftirlátið henni til að lifa af í
ellinni. Og sorg hennar virtist
stöðugt færast í aukana, fyrstu
vikurnar eftir jarðarförina.
— Við pabbi vórum þeir
einu, sem henni þótti vænt um,
sagði Harry við Alexöndru. —
Nú er hann farinn og hún hef-
ur áhyggjur af, hvað um mig
verði, ef ég sel búðina og geng-
ur svo ekki vel í endurskoðun-
inni.
— Þú verður ágætur endur-
skoðari, sagði Alexandra. — Og
svo hef ég atvinnuna mína. Og
þá verður hún mamma þín bet-
ur sett, þegar til lengdar lætur.
— Eg hefði átt að afráða það
fyrir löngu, sagði Harry, og
skammaðist sín. — Eg kærði
mig aldrei um búðina og nú
hef ég látið árin líða frá mér.
Hann sneri sér undan til þess
að leyna eymdarsvipnum. —
Við verðum að bíða svolítið
enn. Ég vil ekki ganga hart að
henni mömmu í sorg hennar.
Bara bíða ofurlítið enn.
En hann bjó ekki til eins gott
súkkulaði og faðir hans hafði
gert, og verzluninni hrakaði.
Og um leið lækkaði verðið, sem
hann gat fengið fyrir búðina.
Hann hafði miklar áhyggjur og
vann æ lengur frameftir. Þeg-
ar sex mánuðir voru liðnir frá
andláti föður hans, frestuðu þau
brúðkaupinu einu sinni enn.
Þessi stöðuga örvænting móð-
ur hans ruglaði hann og olli
honum vanlíðunar. Þau reyndu
að gera gömlu konuna að þátt-
takanda í athöfnum sínum, en
hún kærði sig ekkert um tón-
list og þoldi ekki einu sinni
lyktina af grænmetiskássu.
Loks gripu þau til þess úrræð-
is að vera flest kvöld heima
hjá henni, til þess að hugga
hana. Hún talaði í sífellu um
fortíðina og að sameinast mann-
inum sínum í dauðanum og
losa þannig Harry við þá byrði,
sem hún væri honum. Hann
gerði ekki annað en fullvissa
hana um ást sína og hollustu.
Einu stundirnar, sem hann gat
verið einn með Alexöndru, voru
þær skammvinnu stundir þeg-
ar hann fylgdi henni heim. Og
þá var hann orðinn svo ringl-
aður ^af þessum sífelldu kvein-
stöfum móður sinnar, að hann
gat ekkert sagt.
Hann heimtaði, að Alexandra
færi ein á hljómleikana, en
sjálfur var hann kyrr heima
og hlustaði á harmtölur gömlu
konunnar, þangað til hún loks
komst í rúmið.
— Þú situr hérna hjá mér í
staðinn fyrir að fara út með
henni, sagði móðir hans og svo
kom löng stuna. — Henni hlýt-
ur að vera illa við mig og
kenna mér um allt saman.
—• Hún kennir þér ekki um
neitt, mamma, sagði Harry. —
Hún hefur aldrei lagt öfugt orð
til þín!
— Sg vil að þið giftist, sagði
móðir hans. — Ég vil að þið
séuð hamingjusöm. Hún leit á
soninn með eymdarsvip. — Þú
varst eina barnið okkar. Nú ert
þú líf mitt. Ég mundi deyja í
nótt ef þér dytti í hug, að mér
væri ekki umhugað um ham-
ingjuna þína.
— Hættu þessu tali, sagði
Harry. — Þegar við Alexandra
erum gift, verður þú hjá
okkur og við skulum sjá um
þig.
Gamla konan hristi höfuðið
með mæðusvip. — Þú varst
tveggja ára þegar hún Sófúla,
systir hans pabba þíns, dó. Síð-
ustu árin sín var hún hjá okk-
ur. Ég baðaði hana, gaf henni
10 VIKAN 3.TBL.