Vikan - 20.09.1973, Blaðsíða 23

TIGRIS
straufría sængurfataefnið er nú fyrirliggjandi í mörg-
um mynztrum og litum.
Einnig í saumuðum settum. Kærkomin gjöf, hverj-
um sem hlýtur.
Sparið húsmóðurinni erfitt verk, sofið þægilega og
lífgið upp á litina í svefnherberginu.
Reynið Night and Day og sannfærizt.
# V / Samband ísl. samvinnufélaga >|
INNFLUTNINGSDEILD v
ÓENDANLEGUR DAGUR
Framhald af bls. 21
systranna og fá að tala við
Louise, sem var greindari en
Ingeborg. Segja: „Þetta er Cilla,
Dagmar er myrt, hringið til
lögreglunnar.” En henni var
strax ljóst hvernig þær systur
myndu hafa sér. Fyrst myndu
þær hringja i sima Dagm-
ar og þegar ekki
var svarað, myndu þær
senda ráöskonuna, til að hringja
dyrabjöllunni. Þegar það bæri
ekki heldur árangur, færu þær að
leggja á ráðin og athuga þetta frá
öllum hliðum og að lokum komast
að þeirri niðrurstöðu, að þær
hefðu gert skyldu sina, þetta hefði
liklega allt verið misskilningur.
Það væri algerlega fjarri sanni,
að slikt gæti hent nágranna
þeirra. Og gamla ráðskonan var
svoddan hænuhaus, að henni dytti
aldrei neitt i hug af sjálfsdáðum.
Cilla var dauðþreytt, þegar hún
lyfti upp simtólinu og valdi fyrsta
númerið á lista Isakssons. Þetta
voru allt nöfn á vinkonum Cillu og
viðskiptasámböndum. Tveir voru
strax brautskráðir: annað var
Lotta, sem var á ráðstefnu i Finn-
landi, hin var lærbrotin og lá a
sjúkrahúsi. Atta voru eftir og þær
voru allar erfiðar. Þær voru
undrandi yfir þessu uppátæki
Dagmar, kröfðust þess að tala við
hana sjálfa.
Ein átti inni loforð hjá Dagmar,
um aö fá að sitja i nýja bilnum
hennar til Stokkhólms i næstu
viku, þar sem þær ætluðu að fara I
búðir og i leikhús um kvöldið.
Briddsklubbskona var leið yfir að
missa fjórða mann. Garðunn-
endafélagið átti von á að Dagmar
gæti sýnt einhverri nefnd garðinn
sinn eftir tvo daga.
En erfiðust var samt ein af
elztu vinkonum Dagmar. Dag-
mar hafði lofað henni að passa
köttinn hennar, meðan hún færi I
heimsókn til dóttur sinnar i Mal-
mö. Hvernig gat Dagmar gert
henni þetta, þar sem hún vissi hve
viðkvæm Pussy væri, hún myndi
hreinlega ekki þola að fara á
kattahæli. — Ég er viss um, að
þetta er eitthvað sem þú sjálf hef-
ir fengið Dagmar til að gera,
hún lætur allt eftir þér. Ef ég á aö
segja sannleikann. . . .
Sannleikurinn var nú einfald-
lega sá, að Dagmar lá i skýlinu,
kannski látin. Morðinginn sat
þarna andspænis henni, hugsaði
Cilla. Hann notar mig sem fjar-
vistarsönnun og þegar hann þarf
» ekki lengur á mér að halda, þá
myrðir hann mig sennilega. Þetta
segi ég, ef ég losna ekki við hana
úr slmanum, hugsaði Cilla I ör-
væntingu sinni.
En þegar eigandi Pussy var
farin aö vola, sagöi Cilla snöggt:
— Agnes frænka, þú verður að
reyna að koma þessu fyrir á ein-
hvern hátt. Og svo lagði hún á.
Henni fannst hún hefði ekki
orku til að lyfta simtólinu aftur.
En á einhvern hátt komst hún
samt gegnum allan listann.
— Þér eruð mesti asni, þér ger-
ið svo mikið úr þessu öllu, að ég er
viss um, að bráðum koma þessar
kerlingar hingað i eigin persónu,
til að njósna.
Cilla hrökk við og hristi af sér
þreytuna. Agnes var siðasta
nafnið á listanum, svo nú gat hún
átt von á hverju sem var! Hættan
var yfirvofandi!
Nú gat hann án hennar verið.
Hann sá það I anda hvernig hann
færi að rása um húsið, tina til allt
verðmætt og stinga a sig og að
lokum leggja af stað I hinztu ferð
þeirra systra þegar myrkrið væri
vel skollið á. Hann varð að biða
eftir myrkri, það var hennar eina
lifsvon.
Hún reyndi að finna eitthvað,
sem gæti haldið honum rólegum:
— Segjum nú svo, að einhver
komi hingað, hringi dyrabjöllu,
og þegar enginn svarar, þá heldur
hún að við séum þegar lagðar af
stað, sagði hún.
— Haldið kjafti, sagði hann
vonzkulega. — Ég er að reyna að
láta mér detta eitthvað I hug.
Farið heldur og hitið kaffi og ekki
skaðar að smyrja nokkrar brauð-
sneiðar.
Þetta var meira en Cilla hafði
þorað að vona. Hún stóð strax upp
og fór fram i eldhús. Isaksson
fylgdi henni eftir. Hann hagræddi
sér i eldhússófanum og hafði gát á
hverri hreyfingu hennar.
Hún lagði á bakka og setti þar
stærstu bollana sem hún fann, og
þótt henni væri óglatt, smurði hún
hlaða af brauðsneiðum. Loks setti
hún vatn I ketil og þá heyrði hún
Isaksson segja: — Ég vil hafa
kaffið sterkt!
Cilla var þakklát I huganum og
setti meira kaffi I kaffipokann,
þvi minni hætta var á, að hann
fyndi aukabragð. Meðan hún var
að hella á könnuna, hallaði hún
sér upp að eldhúsveggnum og
stakk höndinni i svuntuvasann.
Svefnhylkin voru i vasanum. Hún
hafði ekki hugmynd um hve sterk
þau voru, eða hve mörg gætu orð-
iö lifshættuleg, enda var henni
'sama þótt svo færi, að hún gæfi
honum of mikið. Spurningin var
aðeins hve mörg hún þyrði að
nota, án þess að bragðið fyndist.
— Skeiöar! sagði hún allt i
einu, eins og henni heföi þá fyrst
dottið það I hug. Hún sneri sér við,
opnaði skúffu og tók skeiðarnar
úr henni, setti þær svo á undir-
skálarnar. Það var auðvelt að
koma svefnlyfinu i annan bollann.
— Ég er hrædd um að það verði
aðeins þessir tveir bollar, en ég
get sett um meira vatn.
Hún hellti kaffinu I bollana og
tók bakkann.
— Við drekkum þetta i dagstof-
unni, það er svalara þar, sagði
Isaksson. Hann kom sér aftur
fyrir i sófanum og hún rétti hon-
um bakkann. Skyldi hann nú taka
rétta bollann?
Hann gerði það og það var ekki á
honum að sjá, að hann væri tor-
trygginn og Cilla andaði léttar.
Hún neyddi sjálfa sig til að taka
eina brauðsneið og sötraði svo
sterkt kaffið.
Isaksson borðaði með góðri lyst
og hætti ekki fyrr en hann hafði
lokið við brauðið á fatinu. Bollinn
stóð hjá honum allan timann.
Cilla þorði ekki að spyrja hann
hvort hann hefði gleymt kaffinu,
en svo sagði hann: — Ég get ekki
drukkiö svona heitt kaffi. Svo
kveikti hann i sigarettu og bar
loksins bollann upp ða vörunum.
Cilla þorði ekki að horfa á hann.
— Fjandinn sjálfur! sagði hann
og skaut frá sér bollanum. —
Þetta er frönsk brennsla? Ég þoli
þaö ekki. Þér voruð með venju-
legt kaffi um hádegið. Lagið nýtt
kaffi úr þeirri tegund.
Hann rak hana fram i eldhús og
Cilla neyddist til að hella úr boll-
anum I vaskinn. Hann stóð yfir
henni og hafði ennþá gát á hverri
Framhald á bls. 34
38. TBL. VIKAN 23