Vikan - 20.09.1973, Blaðsíða 36

RAFMAGNS-
MIÐSTÖÐVARKETILL
ELDAVÉLASETT
Við Öðinstorg, sími 10322 - Hafnarfirði, sími 50022
Sendum gegn póstkröfu - Greiðsluskilmálar
allt og þaut heim að húsinu til að
hringja til lögreglunnar. Skiljið
þér þetta ekki? Rödd hans var
orðin skræk.
Nákvæmlega einu árieftir morð-
ið, áttunda júni i fyrra. Cilla
starði á loöna rýamottuna. Hún
mundi eftir heimsókninni til Hans
frænda og I kirkjugarðinn, hádeg-
isverðinum i garðinum.
Hún leithægt upp og horfði á Is-
aksson: — Það getur ekki verið,
að þér hafið séð systur mína,
sagði hún. — Attunda júni i fyrra
var ég meö henni allan daginn.
Hvað sem þér nú hafið gjört við
systur mina, þá hefur það verið
misskilningur. Þér hafið myrt
hana að ósekju!
Það varö dauðaþögn. Nú drep-
ur hann mig lfka, hugsaöi Cilla.
Frh. I næsta blaði.
FLUGRAN_________________
Framhald af bls. 11
nafnið á farþeganum, ekkert ann-
að.
— Heyrðu, það er skritið!
Hvers vegna skyldi Susie ekki
hafa nefnt nafn hans? Hún hlýtur
aö vita það...
Hann þagnaði og horfði óróleg-
ur á manninn með skammbyss-
una, en maðurinn horfði inn i far-
þegaklefann og sá ekki augnaráð
flugstjórans.
— Nú hefur feita kerlingin
setzt. Og nú er hún að kjafta við
vitleysinginn.
— Þá komum við.
Armistead gekk hægt aftur eftir
ganginum, vitandi um, aö hluti
farþeganna horfði forvitinn á
hann. Aörir sátu og lásu eða
sváfu, grunlausir um atburöina
um borö. Það var ekki að sjá, að
neinn órói væri meðal farþeg-
anna, og hann fann, að það slakn-
aði svolltiö á spennunni innra
meö honum. Hræðsla og ofboö
meðal farþeganna hefði verið þaö
versta.
— Viö göngum framhjá og lát-
um hann ekki sjá, að við séum að
fylgjast með honum, sagði hann
yfir öxlina við manninn meö
skammbyssuna. Siöan fylgjum
viö flugfreyjunni eftir, þegar hún
fer með kaffið. Sammála?
Hann fékk ekkert svar, en hann
vissi, að maðurinn bak viö hann
fylgdist vel meö öllu, sem hann
geröi og sagði, svo hann endurtók
ekki spurninguna.
Þegar þeir gengu fram hjá frú
Warrender, sá hann, aö hún
hlustaöi á manninn við hlið henn-
ar — eldri mann með kröftuglegt
andlit og djúpstæð augu. Hann
virtist eðlilegur, en það sem hann
sagöi var mjög geðveikislegt.
Armistead heyröi ekki hvert orö,
en það lét i eyrum sem eintóna
bannsöngur.
Armistead brosti til frú Warr-
— Ég vona, að allt hafi lagazt, frú
Warrender, sagöi hann kurteis-
lega eins og heimsókn hennar i
flugstjórnarklefanum hafi verið
til að kvarta yfir einhverju.
Maöurinn leit upp og söng:
— Og ölium, sem ekki eru
innritaöir i lifsins bók, mun verða
kastaö á eld.
— Hm — það er einmitt það,
sagði Armistead, dálitið efins, þó
að hann hafi búizt við þessu. Hann
tók eftir rauða kassanum á hnjám
iriannsins og fmgrinum á litlum
rofa. Hann fékk gæsahúð á hand-
leggina og maginn herptist sam-
an, og siöan gaumgæfði hann
andlit mannsins betur.
Guð minn góður!
Hann gaut augunum til frú
Warrender, en hún hafði ekki rétt
úr höfðinu, heldur hallabi þvi að
manninum eins og hún hlustaði
auðmjúk á fordæmingar manns-
ins.
— Jeminn góöur! sagði maður-
inn með skammbyssuna I hásu
hvisli. Hann er snarvitlaus!
Susie fór fram hjá þeim meö
bakka hlaðinn kaffibollum, sem
hún bauð farþegunum. — Vertu
nú varkár Susie, sagði hann, en
varð svo ljóst, að aðvörunin var
ónauðsynleg. Hún horfði á hann
36 VIKAN 38.TBL.