Vikan - 25.10.1973, Blaðsíða 17

X
GÖTU
STRÁKURINN
Abel vildi allt gera fyrir Lil. En aldrei
hefði honum getað dottið neitt í hug svo
hrollvekjandi.. að rjúfa grafarhelgi ný-
látinna, til að selja líkamlegar leyfar
þeirra....
En i marz fór að rigna. Þá fór
lika dauðsföllum fjölgandi, vegna
alls konar kvilla, sem fylgdu I
kjölfar kvefsins, sem hrjáði fólk
venjulega um þetta leyti. Það
leiddi af sjálfu sér, að jaröarfarir
voru tiðar, svo Fitch og félagar
hans höfðu mikið að gera, þvi að
ekki stóð a pöntunum frá
stúdentunum og kennurum
þeirra.
— Þú verður nú að koma á
hverju kvöldi, drengur minn,
sagði Fitch við Abel. — Ég er yfir
leitt alltaf einn núna. Hvað
segiröu við þvi?
Abel varð glaður yfir þvi, að fá
nú sem oftast tækifæri til að hitta
Lil.
Fyrstu þrjár næturnar gekk allt
vel, en Abel fór þá að þreytast.
Hann var að sálast af svefnleysi
og nokkrum sinnum kom það
fyrir, að hann dottaði yfir bókun-
um. Skriftin hjá honum bar þess
lika greinilega merki, svo greini-
lega, að Charlotte fór að hafa
áhyggjur af þvi.
Og svo, á laugardagskvöldi,
hinu áttunda i röð, sem hann haföi
verið á næturferðum sinum, varð
honum á i messunni. Fram að
þessu hafði hann alltaf farið i
rúmið klukkan niu og legið i
rúmirtu, þangað til hann var viss
um að allir i húsinu væru gengnir
til náða, áöúr en hann lagði af
stað i leiðangurinn, ekki ut urrt
gluggann, eins og hann haföi gert
fyrst, heldur upp um þakglugg-
ann og yfir þakið.
En á föstudagskvöldi hafði
hann sofnað, um leið og hann
lagði höfuðið á koddann. Það varð
honum þá til láns, að köttur tók aö
breima, svo hann hrökk upp og
komst burt i tæka tið.
En á laugardagskvöldið þorði
hann ekki að hætta á það að
sofna.Hann ákvað þvi, að leggja
fyrr af stað, og flýtti sér að hafa
fataskipti.
Charlotte sat i dagstofunni og
Jesse teygði úr sér i stól, hinum
megin við arininn. Dorothea var
farin i rúmið, Charlotte dundaði
við sauma, óvenjulega þögul. Hún
var að hugsa um Abel, hvort hann
væri ekki eitthvað lasinn.
Hún leit upp, horfði á Jesse og
sagði: — Á morgun ætla ég að
láta Hancock lækni lita á dreng-
inn. Hann er veiklulegur og á það
til að dotta, þegar ég tala við
hann. Ég held ég liti til hans núna
snöggvast.
Hún gekk upp á háaloft, en
þangaö átti hún sjaldan erindi og
gekk að dyrum Abels, rétt i þvi að
hann skauzt upp um gluggann.
Charlotte heyrði havaðann, þegar
hann hljóp eftir þakhellunum.
Hún var ekki svo óttaslegin,
heldur fyltist hún reiði: var þetta
innbrotsþjófur, svo ófyrirleitinn
aö brjótast inn á heimili hennar?
Og i ofanálag gegnum herbergi
sjúks drengs, sem ekki myndi
ráöa við hann? Hún hugsaði ekki
nánar út i þetta, heldur gekk hún
rakleitt inn i herbergið.
t fyrstu sá hún ekkert, ekki fyrr
en hún hafði vanizt myrkrinu, en
þá sá hún lika mannlaust rúmið
og opinn þakgluggann með stól
fyrir neðan hann.
Hvað sem annars var hægt að
segja um Charlotte, þá skorti
haná ekki hugmyndafl. Hún stóð
kyrr andartak og hlustaði, en þá
var henni lika ljóst, hvað um var
að vera.
Það var greinilegt, að dreng-
urinn var að stelast út, einhverra
hluta vegna: hún heyrði að hann
komst yfir þakið og renndi sér
niöur afrennslispipuna, niöur i
garðinn bak við húsið.
Þá tók hún til fótanna, hljóp
niður stigann, til aö ná i þjóninn.
William kom til móts viö hana i
anddyrinu.
— William, náðu I yfirhöfn, það
getur verið, aö þú þurfir aö
Fjóröi
hluti
'hlaupa nokkuð langt. Komdu,
flýttu þér, i hamingjunnar bæn-
um!
Hann horfði undrandi á hana,
hún var rjóð af áreynslunni, en
svo flýtti hann sér að ná I yfirhöfn
sina, sem hann lagði flausturs-
lega yfir einkennisbúninginn.
— Drengurinn, — y\bel — hann
læddistútúr húsinu. Þ.ú verður að
elta hann og hafa upp á honum.
Einhverra hluta vegna vildi hún
ekki gera Jesse viðvart, en hann
sat ennþá I dagstofunni uppi á
lofti.
William stóð á miðju gólfinu i
anddyrinu, rjóöur og stoltur og
hélt Lil á hárinu og Abel á eyranu.
— Hann er búinn að gera þetta i
margar nætur, til að hitta þennan
pilsavarg hérna, sagði William
við Charlotte, — og þau hafa
hagað sér... þaö er reyndar ekki
hægt að segja það i viðurvist
hefðarkonu, Madame...
— Hvað er um að vera hér, i
nafni guðs og allra englanna?
Jesse stóö a stigapallinum og
virti þau fyrir sér. Það var greini-
legt, aö hann hafði hrokkið upp af
værum blundi.
— Jæja, jæja, jæja! Að mér
heilum og lifandi, þetta er bara
lifandi stúlka! Er þetta vinkona
þin, William? Ég hefði ekki
haldið, að svona mikiö lif væri
eftir I þér, að þú leyfir þér að
koma heim meö þetta stúlkukorn.
En drottinn minn, þú ert mjög
smekklegur, William!
William sleppti Lil snögglega,
og hún, sem sá viðurkenninguna i
augum Jesses, setti upp töfrandi
bros og hneigöi sig hæversklega.
— Gott kvöld, herra! Ég hefði
óskaö, aö við hefðum hitzt viö
skemmtilegri kringumstæöur,
herra Constam.
Jesse hló, drynjandi hlátri.
— Vel sagt, stúlka min! Þú ert
sannarlega....
— Nú er nóg komið, herra
Constam, sagði Charlotte snöggt.
— Þetta, sem hér hefir skeð, er
sannarlega alvörumál, og það
verður þú að skilja. í stuttu máli:
þegar ég fór að vitja um
drenginn, sá ég að hann var horf-
inn, út I gegnum þakgluggann og
ég heyrði hann hlaupa yfir þakið.
Hvað segir þú um það, herra
minn? Ég sendi William, til aö
hafa upp á honum og til að athuga
hvaða innbrotsþjófa hann gæti
verið að sækja....
Þá tók Abel reiðilega fram i
fyrir henni. — Ég var ekki að
sækja neina innbrotsþjófa,
Madame! Ef ég hefði hugsað mér
það, þá væri ég fyrir löngu búinn
aö þvi! Ég er nú búinn að búa hér
i næstum þvi heilt ár.
— Þegiðu! sagði Charlotte
kuldalega. — William verður að
segja okkur sannleikann fyrst,
áður en við ræðum nánar um
þetta.
— Ég elti hann alla leið aö Ox-
ford Street og eftir þvl, sagði
William og það var greinil, að
hann var stoltur yfir sinni eigin
snilli. — Jæja, hann komst að
óhreinu húsi i hliðargötu viö Old
Compton Street, og ég lagöi i
hættu aö fylgja honum inn i húsið.
Og þar var hún, — og hún kyssti
hann, — ég bið yður afsökunar á
munnsöfnuðinum, frú, — hún
hljóp um hálsinn á honum og
vafði hann að sér, og svo...
William þagnaði skyndilega.
— En svo, hrasaði hann um
sina eigin fætur af ákafanum og
datt kylliflatur. Það var svo sem
mátulegt á hann, þar sem hann
var að stinganefinu i það, sem
honum kemur ekkert viö, sagði
Lil og rödd hennar var skræk af
vanþóknum. — Rétt eins og Abel
væri að fremja einhvern glæp! En
hversvegna, herra? Hún snerisér
að Jesse. — Þér hljótið aö skilja
þetta, herra, er það ekki? Þér
eruö heimsmaður, þér hafiö lika
ættleitt þennan dreng og þér
þurfið sannarlega ekki að
skammast yðar fyrir hann!
Það hefði mátt halda, að hann
gleymdi gömlum vinum, þegar
hann var sjálfur dottinn i lukku-
pottinn. En það gerði Abel ekki.
Hann kom aðeins til að heim-
sækja mig, i mitt fátæklega
hreysi. En hann vildi hvorki segja
yður það, né yðar góðu frú, af ótta
viö að þiö mynduö kannski halda,
að hann væri að betia eitthvað
min vegna.
Asjóna Jesses varð að einu
breiðu brosi. — Hvað er þetta,
barniö mitt, þú talar eins og
engill! Það er stórkostlegt, aö
heyra slikar lygar túlkaðar á
þennan hátt! En það má segja þér
til hróss, að það er stórkostlegt að
heyra þig verja vin þinn. Mér
likar vel við þig........ Lil.
Heitiröu ekki Lil? Svona stúlka er
mér að skapi!
Charlotte var þögul og Abel
varö undrandi yfir svip hennar.
Hún var náföl og drættirnir i
andliti hennar dýpri en venju-
lega. Honum fannst hún allt i
einu oröin ellileg.
Framhald á nœstu síSu.
16 VIKAN 43. TBL.
C.
43. TBL. VIKAN 17