Vikan - 29.11.1973, Page 36

HVER
ER
LAUREL?
Claire Rayner
Lausnin var þarna.... alveg á næsta leiti.
Myndir... minningamar...raddimar...
Allt var ljósar. En myndi Michael koma
aftur til hennar? Og Jimmy... Ef hún
fengi nú minnið alveg, væri það þá ekki of
seint?
Laurel var komin á fætur og
alklædd þegar Gilchirst læknir
kom á stofugang. Hún ætlaði að
reyna aö sannfæra hann um, að
hún væri full fær um að fara af
sjúkrahúsinu. Eftir mánaðar
veruá sjúkrahúsinu, þar sem hún
aðallega hafði fengizt við að telja
götin á loftplötunum, fannst henni
hún vera að kafna og að hún gæti
ekki afboriö að vera þanran
(jeginum lengur.
Hún beið á meðan ungi lækn-
irinn stóð f dyrunum og leit yfir
þlöðin i plastmöppunni, til að full-
'‘vissa sig um, að hann væri á
réttum stað. Svo myndi hann
brosa vélrænt og segja sömu
setninguna og hann var vanur: —
Hvernig liöur yður i dag, frú
Devereux? Eins og að þau væru
aldavinir. En á meðan væri hann
ábyggilega aö virða hana fyrir
sér. Og hún myndi svara, að
henni liði ljómandi vel. Hann
bjóst lika við þvi svari. Siðan
myndi hann lymskulega koma
henni til að segja eitthvað, sem
gæfi honum tilefni, til að halda
fram þvi andstæða.
— Hvernig liður yður i dag, frú
Devereux?
— Vel.
— Ágætt. — Ágætt. Sjáum nú
til, klædd og komin á ról. Ágætt,
ágætt! Hann settist og benti heiini
að setjast lika, klóraði sir i
höfðinu með kúlupennanunq.í —
Okkur hefur ekki ennþá tekizt að
ná sambandi viö foreldra yðar.
Það litur út fyrir, að þeir hafi
mjög langt fri.
— Gilchrist læknir, ég vil ekki
hitta foreldra mina. Ég vil fara
heim til sonar mins.
— Og mannsins? Hann leit
rannsakandi á hana.
— Já.
— Svo þér haldið, að þér séuð
orðin nógu hress til aö fara aftur
út i lífið. Fara út i veröld, sem alls
ekki er að yðar skapi?
— Ég verð aö reyna, læknir. Til
hvers er að draga þetta á
langinn?
— Þér óttist minnisleysið?
— Ég fékk nú minnið nokkuð
fljótt i þetta skiptið. Eftir fyrsta
sólarhringinn á sjúkrahúsinu
hafði hún munaö allt aftur, allt,
sem hafði skeð frá þvi i apríl.
— Ég held ég geti lofað yður
þvi, að þér fáið aftur minnið.
Alveg frá upphafi, á ég við. Eitt-
hvað af þvi, sem þér hafiö
gleymt, er örugglega eitthvað
óþægilegt, annars hefðuö þér ekki
lokað það svona algerlega úti.
Haldið þér ekki, að það væri betra
fyrir yður, að dvelja hér svolitið
lengur.
— Hve fljótt haldið þér....
Þetta siðara minnisleysi yðar
getur bent til þess, að þess verði
ekki langt að biöa. En ...Hann
yppti öxlum.
— Ég get ekki verið hér lengur,
ég þarf aö hugsa um barnið mitt.
— Það er mikil ábyrgð, þar
sem þér getið búizt við þvi, að
yður hverfi heimurinn, um leið og
eitthvaðóvæntskeður, sagði hann
og brosti sinu glaðlega borsi.
Honum hafði tekizt þetta einu
sinni ennþá. Á hverjum einasta
morgni, bráut hann niður rök-
færslur hennar, sem hún varð svo
aö reyna að byggja upp allan
daginn og á nóttunni lika.
— Læknir, haldið þér, að ég sé
geggjuð.
— Sálræna sjúkdóma er hægt
að greina á marga vegu, frú
Devereux. Og það er ekki hægt að
segja annað, en að hátterni yöar
hefir verið nokkuð undarlegt
undanfarið. En geggjuð, nei, þaö
held ég ekki og ekki heldur hættu-
leg og siður en svo óþroskuð. En á
hinn bóginn get ég ekki sagt, að
þér séuð fullkomlega heilbrigð.
Minnisleysi er sjúkdómur, við
getum sagt eins og lungnabólga,
en sálrænn sjúkdómur. Hér eru
ekki rimlar fyrir gluggunum og
þér eruð hér af frjálsum vilja, þar
sem þér þarfnist hjálpar. En ég
get ekki hjálpaö yöur, ef þér viljið
þaö ekki sjálf.
— Ég hefi sagt yður allt, sem
ég veit. Það hafði hún gert, æ ofan
i æ, en hún kunni nú orðið þessa
sögu sina utan að, svo hún notaði
alltaf sömu orðin.
Það hafði alls ekki verið eins
ógnvekjandi að vera á sjúkra-
húsinu, að minnsta kosti ekki eins
og Evan Boucher hafði lýst fyrir
henni. Gilchrist læknir hafði verið
mjög þolinmóður. Hann hafði lagt
mikið upp úr þvl, að fá hana til að
tala um þennan ótta, sem stöðugt
þjáði hana, reynt að fá hana til að
horfast i augu við hann. Hann
hafði skýrt það fyrir henni, að
þessi ótti hefði getaö orsakað
þessar sýnir hennar, eins og
atburðinn með skuggann. Og
hann hafði sagt henni, að gas-
lekinn hefði getað verið af eðli-
legum ástæðum, þótt henni hafi
vaxið hann svona i augum. En
hann gat ekki útskýrt, hvernig
hún hafði getað sagt fyrir um
slagsmál þeirra Harleys og
Michaels i eyöimörkinni, hvernig
hún hafði séö likama þeirra
veltast, hvorn um annan
þveran... Henni hafði lika létt
mikið við aö tala um þetta við
hann og hún haföi ekkert á móti
þvi, að hlusta á rökfærslur hans.
En eðlishvöt hennar lét sér ekki
segjast, hún gat ekki gert að þvi,
aö hún treysti engum.
Nú beindist þessi ótti aðallega
að þvi, að læknirinn vildi ekki, aö
hún færi af sjúkrahúsinu. Að þvi,
að læknirinn hélt áfram þessum
stanzlausu spurningum, dag eftir
dag, svo hún varð einmitt ótta-
slegin yfir þvi, að hún yrði
geggjuð þess vegna. Þes yrði ekki
langt áð biða.
— 0, ég get ekki meira! Hún
fleygði sér upp i rúmið.
— Gefist ekki upp. Hann
skrifaöi eitthvað niöur i ákafa.
— Til hvers er allt þetta?
Fimm göt öðrum megin og fimm
hinum megin, fimm sinnum fimm
eru tuggugu og fimm. Nei,
reiknaðu þetta rétt. Einn, tveir,
þrir...
Gilchrist lagði frá sér plast-
möppuna, tók hana svo aftur upp
og stakk henni undir arminn.
— Minnistap er mjög erfitt
viðfangsefni, en samt held ég, að
þér getið komizt til botns i þessu
upp á eigin spýtur. Ég held jafn-
vel, að þér séuð komin langt á leið
með það.
— Hvers vegna þarf ég þá að
dvelja hér lengur. Má ég ekki
fara heim?
— Ég lit inn siðdegis, þá getum
viö talað Um það. Hann leit á
klukkuna og fór svo út.
Um kvöldið kom Michael i sina
venjulegu heimsókn. Hann var
ekki vanur að dvelja hjá henni
lengur en hálftima i einu, og þessi
hálftimi var venjulega mjög
vandræðalegur. Hann sagöi henni
alltaf þaö sama, að Jimmy kynni
ágætlega við sig hjá Myru og
Sherrie. Yfirleitt sat hann á
stólnum og ók sér,þangaö til hann
gat verið þekktur fyrir að fara.
Þau höfðu heldur ekkert að tala
um, þegar búið var að afgreiða
daglega skýrslu um Jimmy.
Þau hefðu, að sjálfsögðu haft
nægilegtsamræðuefni,en það var
nú þannig, að Jimmy var það
eina, sem batt þau saman, aö svo
stöddu.
Michael sagði henni samt einu
sinni, að þetta kvöld, sem hann
hafði séð vörubil Harleys, hafði
hann reyndar komið svona
snemma heim, til að biðja hana
afsökunar á þvi, sem hafði skeð
kvöldið áður, og að honum haföi
þá dottið I hug, að hún áetlaði aö
flýja með Jimmy. En Laurel
komst i svo mikiö uppnám, að
hann hætti að tala um þennan
atburð.
En nú stóð hún i dyrunum,
þegar hann kom i heimsókn og
hann varö alveg undrandi, þegar
hún tók i hönd hans og dró hann
inn fyrir.
— Gettu nú hvaö hefir skeð!
— Þaö get ég ekki, sagði hann
og reyndi að brosa.
— Glichrist læknir segir, aö ég
megi fara heim eftir þrjá daga.
Ég á svo að koma til hans einu
sinni i viku og hringja til hans, ef
eitthvað kemur upp I hug minn,
eða ef ég verð eittnvað óróleg, þá
á ég aö hringja strax til hans
Michael settist á rúmiö og hann
var jafn vandræðalegur og hann
hafði verið allan mánuöinn. Það
Framhald á bls. 39
ÍO.HLUTI
36 VIKAN 48. TBL.