Vikan - 04.04.1974, Qupperneq 22

Framhaldssaga eftir Robert Tyler Stevens.
Fjórði hluti
Sumrí
hallar
Rússland togaði i hann — ómótstæðilega
en hann vissi, að það gat orðið honum
örlagarikt. Það var aðeins hársbreidd
milli ástar hans og skyldunnar, heiðurs
Daglegt' lif á Karinshka var
sannarlega ekki viðburðalaust og
Kirby var kominn inn i hring-
iðuna áöur en varði. En hann fékk
samt tima til að fara til Yalta aft-
ur. Hann sat á skrifstofu
Anstruthers og skrifaði upp-
sagnarbréf. Anstruther las það og
krafsaði svo þvert yfir siðuna:
„Ekki tekið til greina” og ýtti svo
bréfinu til hans. En svo fór hann
að ræða um möguleiká á leyfi.
Kirby hafði reyndar ekki fengiö
neitt fri siðastliðin þrjú ár.
Anstruther sagðist mæla méð þvi,
að hann fengi sex mánaða leyfi,
jafnvel þótt hann hefði verið
nokkuð neikvæður i seinni tið,
sérstaklega i sambandi við vinátt
una milli Rússa og Frakka. Kirby
sagöist ætla að dvelja i Englandi i
leyfi sinu.
Aleka lét sem ekkert væri, er
Kirby sagði henni, að hann hefði i
huga að fara heim til Englands. —
Jæja, þú vilt þá losna við mig. Þú
ert svo drukkinn eftir aö drekka
meðRomanovunum, að þér finnst
ég vera orðin leiðinleg.
— Aleka, ég sver það er ekki
satt, sagði hann. — Ég held, að
það siðasta, sem mér dytti i
hug aö segja um þig, það sé að þú
sért leiðinleg. Mig langar einfald-
lega til að fara heim um hrið og
mér hefur aldrei dottið i hug að
móðga þig.
Svo yar eins og henni dvtti eitt-
hvað skyndilega i hug.
— Ivan, sagði hún, -þú ert ást-
fanginn. Þar liggur hundurinn
grafinn. -•
John var staddur i ibúö Aleku
og haföi farið þangað til að segja
henni fréttirnar. Aleka var að
hafa fataskipti fyrir kvöldverð-
inn. Hún hafði vafið um sig græn-
um silkislopp og rauðbrúnt hárið
féll niður á axlir og bak. Hann gat
ekki hjá þvi komizt, að sjá hve
fögur og freistandi hún var.
Hann sagöi: — Það er auðvelt
aö veröa ástfanginn af þér, Aleka
Petrovna.
— Ég vildi aö þú værir ekki
svona fjandi bjálfalegur. Hér er
ekki um mig að ræöa, það er ein-
hver onnur. Mér er jafnvel ljóst
núna, að þú varst ástfanginn,
þegar ég hitti þig i fyrsta sinn, á
brautarstöðinni i Nikolayev. Það
var eiginlega augijóst þá. Þú
varst svo fjarrænn þann dag, eins
Og þú værir i þúsund mflna fjar-
lægð allan daginn.
Hann sagöi hljóölega.en bað
samt fyrirgefningar á lyginni i
huganum: — .Nei, það er alls
engin.
Karita var lika i einhverju upp-
námi, það var greinilegt. Allan
morguninn, meðan hún var að
taka upp farangur hans var þaö
ljóst á svipnum i brúnum augun-
um, að hún var óhamingjusöm og
þegar Kirby skauzt inn til sin,
nokkru fyrir hádegisverðinn, sá
hann aö augu hennar voru full af
tárum.
— Karita, sagði hann og tók
undir höku hennaá. — Karita,
hvað er að?
— 0, herra, fyrirgefið mér, en,
þér hafið veriö mér svo góður og
þaö var svo dásamlegt á Livadia:
— Já, Karita, sagði hann blið-
lega, -við geymum þær
minningar i hjarta okkar, þú og
ég. Við gleymum aldrei veru okk-
ar á Livadia, heldurðu það?
— Aldrei, sagði Karita.
— Vina min litla, hvernig á eg
að komast af án þin? Ég veit, að
ég finn aldrei neitt, sem mig
vantar og ég týni ábyggilega
helmingnum af farangri minum.
Hann kyssti hana tíliðlega og fann
aö hún titraði. — En ég ætlaði ein-
mitt aö segja þér, að ég kem aft-
ur.
Hann brosti, en gat ekki gert
við þvi, að hann fann til sakmOðar.
Karita var einstaklega elskuleg
vera. Hann v.onaði sannarlega, að
hún yrði 'ekki gift þessum kulda-
lega náunga, þegar hann kæmi
aftur, það væri notaleg tilhugsun
að hitta hana aftur.
Honum var ljóst, að hann
myndi örugglega snúa aftúr til
Rússlands. En nú var honum
nauösynlegt að komast i burtu, til
að losna við allt, sem minnti hann
á stúlkuna yndislegu, sem hafði
algerlega náð valdi á hjarta hans.
Hún var aðeins sextán ára. Stór-
hertogaynja. Samband milli
þeirra var jafn útilokað og fjar-
lægt og tunglið sjálft. Já, hann
varð að fara. Sjálfs sins vegna
varð hann að gleyma henni. En
hann vissi að hann myndi hverfa
aftur til Russlands.
Englandsveran varð ekki John
Kirby til hjálpar og þessir sex
mánuðir breyttu litiö sálar-
ástandi hans. Hann var lika undir
járnhæl Charlotte frænku sinnar
allan timann. Hann foröaðist
vandlega allar fréttir frá Rúss-
landi. En einu sinni sá hann á for-
siðu blaös, mynd af rússnesku
zarfjölskyldúnni, þac sem hún
var að fara um borð i keisara-
snekkjuna Standart, einhvers
staðar á baltnesku ströndinni, og
þar festi hann auðvitað fyrst og
fremst augun á ljómandi andliti
Olgu.
Hann bögglaði blaðið saman og
fleygði þvi i bréfakörfuna.
Svo var það, þegar leyfi hans
var aö renna út og hann bjóst við
fréttum um næsta verkefni, að
hann fékk bréf. Það var frá Alex-
öndru.
Hann ætlaði ekki að trúa sinum
eigin augum.
Hún hafði fengið heimilisfang
hans hjá Aleku prinsessu. Zarynj-
an sagöi honum, að hin keisara-
lega fjölskylda ætlaði aö fara
snemma til Livadia þetta áriö,
þar sem þau hefðu verið i Pól-
landi siðastliðið haust. Hún von-
aðist til þess, að hann gerði þeim
þá ánægju að koma til dvalar hjá
þeim á Livadia.
Og hann fór. Það sýndi sig lika,
að ýfirboðarar hans voru mjög
ánægöir með þá tilhögun og haiin
kom til Livadia þrem dögum eftir
að hin tigna fjölskylda kom þang-
að. Þegar honum var fylgt til her-
bergjanna, sem hann hafði áður
búiö f, þá var fyrsta manneskjan
sem hann sá Karita.
— Nei, hvað sé ég, sagði hann
og ætlaði ekki að trúa eigin aug-
um.
— Já, það er ég, herra, sagði
hún og augu hennar ljómuðu,
þegar hún hneigði sig niður i gólf.
— Það var zarynjan sjálf, sem
fann upp á þessu og hún kom þvi i
kring, að ég kæmi hingað frá
Karinshka. Hún sagði að þér,
herra væruð alveg ósjálfbjarga
án mtn.
Hann brosti glaðlega, tók um
axlir hennar og leiddi hana út aö
glugganum og þau virtu bæði
fyrir ser unaðslegt útsýnið. — Það
eru meira en sex mánuðir siöan,
Karita, og ég hefi saknað Rúss-
lands og ég hefi lika saknaö þin,
Karita.
— Það er mjög ánægjulegt aö
sja yður aftur, herra, sagði hún.
— Það er meira en ánægjulegt
að sjá þig aftur, vina min.
Hann kyssti hana. Karita virtist
ekki kippa sér upp viö þaö , samt
var eitthvað annarlegt við hana.
Svo sneri hún sér að farangrin-
um. Hann fylgdi hentii eftir og
spurði frétta af Aleku prinsessu.
—• Hún er ekki ennþá komin til
Karinshka, herra. Hún hefur ver-
iö hingað og þartgað og leyft öðr-
úm að nota höllina. Þaö er allt
mjög elskulegt fólk, en það er
samt allt öðruvisi, þegar hún er
ekki heima.
Hann virti stúlkuna fyrir sér.
Hún var nitján ára. Hún leit út
fyrir aö vera viljasterk og hún
var líka ákaflega aðlaðandi
stúlka. Hann hugsaði með sér, að
eftir eitt eða tvö ár yröi hún stór- •
glæsileg kona.
En svo heyröi hann hávaða
frammi á ganginum, hlaup og
glaðværar raddir og svo ruddust
börnin inn i stofuna, Alexis,
Anastasia, Maria og Tatiana,
blóörjóð eftir gönguferð með
zarnum.
Og öll kölluðu þau glaðlega: —,
Ivan Ivanovitch!
Þau umkringdu hann, kreistu
arma hans og skriktú af kæti.
Hann hafði aldrei látiö sig
dreyma um aðrar eins móttökúr.
Það lá við, að hann missti alger-
lega málið. Svo sagði hann við
börnin: — Látum okkur sjá, hver
eruðþið? Hefi ég séð ykkur áður?
— Ivan Ivanovitch, þaö erum
við!
— Já, auðvitaö, sagði Kirby. —
Hamingjan sanna, þið eruö hér þá
öll, en sá áhittingur. Hann tók I
hönd Anastasiu. —Já, komið þér
sælir, Sikorski hershöföingi, eöa
er það ekki rétt munaö?
Anastasia fór i keng af hlátri. —
Hún er ekki hann, sagöi Alexis og
hoppaði af kæti. — Þetta er
Stasha.
— Nei; þvi trúi ég ekki, sagöi
Kirby. — Jæja, þá þaö. Og svo
22 VIKAN 14.TBL.