Vikan - 04.04.1974, Qupperneq 47

Gólf og
veggdúkur frá Congoleum
J. Þorláksson & Norðmann H.F.
aö gera kennurúm það auðveldar
en veriö hefur að fara i fri. A
þessu stigi get ég ekki skýrt nán-
ar frá þessu, þar sem málið hefur
ekki enn komið til afgreiðslu i
þeim ráðuneytum, er um það
fjalla. Jafnveí þótt mönnum finn-
ist það talsvert að fá ársfri á
launum, þá duga launin ein
skammt, ef dveljast á erlendis
meö fjölskyldu en borga jafn-
framt skatta á tslandi. Þarná
þarf þvi meira að koma til — það
vita allir, sem reynt hafa”.
,,Er ekki hægt, i lok þessa
spjalls, að draga þá ályktun, að
þU munir á kjörtimabili þinu sem
rektor leggja aðaláherzluna á að
bæta stjórnunarþátt háskólans?”
„Stjórnsýslan hefur að minu á-
liti orðið aftur Ur i þróun háskól-
ans og það þarf að koma á hana
viðunandi skipulagi, áöur en
lengra er haldið. Þess vegna má
gera ráð fyrir að ég beiti kröftum
minum fyrst og fremst i þá átt —
en ég vona þó aö löngunin og get-
an til að halda áfram kennslu
verði ekki alv.eg útbrunnar að
þessum tfma liönum”.' þ A
O .
Húsráðandinn
Framhald af bls. 13
var enginn af þessum. Hann leit
aftur á bókina.
Christopher Mulholland 231
Cathedral Road, Cardiff.
Gregory W. Temple 27
Sycamore Drive, Bristol.
„Indælir piltar,” sagði rödd
fyrir aftan hann, og hann séri sér
viö og sá húsfreyjuna koma hljóð-
lega inn i stofuna með stóran
silfurtebakka i höndunum. HUn
hélt honum hátt uppi og langt
fyrir framan sig, eins og bakkinn
væri taumarnir á einhverjum
fjörugum gæðingi.
„Þau hljóma einhvern veginn
kunnuglega,” sagði hann.
„NU já? En gaman.”
- „Ég er nærri þvi viss um, að ég
hef heyrt þessi nöfn einhvern
tima áöur. Einkennilegt. Kannski
að það hafi verið i einhverju dag-
blaði. Þeir skyldu þó aldrei hafa
veriö frægir, er það? Ég meina
t.d. iþróttamenn eða eitthvað
þess háttar?”,
„Frægir,” sagði hUn og setti te-
bakkann niður á lágt borö fyrir
framan sófann. „Nei, nei. Ég held
ekki, aö þeir hafi verið frægir. En
þeir voru einstaklega myndar
legir, báðir tveir, það get ég full-
vissaö þig um. Þeir voru há-
vaxnir, ungir og myndarlegir,
ljUfurinn, alveg eins og þú.”
Enn leit Billy niður á bókina.
„Sjáðu til,” sagöi hann, þegar
hann tók eftir dagsetningunni
fyrir framan nöfnin. „Þessi
slðasta skráning er meira en.
tveggja ára gömul.”
„Er þaö?”
„Já, greinilega. Og dagsetning
Christopher Mulholland er nærri
þvi ári eldri en það - meira en
þriggja ára gömul
„Ja, hérna,” sagði hún og hristi
höfuöið með örlitlu andvarpi.
„Það heföi mér aldrei dottið i
hug. En hvað timinn flýgur frá
okkur öllum, ..ekki satt hr.
Wilkins?”
„Nafniö er Weaver,” sagði
£illy. W-E-A-V-E-R.”
1) Við nánari umhugsun var
hann ekki viss nema þetta seinna
nafn hljómaöi jafnkuunuglega og
hitt.
„Gregory Temple?” sagði hann
upphátt, djúpt hugsi
„Christopher Mulholland...”
Já, auðvitað,” hrópaði hún og
settist i sófann. „Skelfing er ég
gleymin. Ég biðst afsökunar. Inn
um eitt eyra og Ut um hitt, þannig
er það með mig, hr. Weaver.”
„Vitið þér nokkuð?” sagði
Biily. „Nokkuð, sem er alveg
stóreinkennilegt við þetta allt
saman?”
„Nei, ljúfurinn, það veit ég
ekki.”
„Það er með þessi nöfn, sko.
Mulholland og Temple, að ég
Virðist ekki aöeins kannast við
hvert fyrir sig, heldur finnst mér
þau einnig vera tengd á einhvern"
hátt, eins og þeir hafi báðir verið
frægir fyrir eitthvaö svipað, ef þú
skilur, hvað ég á við-eins
og...ja....eins og Clay og Frazier
t.d. eða Churchill og Roosevelt.”
„En sniöugt,” sagði hún. „En
komdu nú hingað, ljúfurinn, og
seztu hérna við hliðina á mér á
sófann, og ég skal gefa þér heitan
og góðan tesopa og kexköku áður
en þú ferð i rúmið.” ~
„Þér ættuð ekki að ómaka
yður,” sagði Biliy. Ég ætlaðist
ekki til, að þér hefðuö neitt fyrir
mér.” Hann stóð viö pianóið og
horfði á hana, þar sem hún sat og
h’eilti teinu í b'ollana. Hann tók
eftir, að hún haföi smáar hvitar
og liprar hendur með rauðum
nöglum.
„Ég er nærri þvi viss um, að
það var i dagblöðunum, sem ég sá
þau,” sagöi Billy. „Þetta kemur
eftir smá stund, ég er viss um
það.”
Það er ekkert til, sem kvelur
mann jafn mikið og svóna atriði,
sem dveljast rétt utan takmarka
minnisins. Það var óhugsandi að
gefast upp.
„Biðið þér nú hægar,” sagði
hann, „biðið þér nú aðeins hægar.
Mulholland... .Christopher
Mulholland...Var þaö’ekki nafn
skóladrengsins frá Eton, sem var
á skemmtigöngu um Vestur-
landið, og svo skyndilega....”
„Mjólk?” sagði hún. „Og
sykur?”
Já, ,takk. Og svo skyndi-
lega....”
„Skólapiltur frá Eton?” sagði
hún. „Nei, ljúfurinn, það getur
alls ekki verið rétt, þvi að minn
hr. Mulholland var örugglega
ekki nemandi í Eton, þegar hann
kom til min. Hann var við nám i
Cambridge. Komdu nú hingað óg
sektu hérna hjá mér og hlýjaðu
þér fyrir framan þennan dásam-
lega eld. Svona nú. Teið þitt er
alveg tilbúið.” Hún klappaöi á
auða sætið við hliðina á sér, brosti
til Billy og beið eftir, að hann
kæmi til hennar.
Hann gekk hægt til hennar ,og
tók sér sæti á sófabrúninni. Hún
setti tebollann hans á boröið fyrir
framan hann.
„Svona nú,” sagði hún. „Þetta
er notalegt, ekki satt?”
Billy fékk sér sopa af t'ei. Hún
gerði sllkt hið.sama. t hálfa min-
útu eða svo sagði hvorugt þeirrí
orð. En Billy vissi, að hún horfði á
hann. Hún sat þannig, aö hún
snéri aö honum, og hann fann
augnaráö hennar hvila á vanga
sinum yfir barminn á bolla
hennar. Endrum og eins varð
hann var við einkennilega lykt,
sem virtist eiga upptök sin hjá
henni sjálfri. Lyktin var alls ekki
slæm. Hún minntihann á-ja, hann .
var ekki viss um, hvað hún minnti
hann á, súrsaöar valhnetur,
kannski, eða nýtt leöur eða var
það ef til vill lyktin, sem finnst
alltaf á spltalagöngum.
„Hr. Mulholland var mikiö
fyrir té,” sagði hún loks. „Aldrei
á ævi minni hef ég séö mann,
drekka jafnmikið te og elsku hr.
Mulholland.”
„Það hlýtur að vera stutt slöan'
hann fór héðan,” sagöi Billy.
Hann var ennþá að brjóta heilann
um nöfnin tvö. Hann var alveg
viss um, að hann hafði séð þau I
blöðunum-i forsiðufréttum.
„Fór?” sagði hún með,
undrunarhreim. „En hann fór
aldrei, ljúfurinn. Hann er ennþá
hérna. Hr. Temple er llka hérna.
Þeir eru uppi á þriðju hæð báöir
tveir.”
Billy setti bollann hægt niöur á
borðiö og starði á húsfreyjuna.
Hún brosti til hans og klappaði
vingjarnlega á kné hans. „Hvaö
ertu gamall, ljúfurinn?” spuröi
hún.
„Sautján ára.”
Framhald á bls. 50
14. TBL. VIKAN 47