Vikan - 22.05.1974, Síða 37

þeirra og hann kunni mjög vel við
Dorrie. Faðir hennar var oftast
nær á sjúkrahúsinu, móðirin var
ástrik kona, en hamingjan sanna,
hún var ákaflega ósnyrtileg.
Heimilið var þröngt og illa búið
húsgögnum, en samt var Dorrie
venjulega glöð og kát.
Aö minnsta kosti hafði hún allt-
af verið glöö, en nú var hann ekki
svo viss um það. Hann virti hana
fyrir sér yfir blaðahrúgunum.
' — Hlakkar þú til jólanna,
Dorrie?
Hún brosti. — Já auðvitað! Við
hlökkum alltaf til jólanna.
Hann sagði rólega: — En þú
hlakkar kannski ekki eins mikið
til jólanna nú eins og áður? Er
það ekki rétt hjá mér?
— Hvað kemur þér til að......
Attu við pabba? En hann fær að
koma heim um jólin.
— Ég á við Frank, sagði Kol-
inski.
Brosið hvarf af ásjónu hennar.
— Það er rétt, það veröur ekki
eins og áður. Við höfum alltaf
verið öll heima.
— Kannski hann komi I leitirn-
ar.
Hún hristi höfuðið. — Ó, nei,
það gerir hann ekki. Ekki eftir
það sem mamma sagði við hann.
Ég hefi aldrei heyrt hana vera
svona stranga. Við megum ekki
einu sinni nefna hann á nafn og þó
veit ég, að hún hefur miklar
áhyggjur af honum. Við vitum
ekki einu sinni hvar hann heldur
sig. Ó, herra Kolinski, ég vildi
gefa allt sem ég á, til að vita eitt-
hvað um hann.... Það getur verið,
aö honutn liði illa, sé svangur og
kaldur!
Hann beygði sig fram og klapp-
aði telpunni á öxlina. Hann vissi
vel hve samrýmd systkinin höfðú
verið. Þau voru svona rétt farin
að staulast, þegar þau komu til
hans með klistruga koparpeninga
1 óhreinum lófum. Svo sá hann
þau verða að táningum og alltaf
voru þau saman.
Kolinski stakk jarðarberjais i
lófa telpunnar.
Hún þakkaði honum fyrir. —
Manstu þegar Frank vann sér inn
fyrstu peningana sina. Hann
keypti konfektkassa handa
mömmu og heilan liter af jarðar-
berjais handa mér og á éftir kast-
aöi ég öllu saman upp.
Framha' 1 i næsta blaði.
Grasalæknirinn________________
framhald af bls. 29
Þetta kom svo óvænt! Mig hefði
aldrei getað órað fyrir þvi, að
þetta gengi svona fljótt.
Burke hörfaði aftur á bak yfir
gölfið og hélt enn um skeftið, sem
stóð upp úr nautshúðar-hylkinu.
Hann seildist eftir simanum á
veggnum. Hann hringdi i mið-
stöð. — Halló, Oanie! sagði hann.
— Hringdu i hann séra Edvards
strax fyrir mig.
Burke hallaði sér upp að veggn-
um og horfði á hjónaleysin meðan
Janiehringdi i númerið hans séra
Edwards.
— Hugsa sér, að ég skuli vera
að giftast umferöa-grasalækni!
sagöi Effie. Þaö er ég viss um, að
stelpurnar hérna öfunda mig, svo
að þær tala ekki við mig i heilan
mánuð.
— Þó það nú væri! sagði
prófessorinn og herti á hnútnum á
hálsbindinu sinu á gúmmiflibban-
um. — Þó það nú væri! Máttur
Indiána-rótarmeöalsins er ótak-
markaður. Það er kraftaverk
læknavisindanna nú á dögum.
Það hefur gefiö furðurlegasta
árangur i sögu læknisfræðinnar.
Effie nældi niöur hárlokkinn,
sem hafði fallið niður á ennið og
horfði hreykin á Eaton prófessor.
Sumri hallar
framhald aí bis 15
sér. Hún tók alls ekki eftir þvi, að
henni var lika gefið auga.
Kirby og Olga fengu sér há-
degisverð á veitingahúsi, sem var
á annarri hæð og þar var útsýni
yfir skemmtilegasta staðinn við
höfnina. Það var ljóst, að enginn
þekkti Olgu, en feimnislegur
þokki hennar töfraði þjónana.
Borðið þeirra stóð við glugga i
einu hórni salarins. Gluggatjöldin
voru dökkrauð og á borðunum
voru drifhvitir dúkar, gljáfægt
silfur og kristall. Allt i kringum
þau sat glæsilegt fólk að snæðingi.
Fyrsti rétturinn var reykt sild
með agúrkusneiðum og vegna
þess að Olga hafði ekkert á móti
þvi að borða meiri fisk, fengu þau
sér lax með þykkri sósu. Olga,
sem aldrei hafði vanist nema
þeim einfalda mat, sem keisara-
fjölskyldan hafði daglega á borð-
um, sagði að þetta væri stórveisla
og dró i efa, að hún gæti torgað
öllum þessum mat. En það gerði
hún. Hún ljómaði af ánægju. Hún
hafði aldrei áður borðað á opin-
beru veitingahúsi og hún átti ekki
orð til að lýsa ánægju sinni.
Eftir laxinn fengu þau jarðar-
ber með sykri og rjóma. Olga
sagöi: — Þetta er skemmtileg-
asta máltið, sem ég hefi upplifað.
Mér finnst ég vera frjáls, finnst
ég vera eins og venjuleg stúlka.
— En þér eruð nú samt ekki lik
neinni venjúlegri stúlku, sagði
hann.
Eftir máltiöina röltu þau á
milli búðanna. Olga var si og æ að
hrópa upp yfir sig af ánægju.
Hann hefði langað til að kaupa
allt sem auga hennar girntist, en
hann vissi aö hún myndi aldrei
taka það i mál og Alexandra hefði
sannarlega ekki kunnað aö meta
það. Þau stöldruðu lengst við i
bókabúð, sem var full af bókum,
fagurlega innbundnum. Hún las á
kilina. Hún hafði alltaf haft gam-
an af að lesa. Uppáhalds rithöf-
undar hennar voru enskir. Kirby
náði i eintak af skáldsögunni
„Emma” eftir Jane Austen.
Hann fann aö hún snerti varlega
arm hans og leit yfir öxl hans.
— Hafið þér lesið nokkuð eftir
Jane Austen? spurði hann. —
Enskar konur hafa mikiö dálæti á
henni.
— Ég er svo ánægð meö Shake-’
speare, þér getið ekki imyndað
yður hve mikla ánægju ég hef af
þvl að lesa skáldverk hans, sagði
hún. Hann ætlaöi að stinga bók-
inni i hilluna aftur, þegar Olga
snerti arm hans og bað um að fá
að sjá bókina. Hún opnaði hana og
las nokkur orð. — Kaupið hana
handa mömmu, sagði Ölga, —
henni þykir ábyggilega vænt um
það og svo get ég fengið hana
léða. En sjáum nú til, bætti hún
við, — hvað get ég gefið yður i
staðinn, ef þér kaupiö hana handa
mér?
— Olga, við erum vinir; er það
ekki? Ég má kalla þig Olgu og þú
kallar mig Ivan, eins og systur
þinar. Ég á svo mikið af elskuleg-
um endurminningum frá ykkur
öllum. Eigum við ekki að kaupa
bókina handa hennar keisaralegu
hátign.
—‘ Já, þú verður að kaupa
hana, en ekki við bæði, sagði Olga
hljóðlega. Svo gekk hún til dyr-
anna og beið þar, meðan hann
borgaði bókina og lét pakka henni
inn. Þegar þau voru komin út á
götuna, sagði hún svo lágt, að
hann heyrði það varla:
— O, þetta er ekki sanngjarnt.
- Olga?
— Ég var bara að tala við
sjálfa mig, ekki við þig.
— Hún var einkennilega
eiröarlaus. Hann vildi ekki spyrja
um ástæðuna. En þegar vagninn
var kominn og þau á leiðinni út úr
borginni, var hún búin að taka
aftur gleði sina.
— Þetta hefur verið ótrúlega
skemmtilegur dagur, sagði hún,
þegar Livadia höll kom i ljós.
Hönd hennar, klædd hvitum
glófa, snerti hann aðeins, svo lét
hún hördina falla.
— Ég þakka þér fyrir að hafa
beðið mömmu um þetta: ég hefi
skemmt mér svo vel, sagði hún.
Honum fnnst sem gripið væri
um hjarta sitt föstu taki.
Þegar þau komu til halLarinnar,
fór hann upp i ibúð sina, en Olga
fór til að leita að Tatiönu. Hún
fann hana i garðinum, þar sem
hún lá og teygði úr sér i. grasinu
og las i franskri bók. Tatiana varð
mjög glöð við að sjá’Olgú.
— Olga, sagði hún, en hve þú
litur ljómandi út. Já, þú ert ægi-
lega glæsileg. Segðu mér hvað þið
hafið verið að gera, við erum öll
græn af öfund.
Olga settist i grasið við hlið
systur sinnar. Það var eins og
hryggðarský myrkvaöi ásjónu
hennar. Tatiana, mig langar ekki
til að verða krónprinsessa.
— Ekki það? Biddu bara þang-
að til einhver krónprins kemur og
hrifur þig á brott. Þú litur hann
augum og svo líður yfir þig.
— Nei, það hendir mig nú
aldrei, svo kjánaleg er ég ekki,
sagði Olga.
— Olga, sagði Tatiana og sett-
ist upp. Ivan hefur þó ekki sagt
eitthvað við þig, er það?
— Hvað skyldi hann segja við
mig, sem ekki allir mega heyra?
0, Tasha,hann er svo frjáls, hann
mun kvænast einhverri fallegri
stúlku, sem hann elskar og verða
hamingjusamur og frjáls....
— Nei, sagði Tatiana hressi-
lega og hristi rauöbrúna hárið
aftur fyrir sig. — Nei, aldrei. Það
ert þú sem hann elskar, þú, sem
hann getur ekki fengiö, en hann
mun alltaf veröa bundin þér, þótt
milljón milur séu á milli ykkar.
Hve oft á ég að segja þér það?
Elsku Olga, þú verður aö hafa
meira sjálfstraust. Þú veizt ekki
einu sinni hve falleg þú ert, — já,
það er satt..Ó, Olga, þú mátt ekki
gráta.
— Mér dettur það ekki i hug,
sagði Olga og deplaði burt tárun-
um, sem sóttu fram i augu henn-
ar. — Ég er orðin of gömul til að
haga mér þannig. En... ó, Tasha,
ég er svo hræðilega ástfangin af
honum. Þetta er svo vonlaust.
— Nei, kjáninn þinn, sagði
Tatiana, — það er dásamlegt.
Yngri systurnar komu nú dans-
andieftir grasbalanum. Þær voru
að koma úr timum. Það hafði
rignt svolitið um nóttina, en nú
voru regnskýin horfin og himinn
inn heiður og blár. Alexis var bor-
inn út I stól og Nagorny, þjónninn
hans, hagræddi honum. Drengur-
inn var orðinn skárri i fætinum,
sem hann hafði meitt sig i, og
hann var hraustlegri með hverj-
um degi. Kirby lagði frá sér bók-
ina, sem hann var að lesa i, þegar
börnin flykktust að honum.
Anastasia og Maria hneigðu sig
djúpt fyrir honum.
— Ó, herra, sagði Anastasia, —
Fatima, auðmjúk ambátt þin er
hér. Hvað get ég sótt handa þér?
— Látum okkur nú sjá, sagði
Kirby og þóttist vera hugsandi. —
Sæktu handa mér fimm hesta og
einn múlasna. Hestarnir verða að
vera hvitir.
— Þú þarft engan múlasna, þú
getur bara haft Anastasiu. Til
hvers ætlarðu að nota þessa fimm
fáka? '
— Éinn fyrir hvert ykkar, til að
færa ykkur til óskalandsins. Alex-
is verð.ur. fluttur að fjalli úr
rjómais. Maria til einhvers glæsi-
legs konungssonar, Anastasia á
þrælaniarkað, Tatiana á
skemmtilegan dansleik og svo
framvegis. Múlasninn á að vera
handa mér sjálfum, þvi að ég get
ekki setið hest, ég dett af baki.
Anastasia gretti sig. Þegar
Olga bættist i hópinn, settleg og
fullorðinsleg, sagði Tatiana. — Þú
sagðir ekki hvert hesturinn átti að
bera Olgu, Ivan.
— Liklega á járnbrautarstöð-
ina, sagði Anastasia, — hún veif-
ar alltaf til lestarstjóranna.
— Það er bara vegna þess áð
þeir blása alltaf i eimpipurnar,
þegar hún stigur upp i lest.
— Hún er nú svo afskaplega
háttvis, sagði Anastasia.
— Þú ert hræöileg, sagði Olga.
— Hvaða bull er þetta, hvert á að
fara með mig?
— Ég á að sækja fimm hvita
hesta og múlasna handa Ivan,
sagði Anastasia, — og þessir hest-
ar eiga að bera okkur þangað,
sem hugur okkar girnist, en mig
langar ekkert til að lenda á
þrælamarkaði.
— Það myndi enginn kaupa
þig, elskan, sagði Olga, — þeim
myndi létta mikið viö að senda
þig strax heim til föðurhúsanna.
— En hvert á hviti hesturinn að
fara með Olgu, Ivan? spurði
Tatiana, lymskuleg á svip.
— Þar sem Olga er elzt, þá á
hún að sjálfsögðu að ráða þvi
sjálf, sagði Kirby.
21. TBL. VIKAN 37