Vikan - 19.09.1974, Qupperneq 17

JÓHANNES
Þaö eru ekki allar konur, sem eiga sinn
Jóhannes. Og heldur ekki ÖH fyrirtæki. Ég
minnist hans og hugsa svo oft um hann, eftir
aö ég frétti af kveöjuhófinu.
Jóhannes haföi unniö i sama fyrirtækinu
heiian mannsaldur, og nú átti aö halda hon-
um veglegt þakkar- og kveöjuhóf. En sú gjöf,
sem hann heföi helzt kosiö sér sjálfur, var aö
fá aö vera nokkur ár I viöbót I fyrirtækinu og
halda áfram aö vinna. En maöur, sem
kominn er á eftirlaun, á ekki aö bera fram
óskir. Hinsvegar átti hann aö fá guilúr.
Hann, eins og svo margir aörir. En
Jóhannes haföi bara engan áhuga á þessu
gullúri. Timinn skipti yfirleitt litlu máli fyrir
hann. Nema hvaö hann var alltaf stundvis f
vinnuna. Hinsvegar skipti konan hans mikiu
máli fyrir hann, hún Emma. Hún haföi
annast hann og heimiliö á þann hátt, aö Jó-
hannesi fannst alltaf aö hann byggi I ilmandi
blómagaröi. Þetta voru hans eigin orö úr
silfurbrúökaupsræöunni, og honum fannst
þetta raunverulega, hvern einasta dag.
Hún haföi lika svo gott lag á börnum og
haföi aliö börnin þeirra upp nákvæmlega einsW
og hann haföi óskaö sér. Hún haföi einnig*^
þann dásamlega eiginleika aö lita alltaf á
björtu hliöar lifsins, jafnvel þegar erfiö-
leikarnir hrönnuöust upp. Raunverulega var
þaö hún, sem var gangverkiö i Jóhannesi og
fékk hann til aö tikka svo vel i takt viö þjóö-
félagiö, bæöi I starfinu og i samneyti viö
annaö fólk. Þess vegna fannst Jóhannesi
meira en réttlátt, aö þaö yröi Emma, sem
fengi kveöjugjöfina. Þaö þyrfti ekki endilega
aö vera gullúr, en þaö mætti vera einhver
fallegur skartgripur. Hugsa sér, ef hann
mætti nú setja demantshring á vinnu-
hendurnar hennar.
Jóhannes nefndi þetta viö forstjórann.
Hann herti sig upp og gekk inn á einkaskrif-
stofu hans og var boöiö sæti og vindill. For-
stjórinn furöaöi sig á, hvaö þaö gæti veriö,
sem Jóhannes vildi honum, svona á sföustu
stundu, hann var ekki vanur aö gera óþarfa
kröfur.
„Mig iangar svo mikiö til aö hún Emma fái
demantshring”, sagöi Jóhannes. Forstjórinn
skildi alls ekki, hvaö Jóhannes átti viö.
Jóhannes varö aö útskýra þaö, en hann
varö þvöglumæltur, og hökti og stamaöi á
oröunum. Forstjórinn leit út eins og hann
væri oröinn snarruglaöur. Þessi viröulegi
gamli maöur ruglaöi kerfiö algjörlega, meö
ósk sinni. Þaö átti aö vera gullúr. Og hvaö
kom þessi kvenpersóna fyrirtækinu viö?
Jóhannes var ekki stóroröur eöa marg-
oröur maöur. Ef forstjórinn skildi þetta ekki,
þá varö þaö aö vera svo. En mikil voru von-
brigöi hans. Aöur en hann yfirgaf skrif-
stofuna, gat hann stamaö þvi út úr sér, aö þaö
væri svo sem sama, þó þaö yröi gullúr.
Forstjórinn var yfir. sig undrandi,
svchindrandi, aö hann gat ekki stillt sig um i
þetta sinn aösegja konunni sinni frá þvi, sem
gerst haföi á skrifstofunni.
Og þá fékk hann lika raunverulega aö vita,
hvaö haföi gerst. i heila 3 klukkutima fékk
hann aö heyra þaö. Aldrei haföi konan hans
veriö svona málgiöö. Hún útskýröi svo skil-
merkilega fyrir honum, hvilik gcrsemi góö
eiginkona væri, aö hann myndi aldrei geta
gleymt þvi.
i kveöjuhófinu rétti forstjórinn Jóhannesi
demantshring. Allir gestirnir uröu undrandi
og forviöa. En Jóhannes mannaöi sig upp og
sagöi: „Þaö var gott aö þér loksins skilduö
mig, nú veröur Emma glöö”.
Siöan gekk hann til sinnar heittelskuöu
Emmu og dró hringinn á fingur henni. Og hún
skildi nákvæmlega, hvaö Jóhannes meinti.
38. TBL. VIKAN 17