Vikan - 12.12.1974, Blaðsíða 38

H.F ÖLGERÐIN EGILL SKALLAGRÍMSSON REYKJAVÍK
<Sumir mannanna drógu til sin
konur slnar, til aö líta til lands I
sIBasta sinn, hlið viö hli5.,
Sara komst ekki neitt nálægt
boröstokknum og hún reyndi að
halda Robbie eins hátt upp og
henni var unnt. Hanna stóð viö
hliö hennar og vafði Jenny
blíðlega að sér. Það var mikið
umleikis I kringum þær.
Skipstjórinn öskraði til
áhafnarinnar, sendi hásetana upp
i reiðann, til að ganga frá seglun-
um.
— Hamingjan sanna, við erum
komin á hreyfingu, sagði Hanna,
hálfkæfðum rómi, þegar
kirkjuturnarnir og húsin fóru að
liða fram hjá. útflytjendurnir
voru mjög hljóðir. Enginn sagði
orð, en ein kona fór að kjökra og
margir veifuöu bæði með
vasaklútum og höndunum einum
saman, til þeirra, sem stóðu i
landi. Hanna laut höfði og þrýsti
Jenny ennþá fastar að sér. Næst-
um allar konurnar og margir
karlmannanna voru með tárvot
augu.
Yfir höfðum þeirra hvein i stór-
um seglunum og brakaði og brast
I rám og reiða. Það fór ekki á
milli mála, þau voru að kveðja
ættlandið, það yrði ekki aftur
snúið. Enginn, sem þarna var
staddur, átti von á því, aö lita
fööurlandiö augum aftur.
Sara felldi ekki tár, en einhver
angist gagntók hana sem
snöggvast. Það eina, sem hún lét
að baki sér, voru grafir ástrlkra
foreldra og minningarnar um
það, sem hafði á daga hennar
drifið, þessi tuttugu ár, sem hún
hafði lifað. Prestssetrið i þorpinu
haföi verið heimiíi hennar og
þorpsbúar, sóknarbörn föður
hennar, höfðu lika verið vinir
hennar. Og Giles. Giles var yngsti
sonur lávarðarins á setrinu. Hún
mundi ljóslega daginn þann, sem
hún hitti hann i fyrsta sinn.
Það hafði verið boðið til
garðveislu á sveitasetrinu, fyrir
hefðarfólk og embættismenn, til
að hitta hinn nýja lávarð og
fjölskyldu hans. Sara hafði
vandað mjög til búningsins I
þessu tilefni. Það var fyrsti nýji
kjóllinn, sem hún hafði keypt i
áraraðir. Kjóllinn var úr rósóttu
mússulini, með mjög vlðu pilsi og
rauöum böndum undir
brjóstunum og samlit bönd héldu
saman hrokknu hárinu.
Þegar hún sneri sér við, eftir að
hafa heilsaö húsbændunum, hafði
hún séð Giles standa undir stóru
eikartré og hann starði svo á
hana, að hún hægöi ósjálfrátt á
göngunni og fann hvernig blóöið
þaut upp i kinnarnar.
Hann kom til móts við hana,
vaggaði svolitið og I augum hans
skein glettnin. Hann var
sannarlega laglegur, með dálitið
úfið, ljóst hár. Munnurinn var
fagurlega mótaður, en bar samt
vott um veiklyndi. Hún stóð þarna
og pirði augunum i sólina, eins og
hún væri rótföst.
— Mér er sagt, að þér séuð ung-
frú Sara Kingsley. Hann hneigöi
sig svo djúpt, að það lá við að
hann sópaöi jöröina. En þannig
var það yfirleitt fheð allt sem
hann gerði, það var allt svo
yfirdrifið.
Þetta varð upphafið af hennar
eina ástarævintýri fram að þessu
Pg það hélst allt sumarið. Faðir
hannar hafði þungar áhyggjur af
þvi, en hann var þannig gerður,
að hann vildi ekki beita sér, til að
hafa áhrif á framvindu málanna
og allra sist að banna henni að
umgangast þennan pilt. Hún var
svo yfir sig ástfangin, aö henni
sást yfir alla hans galla og þeir
voru sannariega margir.
Sjálfselska hans var mjög
áberandi og hann hafði alltaf lag
á að koma sér hjá óþægindum og
oft sýndi framkoma hans næstum
þvi grimmd. Svo dó faðir hennar
eina nóttina i svefni. 1 sorg sinni
sneri hún sér til Giles og bað hann
að koma, en hann kom ekki.
Aö lokum kom systir hans, til
að segja henni að Giles væri
farinn i burtu. Hann þurfti að
sinna áriðandi viðskiptum i
London. Hann vonaði aö Sara
skildi það. Sara skildi það alltof
vel. Giles haföi oröið hræddur
um, að hún myndi gera kröfur til
hans, kröfur um hjónaband, nú,
þegar hún væri orðin ein-
stæðingur.
Hún heyrði rétt til sjálfrar sin,
þegar hún þakkaöi stúlkunni fyrir
ómakið, að koma með þessi
skilaboð. Svo haföi hún lokað
dyrunum að baki hennar og farið
inn, til að sinna skyldustörfum
sinum fyrir jarðarförina. Það var
ekki fyrr en löngu siðar, að hún
leyfði sér þann munaö að gráta og
það gerði hún i einrúmi.
Hún fékk ekki langan frest, til
að losa þaö litla sem þau feðginin
höfðu átt, þvi prestsetrið var búiö
húsgögnum af safnaðarins hálfu
og presturinn vildi komast sem
fyrst i húsiö.
Framhald I næsta blaöi
SjiU
APPEISÍN
/'mitf'.
. APPELSlN ;
38 VIKAN 50. TBL.