Vikan - 30.01.1975, Blaðsíða 19

Hka. Hann leit á mig kviðafullur,
llkt og hann vonaöi að ég tæki
undir þetta.
— Já, þvi býst ég við.
— Jæja, vertu sæll.
Við tókumst i hendur og ég fór
leiðar minnar. Nokkru áður en ég
kom að limgerðinu mundi ég eftir
dálitlu og sneri mér þvi við.
— Þau eru bölvað hyski, hróp-
aði ég yfir flötina. — Þú er meira
virði en þessi skrælingjalýður,
allur samanlagður.
Mér hefur alltaf þótt vænt um
að ég skyldi hafa sagt þetta. Þetta
var eina skiptið sem ég hældi hon-
um, enda féll mér hegöun hans
aldrei I geð. 1 fyrstu 'lét hann
nægja aö kinka kurteislega kolli,
en svo breiddist gamla ljómandi
og skilningsrika brosið yfir andlit
hans, likt og ég hefði vikið að
leyndarmáli, sem við hefðum
báðir þekkt frá þvi fyrsta. í þess-
um dæmalausu ljósrauðu fötum
sinum, bar hann eins og litsterk-
an blett við hvit þrepin, og ég
minntist kvöldsins fyrir þrem
mánuðum, þegar ég heimsótti
hann fyrst á óðali hans. Flötin og
heimreiðin hafði veriö full af
fólki, sem gat sér til um siðferði-
lega bresti hans, — og hann stóð á
þessum sömu þrepum og veifaði
til þeirra, þögull um draum sinn,
þann sem ekkert fékk á unnið.
Ég þakkaði honum gestrisni
hans. Við vorum sifellt að þakka
honum gestrisni hans, — bæði ég
og aðrir.
— Vertu sæll, Gatsbý, kallaði
ég. — Morgunmaturinn var ágæt-
ur.
Þegar ég kom til borgarinnar
reyndi ég um stund að taka sam-
an skrá um vörubirgðir, sem eng-
an enda ætlaði að taka, og féll svo
I svefn i skrifborðsstólnum.
Skömmu fyrir hádegi vaknaði ég
við simhringingu, þaut upp úr
stólnum og fann svitann spretta
fram á enninu. Það var Jordan
Baker. Hún hringdi oft til min á
þessum tima, þvi illmögulegt var
aö ná sambandi við hana á annan
hátt, vegna stöðugra feröa henn-
ar milli klúbba, gistihúsa, og
einkaheimila. Vanalega fannst
mér röddin i henni eins og hress-
andi gustur, likt og svala af græn-
um golfvelli bæri inn um glugg-
ann á skrifstofunni. En að þessu
sinni þótti mér hún þur og þreyt-
andi.
— Ég er flutt frá Daisy, sagði
hún. — Ég er i Hampstead núna,
en fer til Southampton i kvöld.
Að sönnu hafði það verið nær-
gætiö af henni að flytja frá Daisy,
en það angraði mig samt, og
næsta athugasemd hennar varð
til þess að ég dró mig inn i sjálfan
mig.
— Þú varst ekki beinllnis vin-
gjarnlegur við mig i gærkvöldi.
— O, þér hefur sjálfsagt staöið
á sama.
Andartaks þögn, — og siöan:
— Jæja, — en mig langar nú
samt að hitta þig.
— Mig langar að hitta þig, —
lika.
• — Nú, kannski fer ég ekkert til
Southampton og kem til borgar-
innar I kvöld?
— Nei, ekki i kvöld.
— Nú, jæja þá.
— Það er ekki hægt i kvöld. Hitt
og þetta....
Við töluðum saman i þessum
dúr nokkra stund, og allt I einu
voru þetta ekki neinar samræður
lengur. Ég veit ekki einu sinni
hvort okkar varð fyrra til að
skella á, en vist var um að mér ,
stóö á sama. Ég hefði ekki getað
sezt niður við teborð ásamt henni
þennan dag, þótt það heföi kostað
að ég mundi aldrei mæla hana
máli framar á æfinni.
Ég hringdi heim til Gatsby
nokkrum minútum seinna, en þaö
var á tali. Ég reyndi fjórum sinn-
um og var loks tilkynnt af ör-
þreyttri simastúlku að yfir stæði
langlinusamtal við Detroit. Ég
tók upp ferðaáætlun mina og dró
hring um lestarferðina klukkan
þrjú fimmtiu. Svo hallaði ég mér
aftur i stólinn á ný og reyndi að
hugsa. Enn var aðeins hádegi.
— 0 —
Þegar lestin fór fram hjá ösku-
hrúgunum þennan morgun, gekk
ég af ásettu ráði hinum megin i
vagninn. Ég átti von á að þarna
yrði hópur forvitins fólks á ferð
allan daginn, litlir drengir i leit að
blóðblettum I rykinu og einhver
málglaður karl, sem segði frá þvi
aftur og aftur hvað gerzt hefði,
þar til frásögnin fjarlægðist svo
allan veruleika, meira að segja i
hans eigin augum, að hann yrði
aö þagna. Þar með væru hörmu-
leg endalok Myrtu Wilson líka
fallin i gleymsku.
En nú hef ég hug á að bregöa
mér dálitiö aftur i timann og
segja frá hvað geröist I bilaskýl-
inu, eftir að við fórum þaðan
kvöldið áöur.
Nógum erfiðleikum var bundið
að hafa uppi á systurinni Cather-
ine. Þetta kvöld hlýtur hún að
hafa brugðið þeim vana sinum að
drekka ekki, þvi þegar hún loks
kom, var hún svo ölvuð, að engin
leiö var að gera henni ljóst að
sjúkrabillinn væri þegar farinn til
Flushing. Þegar loks var hægt að
koma henni i skilning um það, leiö
samstundis yfir hana, likt og það
þætti henni þungbærast af öllu
saman. Einhver náungi, hvort
sem það nú var af manngæzku
eða forvitni, bauð henni upp i bll
sinn og ók með hana á eftir liki
systur hennar.
Hópur fólks var á stjái framan
við bilaskýlið, þar til löngu eftir
miðnætti. Fyrir innan reri Georg
Wilson I sifellu uppi á bekk. Til að
byrja með voru skrifstofudyrnar
opnar og enginn sem inn kom
fékk neitað sér um að lita sem
snöggvast inn um þær. Loks hafði
einhver orð á að slikt væri til van-
virðu og lét dyrnar aftur.
Framhald i næsta blaði
f HeldurBu, aö
þú finnir
hellinn aftur?
Þvi miftur er ég hræddur um\
ekki! Ég var meðvitundarlaus,]
þegar hann fór meö mig )
þangaft. Og þegar ég fór þaftan,
var bundift fyrir augun i mér.
/ Þvi langafti ^ íHann sagfti mér næstum nóg til þess
v þau til þess aft^ yaft ég get fundift staftinn.... og fjársjóft-
^heyrasagtfrf'
þessu?
5. TBL. VIKAN 19