Vikan - 08.05.1975, Blaðsíða 29

WA LIÐ
vel herratískuna og ég veit, hvað-
an þetta er. Það er enskt tvid.
Alan Russel, vinur okkar var oft i
jakka úr svona efni, þegar hann
var á þessum dularfullu ferðum
sinum....
— Attu við, að þessi þorpari
hafi reynt að myrða Maxine?
sagði Caston Rondelle, rauður af
vonsku. — Sá skal fá það, þegar
ég næ i hann...
Röleg rödd Eustace Clermont
stók fram I fyrir hinupi æsta göss-
eiganda. — Ég hafði j)á á réttu að
standa, Maxine. Englendingurinn
þarf liklega að svara til saka fyrir
margt, heldurðu það ekki?
Hún kinkaöi rólega kolli, og
henni fannst undarlegt, að hend-
urnar, sem svo bliölega höfðu
gælt við hönd hennar fyrir nokkr-
um klukkutimum, hefðu svo reynt
aö svipta hana lifisama daginn....
tmarga daga fyrir Jónsmessu
safnaöi fólkið I þorpinu lurkum og
kvistum i bálið, sem átti að
tendra á bálhæöinni. Það haföi
verið venja I Auvergne-héraðinu
frá ómuna tiö að kveikja bál á
hæöum og hólum á Jóns-
messunótt. Fólkið safnaðist sam-
an kringum báliö við sólsetur, og
unga fólkið dansaði og lék sér og
stökk yfir bálið. Það átti að stuðla
að frjósemi hjá þeim sjálfum,
ekki siður en frjósemi akranna.
Maxine virti fyrir sér undirbún-
inginn frá turnglugga sinum. Hún
baö I þljóöi fyrir bændunum ekki
síöur en frjósemi sinna eigin
akra. En svo andvarpaöi hún von-
leysislega — Ég trúi ekki á neinn
töframátt — eða nokkuð annað,
sagði hún við sjálfa sig.
Hún var ekkert lik sjálfri sér,
eftir að hún hafði oröið fyrir
morðtilrauninni. Rún var orðin
bæði taugaóstyrk og sorgmædd.
Eina veran, sem talaði um eng-
lendinginn, var Roland. — Mér
þætti gaman að vita, hvaö orðið
hefúr af herra Russel, hvert hann
hefur fariö núna, sagði hann viö
Maxine. Mér geöjaöist svo vel að
honum. Heldurðu, að hann komi
aftur? Það var svo gaman að tala
viö hánn....
Maxine svaraði aldrei þessum
stöðugu spurningum bróður sins.
Hún var ekki búin að gleyma þvi,
að hún hafði sjálf verið viöstödd,
þegar herbergi hans hafði verið
tæmt og gert hreint. Eulalia hafði
sett allar eigur hans I tösku, ef
ske kynni, að hann sendi eftir
þeim. Rannsóknaútbúnaður hans
var að sjálfsögðu horfinn. Sömu-
leiöis græni jakkinn með leður-
hnöppunum. Einn hnappurinn lá
á snyrtiborði Maxine.
Nú virtist Roland alltaf rólegur
og glaður. Það var eins og ótti
hans væri alveg horfinn. Hann
var öruggur i herbergi sinu, við
hliðina á herbergi Maxine, og hún
dró alltaf tjöldin vel fyrir glugg-
ana á kvöldin, svo myrkriö gæti
ekki náð til hans og villt honum
sýn. En hún vissi mæta vel, að
þessar silfurlitu verur voru ennþá
á ferli. Ef hún vissi ekki, aö
árásarmaður hennar hefði sann-
arlega veriö af holdi og blóöi, þá
hefði hún kannski kennt þessum
verum um morötilraunina.
Fyrir utan Roland og Maxine
voru það aðeins staðarmenn, sem
viöurkenndu aö hafa séð þessar
vofur. Eustace Clermont trúði
ekki á neitt sllkt. — Góöa Maxine,
þú ert aöeins yfirþreytt. Þetta er
eitthvert ljósafyrirbæri, sem leik-
ur á hugmyndaflug þitt.
Skyldfólk Maxine gerði gys að
henni, þegar hún nefndi aftur-
göngurnar. — Þú hefur einfald-
lega lesið of mikiö af lélegum
bókum, sagði Annette hrokafull,
án þess að muna eftir öllum þeim
reyfurum, sem hún lá yfir si og æ.
— Góöa min, þú veist vel, að það
eru ekki til afturgöngur. Það fer
sennilega svo, að þú ferð að
stökkva yfir bál til aðfá akra þína
til aö blómstra upp á ný!
Gaston Rondelle sagði: — Það
er að minnsta kosti staðreynd, að
ef ungur maður stekkur gegnum
bálið á jónsmessunótt með ástinni
sinni, þá verður hringt til brúð-
kaups, áður en árið er liðið!
— Það hittist aöeins þannig á
við og við, sagði Annette, — og
það er óneitanlega rómantiskt.
Ætlið þér að vaða eld meö ein-
hverri ungfrúnni, Gaston?
Augu hans hvíldu á Maxine,
þegar hann svaraði: — Ungfrúin
verður að samþykkja ráðahag-
inn, frú mingóð. Það þýðír ekkert
að draga hana óviljuga á eftir sér.
Það vinnur enginn ást konu með
þvi einu.
— Hallarfrúin á Arlac hefur of
mikið að hugsa, til að skipta sér
af ástarmálum tautaði Clermont,
— ég er viss um, að Maxine held-’
ur sinu persónulega frelsi I mörg
ár ennþá.
Hún leit undrandi á hann. Hann
lét alltaf eitthvað slikt i ljós,
þegar minnst var á, aö skeð gæti,
að hún gifti sig. Getur það veriö,
aö.... Nei, þaö var fráleitt, hugs-,
aöi hún. — Það getur ekki verið,
aö frændi Blanche hugsi til þess
að kvænast mér?
Þegar Maxine vaknaði um
morguninn, tuttugasta og þriðja
júnl, var einkennilega hljótt i
HOTEL LOFTLEIÐIR
BlÓmftSAIUR
Fjölbreyttar veitingar. Munið kalda borðið.
Opiðfrá kl. 12—14.30 og 19—23.30.
VÍftlftftDSBflR
19. TBL. VIKAN 29