Vikan - 22.05.1975, Blaðsíða 17

vinkonu sinni. Þess vegna töluöu
þær svona hátt. Henni fannst hún
lamast. En hún varö ekki hissa,
þvi aö nú vissi hún, hvaö Anil
haföi veriö aö tala um við móöur
sina. Þau hlutu að hafa haft þetta
I hyggju lengi, og mágkonurnar
höföu vitaö það allan timann.
Hún varö fokreiö. En hún gat
ekki þotið inn og sagt þeim sann-
leikann. Hún beiö þangaö til Anií
kom heim.
„Geturðu fundiö mig augna-
blik?” hrópaði hún um leið og
hann kom inn.
„Hvaö var þaö?” sagði hann
vandræðalegur.
,,Ég hef heyrt, aö þig langi til
aö skilja.”
„Hver hefur sagt þér þaö?”
„Láttu ekki eins og þú vitir ekki
neitt.”
„Mamma vill, aö ég skilji.”
„En hvaö um þig sjálfan?”
sagöi Kumkum enn reiöari.
„Hún vill eignast sonarson.”
. „Og hver heldur þú, aö eigi sök-
ina á því, aö hún á engan.”
„Þú hefur ekki eignast neitt
bam, þó að viö séjim búin aö vera
gift i tfu ár.”
„Kannski þaö Sé ekki mér aö
kenna.”
„Þaö hlýtur að vera þin sök. Ég
veit, aö þaö er allt i lagi meö
mig.” sagði hann ákveöinn.
„Hernig veistu þaö? Hefuröu
leitaö læknis?”
„Hvers vegna ætti ég aö gera
þaö?” Hann varö hissa.
„Ég hef lengi veriö aö hugsa
um aö segja þér þetta, en ekki lát-
iö veröa af þvi, þvi aö ég vonaöi,
aö þú sæir að þér og færir af
sjálfsdáöum. En úr þvi aö þú hef-
ur ekki gert það, skal ég segja þér
sannleikann.”
„Hvaö áttu viö meö þvi?”
„Allir læknar, sem ég hef leitað
til, sagt, aö ég geti eignast
barn.”
„Og hvað meö þaö?”
„Þaö er þin sök, aö viö höfum
ekki eignast barn,” sagöi
Kumkum og horföi i augu hans.
„En hvernig getur það veriö?”
sagöi hann niöurbrotinn.
„Aöur en þú ferö fram á skiln-
aö, skalt þú fara til læknis, ann-
ars...”
„Annars, hvaö....?”
„Annars neita ég aö láta þig fá
skilnaö, vegna þess aö þú sért
ófrjór og viö getum þess vegna
ekki eignast börn. Þá mun karl-
mennska þin og álit biöa alvar-
legan hnekki,” Kumkum var sigri
hrósandi.
„Ég skal fara til læknis,” sagöi
Anil og fór.
Kumkum var ekki ánægö meö
sjálfa sig. Hún vildi ekki auð-
mýkja Anil, en hún gat ekki gert
neitt annaö..
Tvo næstu daga foröaöist Anil
hana. Þriöja daginn kom hann
brosahdi inn til hennar.
„Hvað sagöi læknirinn?”
spuröi Kumkum.
„Þaö er hægt aö lækna mig,”
sagöi hann.
„Hvaö ætlar þú aö segja móöur
þinni?”
„Ekkert. Bara, aö ég vilji ekki
skilja.”
„Kannski viö getum fariö til
Kalkútta um helgina. Þaö er
langt siöan ég hef fariö á bió.”
„Já, það skulum viö gera. Þú
átt þaö sannarlega skiliö,” sagði
Anil og brosti. Kumkum hló i
fyrsta skipti I mörg ár.
21.TBL. VIKAN 17
'■*?1