Vikan - 04.09.1975, Side 14

— Gott kvöld.
— Gott kvöld.
— Er þetta Turner prófessor,
hinn þekkti efnafræðingur?
— Jú, sá er maðurinn.
— Ég heiti Beach, Malcolm
Beach. Ég hringdi til yðar i gær.
— Já, svo mun vera. Gjörið svo
vel að ganga inn, herra Beach.
— Þakka yður fyrir.
— Þessa leið, gjörið svo vel.
Hérna er rannsóknarstofan.
— Trufla ég yður kannski við
vinnuna?
— Ja, ég á nokkuð annrikt. Ég
er að visu kominn á eftirlaun, en
það er ekki þar með sagt, að ég sé
hættur störfum.
— Ég skil. Ég bið yður að af-
saka mig.
— Jæja, ég var að hella upp á
könnuna. Viljið þér kaffisopa?
— Já, þakka yður fyrir.
— Það er andstyggilegt veður i
dag!
— Alveg hræðilegt.
— Og litur ekki út fyrir að
batna.
— En eigum viö ekki aö snúa
okkur að málinu?
— Jú, að sjálfsögðu. Fyrir-
gefiö.
— Það var vinur minn, sem
mælti með yöur.
— Jæja. Sykur?
— Já, þakka yður fyrir. Tvo
mola.
— Það var vinur
minn, sem mælti
með yður. Mér er
sagt, að þér hafið
fundið upp eitur,
sem ekki lætur eftir
sig nokkurt spor.
Mig vantar slikt
eitur, ég þarf að
losna við ákveðna
persónu.
— Hvaða persónu?
Má ég spyrja að
þvi?
— Já, það er konan
min.
— Jæja. Hvað get ég svo gert
fyrir yður?
— Já, svo er mál meö vexti, að
vinur minn ráölagöi mér aö leita
til yðar. Mér er sagt, aö þér hafið
fundiö upp eitur, sem ekki lætur
eftir sig nokkurt spor.
— Já, svo er vist.
— Er það...?
— Það skilur ekki eftir nokkurt
spor. Það er öruggt.
— Jæja, þá hef ég mikinn
áhuga.
— Þér viljiö kaupa þetta efni,
skilst mér?
— Já, nefnið bara verðið.
— Svona, svona. Aður en við
förum að ræða kaup, verð ég að fá
að vita, hver á að fá þetta eitur.
— Er það nauðsynlegt?
— Ja-á, það er ég hræddur um.
Þér verðið að segja mér það. En
þér getið sagt allt, sem yöur ligg-
ur á hjarta hér, herra Beach.
— Jæja, þaö er þessi gamla —
gamla saga.
— Segiö mér þá þessa gömlu —
gömlu sögu.
— Jæja þá. Ég þarf að losna
við... já, vissa persónu.
— Hvaöa persónu?
— Verð ég að segja yður það?
— Já.
— Þaö er konan min.
— Mér datt það i hug.
— Hún hefur gert mér lffiö ó-
bærilegt, — hreinasta vlti. Hún
hefur aldrei veitt mér nokkra
hamingju. Hún er lika grimm,
hugsar ekki um annað en sjálfa
sig, er ekkert annað en eigingirn-
in. — Ég hata hana.
— Og svo er einhver önnur
kona meö i leiknum? Einhver,
sem þér eruð ástfanginn af.
— Já, ef Clare gæti verið svolit-
ið sanngjörn. Ef hún vildi aðeins
gefa eftir skilnað, án þess að gera
þetta veður út af öllu! En hún vill
það ekki. Hún segist aldrei vilja
skilja við mig. Hún neitar mér um
alla lifshamingju. Svo....
— Og hún á einhverja fjár-
muni, er þaö ekki?
— Hvað eigið þér við? Jú, hún á
eitthvað. En hún er alls ekki auð-
ug, ef það er það, sem yður grun-
ar.
— Já, svo þér hafið hugsað
um morð. Er það ekki rétt? Það
er liklega mjög þægileg lausn,
það verð ég að segja. Hvernig
ætlið þér svo að fremja þetta
morö? Aöur en þér komuð hingað,
voruð þér að hugsa um að skjóta
hana?
— Nei, en morð er samt eina
lausnin. Hvað á ég að borga? Ég
verð að fá þetta eitur.
— Andartak. Hafið þér hugsað
málið vandlega?
— Já, og ég hefi komist að
þeirri niðurstöðu, að það er ekk-
ert réttlæti i þvi, að ég skuli þurfa
að kveljast eins og raunin er á.
Ég held, að margir láti sig hafa
það að kveijast, aöeins vegna
þess að þeir ihuga ekki undan-
komuleiðir og að það sé auðveld-
ara að losa sig við erfiðleikana en
að þola þá.
14 VIKAN 36. TBL.