Vikan - 04.09.1975, Blaðsíða 19

Hann hló, ánægöur meö sjálfan
sig. „Þvi er ver, aö ég verö aö
fljúga aftur heim I kvöld. Annars
heföum viö getaö kynnst betur.”
Rödd Ljúfu barst þeim frá
dyrunum. „Veröuröu aö fara
heim, John? Æ hvaö þaö var
leiöinlegt.”
Hún kom inn i herbergiö og
John staulaöist á fætur. „Mér var
sagt aö koma,” sagöi hann leiöur,
„þaö eru einhver vandræöi i
verksmiöjunni.”
„Þaö var nú verri sagan,”
sagöi Ljúfa og tók i hendina á
honum.
„Þaö var nú verri sagan,”
sagöi hann einlæglega og leit i
augun á henni. „Viö höfum
þrisvar fengiö okkur hanastél og
boröaö saman, og i hvert sinn hef
ég sagt viö sjálfan mig, aö næst
skuli veröa af þvi. Og nú verö ég
aö fara heim aftur, og þaö veröur
ekkert næst.”
„Þú kemur aftur til Parisar,”
sagöi Ljúfa.
„Já,” svaraöi hann. „En hver
veit hvenær þaö veröur?” Hann
settist aftur niöur á sófann. Hann
leit upp á Ljúfu. ,,Ég kom viö á
barnum niöri og fékk mér þrjá
viský áöur en ég kom upp.”
Ljúfa hló, þessum falska,
klingjandi hlátri, sem Ilenu var
svo kunnur. „Til hvers I ósköp-
unum?” spuröi hún.
Andlit hans var mjög alvarlegt.
„Ég þarf aö segja svolitiö víö þig
sem skiptir mig miklu.”
Ljúfa leit á Ilenu. „Viltu ná i
svolitinn is fram i isskáp, elskan?
John vill mikinn is I viskýiö sitt.”
Ilena sneri sér viö og gekk út úr
herberginu. Hún losaöi ismolana
úr bakkanum og lét þá 1 litla skál.
Þegar hún kom aftur inn i her-
bergiö sátu John og móöir hennar
bæöi þögul. Hún var i þann veginn
aö setja skálina á sófaboröiö,
þegar hún sá seölahrúguna á þvi.
Þetta voru amerlskir peningar.
Hún leit skjótt á John. Hann
sagöi ekki orö. Hann hélt
enn á veskinu.sinu I hendinni. Hún
leit spurnaraugum á móöur slna.
John sá augnaráö hennar. Hann
sagöi viö Ljúfu: „Ég hef þaö tvö-
þúsund og fimmhundruö dollara
ef hún veröur lika meö.”
Skyndilega áttaöi hún sig á
hvaö hann var aö fara fram á.
Hún flúöi út úr herberginu, and-
litiö kafrjótt og hún lókaöi
dyrunum á herbergi sinu aö baki
sér.
Augnabliki siöar kom Ljúfa inn
i herbergiö. Andlit hennar var
kalt og svipbrigöalaust og hún leit
niöur á dóttur sina. „Hvers vegna
hljópstu svona út úr her-
berginu?” spuröi hún reiöilega.
„Það var fádæma barnaskapur.”
Ilena starði upp á móöur sina.
„En þú veist hvaö hann var að
fara fram á, mamma. Þaö var
hryllilegt. Hann vildi aö viö
svæfum hjá honum.”
„Þú þarft ekki aö segja mér
neitt um þaö,” hreytti Ljúfa út úr
sér.
„Þú ætlar þó ekki að sofa hjá
honum?” Ilena var furöu lostin.
„Hjá þessari fyllibyttu?”
„Jú, þaö'ætla ég,” sagöi Ljúfa
hin rólegasta. „Og það ætlar þú
lika aö gera!”
Ilena stökk á fætur. „Nei, þaö
geri ég ekki! Og þú getur ekki
neytt mig til þess!”
„Gerir þú þér grein fyrir hvaö
tvöþúsund og fimmhundruö doll-
arar eru miklir peningar. Ein og
hálf milljón franka á svörtum
markaði. Hvernig heldur þú
annars aö viö höfum lifaö? Á
þrjátiu og tveggja punda örorku-
bótunum, sem faðir þinn fær frá
hernum? Hvernig heldur þú aö
við getum borgað öll meðulin og
læknana handa honum? Meö
eignunum, sem hann fær aldrei
aftur? Hvers konar lff heldur þú
aö þaö sé fyrir mig aö eyöa dög-
unum meö krypplingi, sem getur
hvorki gengiö né gert neitt af þvi,
sem karlmaður á að geta?” Ljúfa
hristi Ilenu reiöilega. „Fyrir
þessa peninga getur þú fariö til
Nice til vina þinna, viö getum
dregiö fram lifiö I sex mánuöi og
faðir þinn getur gengist undir
aðgeröina, sem hann hefur
frestaö hvaö eftir annaö.”
Framhald i næsta blaöi
Lettera
32
Hin sigilda vél fyrir heimilið og skóla.
olivefti
SKRIFSTOFUTÆKNI H.F.
TRYGGVAGOTU SÍMI 28511.
Valentine
Valentine
vélin, sem nemandinn óskar sér.
olivetti
SKRIFSTOFUTÆKNI H.F.
TRYGGVAGÖTU SIMI 28511.
Studb
45
Hin fullkomna ferðavél
olivetti
SKRIFSTOFUTÆKNI H.F.
TRYGGVAGOTU SIMI 28511.
36. TBL. VIKAN 19