Vikan - 06.11.1975, Blaðsíða 18

Ada gekk upp á aðra hæð með
glasið í hendinni og nam staður
utan við dyrnar að herbergi Ernu.
Hún hafði ekki haft þrek til þess
að fara þangað inn og vildi ekki
láta neinn annan gera það held-
ur. Nú tók hún í húninn. Sólin
skein inn á skrautlegt teppið og
bláan svefnsófann. Punnt ryklag
var á stereotækjunum, plötunum,
segulbandinu og öllum bókunum.
Pótt mánuður hefði liðið, án
þess nokkur færi þarna inn, fann
Ada enn ilminn af ilmvatni Ernu
í loftinu.
Eitt andartak fannst Ernu sein
hún væri að ryðjast inn í það, sem
hún hefði alltaf sýnt fyllstu virð-
ingu — cinkalíf F.rnu. Pá kom
hún auga á bókina. Ifún lá opin
á bláa sófanum, og stór rithöni
frænkunnar var áberandi á saur-
blaðinu.
— Til ödu, elsku mömmu,
frá Ernu. Undir var dagsetningin
— dánardægrið . . .
Ada var næstum búin að missa
bókina, en sá þá titilinn: Idjátrú
eða . . .
Hún fékk undarlega tilfinn-
ingu í fæturna, því að bókin opn-
aðist eins og af sjálfu sér, eins og
kaflinn hefði verið lesinn mörg-
um sinnum. Bókstafirnir sindr-
uðu fyrir augum ödu, en hún ált-
aði sig þó á |rví, að kaflinn fjall-
aði um lófalestur. Frænkan hafði
strikað með rauðu í teikningu af
líflínum. Ada starði á þessi rauóu
strik. Undir þeim stóð — dcyr
ung.
Ada minntist áranna í austur-
löndum. Hún hafði aldrei verið
hjátrúarfull siálf, og það hafði
farið í taugarnar á henni, þegar
maðurinn hennar bankaði í borð-
ið, og sagðist alltaf vera sann
færður um, að „England v.eri
fullt af draugum".
En einu sinni hafði hann sagt
henni frá mnlaja nokkrum. Hann
var sannfærður um, • að hann
myndi deyja fljótlega, og svo dó
hann, þótt hann væri fullkomlega
heilbrigður. Enginn gat fundið
dánarorsökina — hann bara leið
út af.
Galdrar, hafði maðurinn henn-
ar sagt og hrukkað ennið. — Ada,
trú og hjátrú geta haft óskaplegar
afleiðingar.
Nei, nú var hún að ganga af
göflunum, því að einhver var á
gangi niðri, og ungleg rödd hróo-
aði: — Halló!
Petta var eins og að heyra í
Ernu. Hún fann sig missa konjaks-
glasið og glerbrotin dreifðust um
allt gólfið. Pað glampaði á þau
í sólskininu, og það minnti ödu
á eitthvað.
Nú var kallað aftur.
Guri stóð allt í einu í dyrunum.
— Svo þú ert heima, sagði
stúlkan.
— Vantaði þig eitthvað?
Var þetta ímyndun, eða horfði
Guri illilega á hana.
— Pað er eins gott ég segi þér
það, úr því að Alf vill það ekki,
sagði Guri. — En Erna gerði eins
konar erfðaskrá viku áður en hún
drukknaði. Pú getur farið að
pakka niður. Ef Alf vill ekki
hirða þetta, verður hann að selja
það.
— Erfðaskrá?
— Varst þú ekki búin að 'gefa
Ernu allar eigur þínar?
Hana svimaði. Svo fór hún að
hlæja.
— Nei, heyrðu nú. Pað var ég
ekki búin að gera, jafnvel þótt
það stæði til. Erna á bara það,
sem er hér í herberginu — nokkr-
ar bækur og fáein húsgögn.
— En hún var búin að skrifa
erfðaskrá, endurtók Guri. — Hún
arfleiddi Alf að öllu.
Aftur svimaði ödu. Alf, hugs-
aði hún. Pað var merkilegt.
— Pað skiptir engu máli, hver
hann er, svaraði Erna, þegar hún
spurði hana eitt sinn að því, hver
hann væri. — Pað eitt skiptir
máli, hvernig hann er.
Ada vissi ekkert um hann, vissi
ekki einu sinni hjá hverjum hann
dvaldist þarna. Erna hafði verið
merkilega þögul um hann.
Hún heyrði Gurt hlaupa niður
stigann. Hún hljóp á eftir henni
og þreif í handlegg hennar.
— Hver spáði fyrir Ernu?
spurði hún.
Guri stokkroðnaði.
— Pað gerði ég.
— Og þú sagðir hún mvndi
deyja?
— Nei, það gerði ég ekki. Hver
segir svona bull? En Erna sagði,
að erfðaskráin lægi í skrifborðs
skúffu hennar — svo þú sknlt
bara gá, hvort ég segi ekki satt.
— Minntist þú nokkuð á kubb-
aðar líflínur, Guri?
— Kannski — svoleiðis bull.
Hún sleppti stúlkunni, gekk
upp í herbergi Ernu og opnaði
skrifborðsskúffuna.
Til Ödu frænku, stóð á umsl-
aginu. í því var bréf, og á skrift-
inni var auðséð, að Erna hafði
verið skjálfhent, þegar hún skrif-
aði það. — Ada frænka! Pví hef-
ur verið spáð fyrir mér, að ég eigi
bráðum að deyja. Og því hugsa
ég um þig, sem verður ein eftir.
Pú hefur alltaf verið mér raun-
veruleg móðir. Og þú veist, hve
vænt mér þykir um þig, Ada
mamma. Og ef eitthvað skyldi
koma fyrir, vil ég, að þú hugsir
um Alf. Hann á sér svo margar
hugsjónir. Eftir eitt ár, þegar
hann hefur lokið námi, ætlar
hann að starfa við að hjálpa ungu
fólki, sem hefur leiðst afvega.
Húsið hérna er svo stórt. Pað
væri hægt að rækta jörðina. Og
þú, Ada frænka, fengir nóg um
að hugsa. Pví að ég veit, hve ill.i
þér mun líða.
Hún stóð þarna, og augu henn-
ar hvörfluðu frá bréfinu að gler-
brotunum á teppinu. Pað glamp
aði á þá eins og loftbólur.
Ada gekk inn í sitt eigið
herbergi og náði í sundfötin sín.
Pað voru liðin tvö ár síðan hún
hafði synt í tiörninni.
Hún gekk hægt niður að bryggj-
unni, renndi sér hægt ofan í vatn-
ið, hélt niðri í sér andanum og
kafaði niður meðal sefsins. Hún
kom upp og andaði djúpt, og allur
líkami hennar eins og andmælti,
þegar hún þrýsti sér milli olíu-
tunnanna undir brygsjunni
Bryggjan dúaði eins og hún hafði
gert hálftíma eftir að Erna var
dáin. Morðingjanum hlaut að hafa
liðið illa þarna eftir að leirker.i-
smiðurinn og kona hans ónáðuðu
hann, svo hann gat ekki komist
óséður til lands.
Einhver kom fram á bryggjuna.
Alf lagðist á magann. Hún hróp-
aði upp yfir sig af hræðslu, þegar
hann stökk fullklæddur í vatnið.
Eftir fáeinar sekúndur yrði hann
kominn til hennar og öllu yrði
lokið.
Drukknun, yrði það kallað.
Slys.
Svo tók pilturinn utan um hana
og hjálpaði henni varlega gegnuni
sefið. Eitt andartak voru þatt í
kafi, svo lá hún uppi á bryggj-
unni og skvrpti út úr sér vatni.
Og nú rann það allt í einu upp
fvrir henni, hvað hún hafði allttf
verið að grufla í. Loftbólurnar . .
— Morðinginn var í frosk-
mannsbúningi, sagði hún.
Alf hjálpaði henni heim í húsið,
í rúmið og færði henni konjaks-
glas. Hann hló ekki, rneðan hún
talaði, heldur hlustaði á hana. Að
hún hefði séð loftbólur í vatninu
og að bryggjan dúaði.
— Ég kem aftur, frú Berge,
sagði hann. — Taktu ekki fleiri
áhættur.
Hann kom aftur um kvöldið,
og lögregluforinginn var í fylgd
með honum.
— Svo þið höfðuð á réttu að
standa, sagði lögregluforinginn.
— Pví að eins og þér hafið
verið hjá mér á hverjum degi, frú
Berge, þá. kom Alf til mín öll
kvöld. Frændi minn fór ekki ofan
af því, að eitthvað væri gruggugt
við þetta.
— Frændi?
— Já, vissuð þér það ekki?
Hann ætlar að kaupa jörð hérna.
Pér vitið, hvernig þeir eru þessir
hugsjónamenn. Hann hugsar sér
að taka að sér ungt fólk, sem hef-
ur Ieiðst afvega, og kenna því að
lifa heilbrigðu lífi.
— Svo þetta var morð?
— Já, víst var það morð, og
morðinginn hefur þegar meðgeng-
ið, sagði lögregluforinginn. —
Guri er mjög þjálfaður froskmað-
ur — hún hefur þjálfað við
ströndina í mörg sumur, þó að
hún hafi aldrei látið á því bera
hér. Pað mátti finna vatnalilju-
blöð á froskmannsbúningnum
hennar: Og enginn annar getur
hafa notað hann, því að hann er
sérsaumaður — og fellur nákvæm-
lega að henni. Hún dró F.rnu í
kaf, þegar hún fór að synda.
— En hvers vegna — hræddi
hún Ernu?
— Kannski til þess að þetta
liti út eins og sjálfsmorð. Erna
skildi eftir bréf til yðar, að því
er mér skilst. Kannski til þess að
Erna fengi sjokk, þegar hún drægi
hana í kaf — og berðist ekki á
móti, eins og hún hefði gert að
öðrum kosti.
— Og tilgangurinn?
— Alf og hrein græðgi. At
einhverjum orsökum var hún þess
fullviss, að þér hefðuð gefið Ernu
eignir yðar. Og hún var svo örugg
með sig, að hún efaðist ekki um
að hún næði tangarhaldi á Alf,
þegar Erna væri ekki til staðar
lengur.
18 VIKAN 45. TBL.