Vikan - 11.12.1975, Blaðsíða 21

aði hún llka nærföt handa þeim, en
einn daginn sögðu þau við hana:
- I alvöru, amma, þér dettur þó
ekki í hug, að við göngum í svona
nærfötum dagsdaglega. Hinir krakk-
arnir hlæðu sig máttlausa, ef þeir
sæju þau. Við notum ekki ullarnær-
föt, nema þegar við förum á skíði.
Þú þarft ekki að prjóna meira af þeim
á okkur. Við þurfum ekki á þeim
að halda.
Svo hún hætti að prjóna á þau
nærföt. Reyndar vildi hún helst,
að þau gengju í ullarnærfötum - að
minnsta kosti á veturna. Hún vissi,
að þau voru oftast í nærfötum úr
gerviefnum, og slikt var ekki nógu
hlýtt og varla hægt að kalia það flík-
ur. Hún var næstum hissa á, að
þau skyldu ekki fá lungnabólgu. en
það þýddi ekki fyrir hana að segja
neitt. Og auðvitað er best að
vera ekkert að skipta sér af öðrum.
Nú er hún hætt að prjóna á aðra
en sjálfa sig - og sjaldnast annað en
sokka. Hún á orðið mörg pör, sem
hún þarf ekki á að halda.
Standklukkan slær tvö högg. Hún
situr kyrr og hlustar I hlýrri stofunni.
Prjónarnir liggja í kjöltu hennar, og
hnykillinn hefur rúllað undir stólinn.
Sólin skín inn um gluggann - beint
á pclagóníuna og páskakaktusinn.
Hún dæsir og hugsar:
- Kannski einhver komi í dag. Það
getur verið, að Anna komi með ein-
hver barnanna. Ef þau fara þá ekki
í ökuferð siðdegis. Kannski hafa
líka komið gestir til þeirra. Þau
hafa alltaf nóg við að vera. En
kannski!
Hún þýtur upp, þegar klukkan
slær fimm. Orðin fimm strax? Hún
leggur frá sér prjónana. Eiginlega er
kominn kaffitími, en hún getur vel
beðið eins og kortér til viðbótar,
ef ske kynni, að einhver kæmi. Þau
gætu þá drukkið kaffið saman. Það
liti svo einkennilega út, ef hún væri
búin að drekka síðdegiskaffið; þegar
þau kæmu. Rétt eins og henni
stæði á sama, hvort þau kæmu eða
ekki. Hún sest við gluggann og
horfir út. Klukkan er orðin kortér
yfir fimm, og hún ákveður að bíða
eitt kortér til. Ef þau hafa farið að
heiman um fimmleytið, verða þau
ekki komin til hennar fyrr en klukkan
hálf sex.
Hún situr og horfir á fólkið, sem
gengur eftir götunni í sunnudaga-
skapi. Tvennt og tvennt eða fleiri í
hóp. Hjón og heilu fjölskyldurnar.
Gamlar konur með lítil börn. Ja,
þetta var allt öðru vísi, meðan barna-
börnin voru lítil. Þá voru þau oft
hjá henni á sunnudögum, en nú
hafa þau svo margt annað að gera.
Og þannig á það líka að vera. Hún
andvarpar.
Klukkuna vantar ekki nema tæpt
kortér i sex, þegar hún stendur loks
upp og gengur fram í eldhúsið til
að hita kaffi, og þegar hún er sest
með kaffibollann inn í stofu, drekkur
hún kaffið mjög hægt og nartar
í kökur með. Hún hefur ekki tekið
sandkökuna með sér. Það er best
að geyma hana. Kannski kemur ein-
hver í kvöld, og þá er notalegt að
geta boðið eitthvað með kaffinu.
Hún á líka svolitinn rjóma í ísskápn-
um. Það er þó sunnudagur þrátt
fyrir allt. Lágvær rödd berst frá út-
varpinu, og hún dottar i stólnum.
Allt í einu dettur henni í hug, að
kannski aki einhver framhjá húsinu
og haldi, að hún sé ekki heima,
vegna þess að það er ekki Ijós I glugg-
anum. Hún stendur rösklega á
fætur og kveikir loftljósið. Hún
kiprar saman augun, þvi að ljósið sker
hana i augun eftir rökkrið.
Ljósið hefur þau áhrif að eirðar-
leysið leggst aftur á hana. Hún
getur ekki setið svona lengur. Hún
ber kaffibakkann fram í eldhúsið,
þvær upp og þurrkar vandlega af
eldhúsborðinu. Svo hengir hún klút;
inn snyrtilega upp.
Þegar hún er á leiðinni inn í stof-
una aftur, heyrir hún, að gengið er
um útidyrnar. Er einhver að koma til
hennar? Það er gengið hægt upp
stigann. Það er numið staðar
eitt andartak á fyrstu hæð, en síðan
er haldið áfram upp þrep fyrir þrep.
Það er numið staðar á pallinum utan
við íbúðina hennar. Henni hitnar
allri, og hjartað berst í brjósti hennar,
og hún er að því komin að lúka
upp dyrunum, þegar barið er á dyr
íbúðarinnar við hliðina.
Hún verður fyrir vonbrigðum, en
álasar sjálfri sér í huganum fyrir það.
Hver gæti svo sem verið að koma
til hennar á þessum tima dags? Hún
veit ósköp vel, að hún getur ekki
vænst neins um þetta leyti. En
seinna, kannski seinna í kvöld!
Hún ríslar svolítið í stofunni - al-
gerlega stefnulaust og veit ekki al-
mennilega, hvað hún á að taka sér
fyrir hendur. Loks dregur hún
fram skúffu í skenknum og tekur
síðasta bréfið frá Ester upp úr henni.
Ester er farin til útlanda að læra og
kemur sjaldan heim, en alltaf þegar
hún er heima, kemur hún að
heimsækja ömmu sína. Hún kom líka
og kvaddi hana almennilega, áður en
hún for.' Það var eins og nú
hefði allt í einu runnið upp fyrir
henni Ijós. Nokkuð, sem henni hafði
aldrei dottið I hug fyrr. Það var
þetta með blússuna. Ester var hjá
henni heila helgi. Hin voru farin
í ferðalag, en Ester ætlaði á einhverja
skemmtun á laugardagskvöldið, svo
50. TBL. VIKAN 21