Vikan - 11.12.1975, Blaðsíða 37

manninum skyldi yfir höfuð hafa
verið boðin gisting. Marianne fannst
eins og nærvera þessa manns grúfði
yfir þessu húsi, kannski ekki sem
ógnun, en alla vega sem martröð.
Þetta gat einfaldlega verið vegna
þess, að henni gast ekki að mannin-
um. En hversu mjög sem hún reyndi
að tala um fyrir sjálfri sér, þá var eins
og skuggi héldi áfram að hvíla yfir
Selton Hall.
,,Má ég ekki hjálpa yður í rúmið?”
sagði frú Jenkins hikandi, þar sem
hún stóð fyrir aftan hana. ,,Það
væri yður fyrir bestu og meira við-
eigandi að vera komin í rúmið, þegar
Francis kemur. ’ ’
,,Hvenær kemur hann?” ruddi
Marianne reiðilega út úr sér. ,,Ætli
hann komi bara nokkuð?”
Stolt hennar og ást beið mikinn
hnekki við þetta. Hún var vist ekki
upp á marga fiska í augum Francis.
En þegar á allt var litið, þá leit hann
ef til vill öðruvísi á ástina en sautján
ára gömul stúlka. En er hún sá
hversu Jenkins var vansæl lét hún
undan.
,,Ég er ekkert syfjuð,” sagði hún,
en það var ekki alveg sannleikanum
samkvæmt. En þú, kærajenkins,
skalt fara I rúmið. Ég ætla að lesa
Til þess að undirstrika orð sín, tók
hún bók af handahófi úr bókaskáp
og kom sér fyrir I hægindastól. Hún
brosti til frú Jenkins, en henni
tókst áreiðanlega ekki að blekkja þá
góðu konu vitundarögn. Hún,
þekkti Marianne of vel til þess að
láta slá ryki í augu sér svona auð-
veldlega. Engu að siður fannst henni
það vel viðeigandi, að hin unga
kona reyndi að halda virðingu sinni,
sem svo mjög skorti á hjá eigin-
manni hennar. Þess vegna hélt hún
slnu ekki til streitu. „Góða nótt,
frú mln,” sagði hún tilgerðarlega,
hneigði sig og brosti hlýlega áður en
hún dró sig I hlé.
Hún var varla komin út úr dyr-
unum, er Marianne fleygði bókinni
út I horn og fór að hágráta.
Var það hugsanlegt, að spil gæti
tekið svona langan tíma? Að tveim
tlmum liðnum var Marianne búin að
þurrausa alla tárakirtla og hafði
reynt allar aðrar leiðir til þess að veita
vonbrigðum slnum og taugaæsingi
útrás. Hún hafði gengið fram og
aftur um herbergið, þangað til fætur
hennar titruðu, nagað vasaklútinn
sinn I tætlur, og tárin höfðu streymt
I strlðum straumum, þannig að hún
var neydd til þess að þvo sér 1 fram-
an upp úr köldu vatni til þess að
fjarlægja rákirnar eftir tárin. Nú voru
augun þornuð, en kinnar hennar
voru brennheitar, og loksins varð
hún að viðurkenna það fyrir sjálfri
sér, að hún var óttaslegin, einfald-
lega óttaslegin.
Þvl dvaldist honum svona lengi?
Ekkert spil gat afsakað slíka hegðun
á brúðkaupsnóttina. Kannski hafði
eitthvað komið fyrir Francis. Hugar-
flug hennar fór að spinna óllkleg-
ustu þræði vofveiflegra atburða. Ef
til vill var hann veikur. Hún varð
heltekin brjálæðiskenndri, barnalegri
löngun til þess að hlaupa niður og
vita, hvað væri að. En einhverjar
lcifar af stolti komu hiki á hana, og
hún stansaði I dyrunum. Kannski
sat Francis bara þarna I viðhafnar-
stofunni sallalrólegur að spila vist.
Hún myndi þá gera sig að algjöru
fífli.
Hún reyndi að hugsa skýrt og
ákvað að gera hið eina, sem var virð-
ingu hennar samboðið, en þjónaði
jafnframt sem smyrsl á særðar tilfinn-
ingar hennar. Það var að loka dyrun-
um, fara I rúmið, slökkva Ijósið og
sofna, eða að mirmsta kosti þykjast
sofa. Hún vissi, að undir yfirþorði
rciðinnar voru bágindi, sem myndu
gera henni ókleift að sofna.
Algjör þögn rlkti í húsinu. En
ómur hinnar sofandi sveitar barst
til hennar inn um opinn gluggann.
Síðbúið öskur úr næturhrafni heyrðist
langt utan úr skógi. Marianne gekk
að dyrunum og skaut slagbrandinum
fyrir, en fór því næst úr náttsloppn-
um og flýtti sér upp I rúm. En húri
var varla lögst á koddann (eftir að
hafa vonskulega þeytt þeim, sem
Francis var ætlaður, I gólfið) er
bankað var létt á dyrnar.
Hjartað barðist ótt og tltt I brjósti
hcnnar, og hún lá stlf og vissi ekki,
hvað hún átti til bragðs að taka.
Innra með henni toguðust á gremja,
sem hvíslaði því að henni að opna
ekki og þykjast vera sofandi, og ást,
er sagði henni að taka honum opnum
örmum, úr þvl að hann væri nú
loksins kominn. Aftur var bankað
og I þetta sinn fastara. Marianne
gat ekki afborið þetta lengur. Hún
fór fram úr rúminu og hljóp berfætt
að dyrunum og opnaði. En svo
hörfaði hún aftur á bak og saup
hveljur af undrun. Þarna I dyrunum
stóð ekki Francis, heldur Jason
Beaufort.
,,Má ég koma inn fyrir andartak?”
spurði ameríkaninn. Hann brosti,
og I ljós komu hvítar, sterklegar
tennur. ,,Eg þarf að tala við yður.”
Marianne varð sér þess allt I einu
meðvitandi, hversu þunnur náttkjóll
hennar var og hann huldi harla
lítið. Hún rak upp angistaróp, þreif
náttsloppinn og vafði honum utan
um sig. Er hún þóttist nægilega
falin á bak við leggingarnar, blæju-
lin og ótal bryddingar sloppsins,
fannst henni hún nógu örugg um sig
tií þess að mæta hinum óvænta
gesti. Reiðin út af þvi, að henni
skyldi hafa verið komið svona á
ð.vart, olli þvi, að rödd hennar skalf
um leið og hún sagði kuldalega:
,,Þér gerið yður víst ekki grein
fyrir þvl, hversu óviðeigandi heim-
sókn yðar er og það á þessum
tlma sólarhrings, ella hefðuð þér
varla dirfst að banka á dyr hjá mér.
Það, sem þér þurfið að segja, hlýtur
að vera mjög alvarlegt, ef það á að
réttlæta slíka hegðún. Ég bíð eigin-
manns míns og -”
„Einmitt, og ég er hingað kominn
til þess að segja yður, að hann muni
ekki koma að minnsta kosti ekki I
kvöld!” ->
Á samri stundu gerði kviðinn
aftur vart við sig, og hún ásakaði
sjálfa sig fyrir að hafa ekki sinnt hug-
boði sínu. Eitthvað hafði komið
fyrir Francis! En amerikaninn hafði
lesið óttann I svip hennar, áður en
hún náði að koma orðum að honum.
,,Nei,” sagði hann, ,,það hefur
ekkert hræðilegt komið fyrir hann.”
,,Þá hafið þérfyllt hann?”
Án þess að blða þess að honum
yrði boðið, gekk Jason inn fyrir og
lokaði dyrunum vandlega að baki
sér og skeytt engu, þótt Marianne
ygldi sig. Hann var kominn inn I
herbergið, áður en hún náði að átta
sig. Hann horfði á hana og fór að
hlæja.
,,Hvers konar menntun hafið þér
eigiinlega hlotið, frú mín, að ímynda
yður, að aðeins sú staðreynd að hann
sé dauðadrukkinn geti aftrað eigin-
manni frá því að mæta 1 hjónasæng
slna? Hvar hafið þér eiginlega hlotið
uppeldi yðar?”
„Menntun mln kemur yður ekkert
við.” sagði hún snögg upp á lagið,
enda hafði hlátur ■ ameríkanans ert
hana. ,,Segið mér aðeins, hvað hefur
komið fyrir Francis, og farið slðan!”
Jason gretti sig og beit I neðri
vörina.
„Gestrisni virðist ekki vera yðar
sterkasta hlið. En það, sem ég þarf
að segja yður, tekur dálitla stund og
er auk þess viðkvæmt mál. Með
yðar leyfi?”
Hann hneigði sig háðslega og
settist I stóran hægindastól þakinn
glitvefnaði, sem stóð rétt við arin-
Linguaphone
Þú getur lært nýtt tungumál á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróir islenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæf ileika til aó læra aó tala á þennan hátt. A ótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RÉTT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
ákvöróun, — sendum vió þér linguaphone námskeió
í því tungumáli, sem þú ætlar aó læra.
Pcu/dovo,
l'cuxtobus \cá
LINGUAPHONE tungumálanámskeió
á hljómplötum og kassettum
Hljóófærahús Reykjavíkur- Laugav.96 -sími 13656
50. TBL. VIKAN 37