Vikan - 02.12.1976, Blaðsíða 15

Áður en sest var að snæðingi. Fré
vinstri: Gunnar Halldórsson, Sig-
urður Kristjánsson, Tómas Waage,
Stella Skaftadóttir, Gunnlaugur
Þórðarson, Gísli Baldur Jónsson,
Gunnar Stefánsson, Aðalsteinn
Eiríksson og Kolbeinn Gíslason. Á
myndina vantar Ingimund Hjartar-
son og örn Jóhannesson.
Gunnar Halldórsson byggingar-
verkamaður knnn nú fleira en að
hyggja hús eftir námskeiðið hjá
Stellu.
takendum fyrsta kvöldið, þegar þeir
voru að læðupokast fyrir hornið á
Sólvallagötunni með plastpoka
undir hendinni. Hefði mátt ætla, að
pokarnir hefðu eitthvað hryllilegra
að geyma en svuntur og inniskó,
svo flóttalegir sem menn virtust.
Nú var hins vegar annar bragur á
mannskapnum. Æfðar hendur
munduðu sleifar og hnifa, rjóma-
sprautur og spaða, og það virtist
ekki koma niður á eldamennskunni,
þótt talandinn gengi liðugt hjá —
flestum.
Auðvitað snerist umræðan eink-
um um mat, þótt innan um og
saman við slæddust lítt skiljanlegar
athugasemdirum jafn náskilda hluti
eins og óperutónlist og Þórskaffi
(þið fáið enga skýringu á þessu með
Þórskaffið, ég fékk hana ekki sjálf).
Líklega hef ég ekki verið nægilega
innvígð til að skilja allt, sem um var
rætt.
Bakstur var mikið á dagskrá, og
virtust menn sammála um, að það
væri lítið spennandi verk. Þó var
einn, sem lýsti því með miklu stolti,
að hann hefði bakað köku í barna-
afmæli, og annar hefði bakað
rúllutertu, en ekki tekist að sann-
færa alla viðkomandi um, að rúllu-
tertan hefði í raun og sannleika
verið hans verk.
,,Það vantar eitthvað hér”, hróp-
aði Gunnlaugur allt í einu. ,,Hvar er
sérríið strákar?” Og svo bætti hann
2 msk. af sérríi í stroganoffið og
lýsti því yfir, að allur húsmæðra-
kennaramatur væri eins á bragðið,
það þyrfti að bæta við skvettu af
hinu og þessu, ef vel ætti að vera.
Stella tók öllu með þolinmæði og
sagði, að það væri ofsalega gaman
að kenna þeim félögum. Þeir vildu
raunar halda því fram, að þeir hefðu
lika kennt henni eitthvað, eins og til
dæmis, að það gæti verið rétt að
pipra — það er að segja rækjurnar!
Það var glatt á hjalla á eftir,
þegar krásanna var neytt, og
gamanyrði og hnútur flugu um
borð. Gunnlaugur var drýgstur við
sögurnar og sagði okkur meðal
annars eina af Ragnari í Smára, sem
þykir áhlaupamaður við fleira en
bókaútgáfu. Eitt sinn höfðu þeir
borða saman, Paul Reumert og
Ragnar í Smára, og höfðu þeir
margt að spjalla. Þegar Ragnar var
hálfnaður með eftirréttinn, sagði
hann allt í einu við Paul: „Heyrðu,
ætlar þú engan eftirrétt að fá?”
,,Ég hefði fengið eftirrétt, ef þú
værir ekki búinn að borða minn
skammt líka”, svaraði Paul.
,,Ég held, að drottinn hafi misst
úr náðarfötu sinni yfir þig, Gunn-
laugur,” sagði Tómas Waage, en
mér virtist nú sem þeir teldu, að
eitthvað hefði verið skvett á Stellu
líka.
Við kvöddum að loknum ljúffeng-
um kvöldverði og skildum við Stellu
og hópinn hennar önnum kafin við
frágang í eldhúsinu. K.H