Vikan - 02.12.1976, Blaðsíða 44

Gjöf ársins
1976
Eplarós.
Þetta er sjötta skeiðin í
dýrmætri seríu frá Georg
Jensen. Skeiðin er úr Sterl-
ing silfri, gullhúðuð og með
blómamynd úr email. Hvert
ár kemur ný skeið með nýju
blómamynstri. Upplag hverr-
ar skeiðar verður mjög tak-
markað.
Jóhannes
Norðfjörð h/f.
Hverfisgötu 49, Sími 13313
Laugavegi 5, Sími 12090
■______SMÁSAGA
norm hj eftir
P ■ ■ ■ %■ HENRY SLESAR
og dauðinn
Beverly kom heim úr skíðaferð með
slæma lungnabólgu. Hún fór
í rúmið með öll leikrit Camille,
og Eugene var ekki aðeins
undirlagður af fátækt, heldur
einnig draumórum; með hverjum degi
óx löngun hans til að kyrkja hana.
Þegar Beverly Hazard réði fjár-
haldsmann, fannst eiginmanni
hennar, Eugene, að það þýddi lok
sérstaks tímabils. Það hafði verið
dásamlegt timabil, sem Eugene,
byroniskur, ljóshærður maður, níu
árum yngri en Beverly, hafði notað
til að sóa fjármunum hennar kæru-
leysislega, með mestu ánægju og
samviskulaust.
„Þetta er það fáránlegasta, sem
ég hef nokkumtima heyrt,” sagði
hann við konu sína þegar hann
heyrði fréttirnar. ,,Að þurfa að vera
háður þessum — ókunnuga manni
varðandi peninga, eins og ég væri
smábam. Og láta hann borga alla
reikningana.”
„Hann hefur gjörbreytt fjármál-
um nokkurra kunningja minna,”
muldraði Beverly og dillaði sér fyrir
framan einn af tuttugu og átta
speglum í húsinu þeirra i úthverf-
inu. „Mér er sagt að hr. D sé mjög
duglegur maður.
Herra D (fullt nafn hans var
Duprey) var nógu duglegur til að
andmæla Eugene í fyrsta skipti sem
þeir hittust. Hann skoðaði Eugene
hátt og lágt gegnum þykku gler-
augun sín, hrærði í grófu yfirskegg-
inu og sagði: „Hvað meinið þér,
ekki nóg? Ég álít, að hundrað
dollarar á viku séu hæfilegir vasa-
peningar fyrir hvem sem er.”
„Það fer eftir vasanum,” sagði
Eugene grobbinn. „Það vill svo til
að minn er djúpur. Ég krefst þess
að þér hækkið áætlunina.”
„Þvímiður”sagði hr. Dþurrlega.
„Ég get ekki gert það.”
'Hvers vegna?”
„Vegna vinnuveitanda mins,”
svaraði hr. D um hæl. „Nú ef yður
væri sama, hr. Hazard, þá á ég
mjög annríkt núna. Einkaritari
minn mun láta yður fá ávísun á
leiðinni út.”
Tveim dögum seinna hringdi
Eugene i hr. D og sagði: „Ég þarf
hundrað dollara í viðbót. Viljið þér
gera svo vel að gefa út ávísun?”
„Til hvers eru peningarnir?”
„Ég held það skipti yður engu.”
„Þvi miður herra Hazard, ef þér
viljið ekki útskýra eðli þarfa yðar,
get ég ekki hjálpað yður.”
„Það er reikningurinn frá barn-
um,” sagði Eugene reiðilega, „frá
klúbbnum mínum.”
„Ég borga alla reikninga yðar,
hr. Hazard. Segið klúbbnum yðar
að senda þá bara til mín.”
„En skiljið þér ekki að þeir neita
að skrifa meira hjá mér fyrr en ég
borga!”
„Drekkið heima”, sagði hr. D
rólega.
Eugene fór að róðum hans. Þegar
Beverly kom að honum um kvöldið
var hann dauðadrukkinn að leita að
tilfallandi smámynt í bólstruðum
húsgögnunum.
Ástandið versnaði með degi
hverjum. Beverly var ánægð með
batnandi stöðu í fjórmálum fjöl-
skyldunnar, en Eugene var svo
miður sín vegna skorts á reiðufé, að
hann fór að fá undarlegar, illkvittn-
ar hugmyndir. Kvöld eitt fór hann á
almenningsbókasafn, en það var
ódýr skemmtun, sem hr. D hefði
verið ánægður með. I lestrarsalnum
erfiðaði hann í gegnum fjögur bindi
af bókum, sem báru hinn almenna
tiltil: Glæpafræði. Hann fór án þess
að finnast hann hafa fundið lausn á
vandamálinu.
En tveim mánuðum seinna gladd-
ist hann yfir að hafa öðlast þá
þekkingu á ofbeldi, sem hann hefði
aflað sér. Beverly kom heim úr
skíðaferð með slæma lungnabólgu.
Hún fór í rúmið með öll leikrit
Camille, og Eugene var ekki aðeins
undirlagður af fátækt, heldur einnig
draumórum; með hverjum degi óx
löngun hans til að kyrkja hana. En
kyrking var of hættuleg, lesturinn
hafði kennt honum það. Kyrking
skildi eftir merki ó hálsi fórnardýrs-
ins. Það var önnur leið, einfaldari
og heimilislegri, og hann komst að
því sér til mikillar ánægju, að hún
var í einstöku samræmi við sjúk-
dóm hennar. Hann fann það undir
K, Köfnun, í bók sem kallaðist:
Manndráp og greining þeirra...
einkenni köfnunar, hvort sem hún
stafar af hengingu, kyrkingu, gas-
eitrun, eða sjúkdómum svo sem
Iungnabólgu, eru venjulega hin
sömu, svo sem blýgrá slímhúð,
bláar eða svartar varir, bláar neglur
á tám og fingrum. Útlit eftir dauða
gefur ekki til kynna að dauða hafi
ekki borið eðlilega að höndum og
þessvegna verða yfirvöld að reiða
sig á önnur sönnunargögn til að
ókvarða nákvæmlega dauðaorsök...
Á föstudagskvöldið, meðan kon-
an hans svaf uppi i herberginu, sem
hún dvaldist í meðan á veikindun-
um stóð, gaf Eugene þjónustufólk-
inu frí yfir helgina. Á laugardags-
morguninn fór hann sjálfur upp með
morgunverðinn handa henni. Bev-
erly gladdist yfir þessu óvænta
framtaki. „Hvað hefur komið fyrir
þig Eugene?” Hann glotti. „Viltu
að ég mati þig, kanínuskinn?” Hún
tisti eins og hún væri nýgift. Þetta
reyndist vera hinn ánægjulegasti
morgunn, og Eugene gladdist yfir
að svo var, þar sem hann var
hennar síðasti. Þegar hann yfirgaf
herbergið klukkan tíu, eftir að hafa
látið hana taka inn meðulin, voru
augu Beverly að lokast og hún
sofnaði undir áhrifum svefnlyfja.
Það tók hann hálfa klukkustund að
ganga fró öllum gluggum, uppi og
niðri. Dymar út ó smásvalir baka-
til á húsinu voru óþéttar og hann
tróð handklæðum í rifurnar. Hann
gerði það sama við eldhúsdyrnar.
Síðan fór hann að gaseldavélinni,
sneri öllum tökkum á fullt og
slökkti logana. Lyktin varð óðar
óþægileg, en hann vissi, að nokkur
tími myndi líða þangað til gasið
næði til efri hæðarinnar. Hann
skyldi sannarlega gefa því nægan
tíma — satt að segja heila helgi.
Hann yfirgaf húsið nokkrum mínút-
um seinna, og tók með sér það
nauðsynlegasta, en það hafði hann
tekið saman um nóttina. Hann tók
minni bílinn og fór á hótel í
borginni.
Seint á sunnudagskvöldið kom
hann til baka. Hann stóð við
útidyrnar og drap vandlega í vindl-
ingnum sem hann var að reykja, og
stakk siðan lyklinum í skróna.
Síðan gekk hann inn í húsið. Ský af
hinu bítandi ósýnilega gasi, sem
44 VIKAN 49. TBL.