Vikan - 02.12.1976, Blaðsíða 32

Hr. Jesmond hóf mál sitt
á því að segja hversu
ógleymanleg gamaldags
úti á landi gœtu verið.
Fjölskyldan öll samankomin,
börnin eftirvæntingarfull
og glöð, jólatré, kalkúnar,
snjókarlar fyrir utan
gluggann og...
Jólasagá
í fjórum hlutum
EFTIR
AGÖTHU chistie
*
fEvintýrið am jólal
,,Ég verð þvi miður að hryggja
yður... ” sagði Hercule Poirot.
Það var gripið frammí fyrir
honum. Ekki samt ruddalega;
frammítakan var þýðleg, fimleg og
sannfærandi en alls ekki þrætuleg.
, ,Ég bið yður að neita ekki fyrr en
þér hafið heyrt málavöxtu, herra
Poirot. Ráðuneytiðseturþettaáodd-
inn. Samvinna yðar yrði vissulega
metin að verðleikum."
„Mér er sýndur mikiil heiður,”
sagði Hercule Poirot og bandaði
frá sér með hendinni, , ,en ég get alls
ekki orðið við bón yðar. Á þessum
tima árs...”
Enn greip Jesmond frammí. , ,Það
eru jól,” sagði hann sannfærandi.
„Gamaldagsjólíenskrisveit.”
Það fór hrollur um Hercule Poirot.
Hugsunin ein um enska sveit á
þessum tíma árs var honum síður
ensvoaðskapi.
„Góð gamaldags jól!” sagði Jes:
mond og lagði áherslu á orð sín.
„É-ég er ekki englendingur,”
sagði Hercule Poirot. „í landi mínu
erujólin hátið barnanna. Við höldum
okkar hátíðumáramótin.”
„Jaá,” sagði Jesmond, „en jólin
í Englandi eru svolítið annað. Hér eru
jólin stórhátíð, og ég fullvissa yður
um það að á Kings Lacey komist
þér að raun um að svo er. Það er afar
fallegt hús skal ég segja yður. Ein
álma þess er meira að segja frá
fjórtánduöld.”
Enn rann Poirot kalt vatn milli
skinns og hörunds. Þegar hann gerði
sér fjórtándu aldar, enskt sveitaset-
ur í hugarlund setti að honum kvíða.
Hann hafði þegar fengið sig fullsadd-
an af dvöl á sögufrægum enskum
sveitasetrum. Honum varð litið í
kringum sig með velþóknun í augna-
ráðjnu á þægilega nýtiskulega íbúð
sína með olíukyndingu og hinum
fullkomnustu tækjum til að koma í
veg fyrir dragsúg.
„Á vetuma fer ég ekki frá Lund-
únum,”sagðihannákveðinn.
„Ég held þér gerið yður alls ekki
grein fyrir því, herra Poirot, hversu
mikið er um að tefla.” Jesmond leit
félaga sinn hornauga og síðan aftur á
Poirot.
Hinn gestur Poirots hafði ekki
mælt orð af vörum annað en kurteis-
legt og formlegt „gott kvöld”. Nú
sat hann og starði niður á spegil-
fægðaskóna sina með svip, sem lýsti
einna helst djúpri hryggð, á kaffi-
brúnu andlitinu. Hann var ungur,
alls ekki eldri en tuttugu og þriggja
ára, og hann var augsýnilega fulJur
örvæntingar.
„Jú, jú,” sagði Hercule Poirot.
,, Auðvitað er mikið um að tefla, ég
32 VIKAN 49. TBL.