Vikan - 02.12.1976, Blaðsíða 33

geri mér grein fyrir því. Mér finnst
þetta afar leitt fyrir hönd hans há-
tignar.”
„Málið er alveg sérlega við-
kvæmt," sagði J esmond.
Poirot leit af unga manninum á
félaga hans, sem var mun eldri.
Ef lýsa œtti Jesmond með einu orði
þá væri það varfærni. Allt háttalag
hans bar vott um varfærni og
hyggni. J afnvel fötin hans, vel sniðin
en látlaus, röddin, áheyrileg en blæ-
brigðalitil, ljósbrúnt hárið, sem farið
var að þynnast ofurlítið, og fölt,
alvarlegt andlitið. Hercule Poirot
fannst hann ekki bara hafa þekkt
þennan eina Jesmond heldur tylftir
FYRSTI HLUTI:
Það rumdi í Poirot: „Hvit jól,”
sagði hann, „alltaf versnar það.”
Jesmonda á ferli sínum, og allir sem
einn höfðu þeir notað sömu orðin —
,, alveg sérlega viðkvæmt mál. ”
„Lögreglan, vitið þér,” sagði
Hercule Poirot, , ,fer alveg sérlega
gætilega i svona málum. ” ’
Jesmond hristi höfuðið ákveðinn.
„Ekki lögregluna,” sagði hann.
„Að finna það sem við leitum að,
hefði næstum óumflýjanlega mála-
ferli í för með sér ef við létum
lögregluna um málið, og það er ekki
hægt því að við vitum svo lítið með
vissu. Okkur grunar en við vitum
ekki.”
„Mér þykir þetta svo sannarlega
leitt,” sagði Hercule Poirot aftur.
Hafi hann haldið að gestir hans
gerðu sig ánægða með samúð hans þá
skjátlaðist honum. Þeir voru ekki á
höttunum eftir samúð heldur árang-
ursríkri hjálp. Jesmond tók enn að
klifa á því hversu dásamleg jól á
enskum herragarði væru.
„Það má heita svo að þau séu að
hverfa í glatkistu tímans,” sagði
hann, „hin einu, sönnu, gamal-
dags jól. Nú dvelst fólk á hótelum
um jólin. En ensk jól, þegar öll fjöl-
skyldan hefur safnast saman, börnin
með sokkana sína, jólatréð, kalkún-
innogplómubúðingurinn, knöllin og
snjókarlinn fyrir utan gluggann...”
Til að tryggja að fyllstu nákvæmni
væri gætt greip Poirot frammí.
„Til þess að hægt sé að búa til
snjókarl, þarf að hafa snjóað,” tók
hannfram í fúlustu alvöru, ,,og snjó
er ekki hægt að panta rétt sí svona,
jafnvel ekki til að hægt sé að halda
enskjól.”
„Það vill svo vel til að ég hafði
tal af kunningja mínum núna í
morgun, sem vinnur á Veðurstof-
unni,” sagði Jesmond, „og hann
sagði mér að gott útlit væri fyrir hvít
jól.”
Þetta var illa til orða tekið. Orð
hans komu Hercule Poirot til að
skj álfa enn frekar en áður.
„Snjór uppi í sveit!” sagði hann.
„Það væri ennþá andstyggilegra.
Stórt, kalt, grjótsveitasetur. ”
„Alls ekki,” sagði Jesmond.
„Hlutirnir hafa tekið miklum
stakkaskiptum á síðastliðnum tíu
árum eða svo. Nú er olíukynding
víðasthvar.”
„Erolíukynding á Kings Lacey?”
spurði Poirot. Nú fyrst lét hann
einhvernbilbugásérfinna.
Jesmond tók tækifærinu tveim
höndum. „Já, vissulega,” sagði
hann, „og sérlega fullkomin heita-
vatnslögn. Þaðerofní hverju einasta
svefnherbergi. Ég fullvissa yður um
það, minn kæri herra Poirot, að
Kings Lacey er dæmigert fyrir
nútíma þægindi. Mér kæmi alls ekki
á óvart þótt yður fyndist of heitt
íhúsinu.”
„Það er afar ólíklegt,” sagði
HerculePoirot.
Með lagni smeygði Jesmond sér
innáaðrarbrautir.
, ,Yður er ljóst í hve miklum vanda
við erum staddir,” sagði hann
heimullega.
Hercule Poirot kinkaði kolli. Þeir
voru vissulega í vanda staddir.
Ungur, verðandi pótentáti hafði
komið til Lundúna nokkrum vikum
áður. Hann var einkasonur þjóð-
höfðingja ríkis, sem í senn var bæði
ríkt og mikilvægt. Land hans hafði
verið vettvangur óróleika og
óánægju um skeið, og þótt landar
hans hefðu verið trúir og dyggir
þegnar föður hans, þá voru þeir ekki
aðsamaskapiánægðirmeð framferði
rikisarfans. Heimskupör hans höfðu
á sér vestrænt yfirbragð og því
illafsakanleg i augum þegnanna.
Samt sem áður hafði trúlofun hans
nýlega verið opinberuð. Væntanleg
brúður hans var sömu ættar — ung
stúlka, sem numið hafði við háskól-
ann í Cambridge, en hafði ávallt
gætt þess að greiða ekki götu
vestrænna áhrifa i heimalandi sínu.
Brúðkaupsdagurinn varákveðinn og
prinsinn ungi hafði haldið til Eng-
lands með nokkra af gimsteinum
krúnunnar, þar sem ætlunin var að
smiða úr þeim hæfilega nýtiskulega
skartgripi, og hafði Cartier verið
fenginn til verksins. Meðal stein-
anna var afar frægur rúbinn, sem
hafði verið tekinn úr sæti sínu i
þunglamalegri, fornri hálsfesti. Nú
höfðu hinir valinkunnu gullsmiðir
Cartiers gert á honum breytingar í
samræmi við það sem um var beðið.
Enn hafði engin snurða hlaupið á
þráðinn, en úr þessu fór að syrta í
álinn. Engum datt i hug að krefjast
þess af ungum prinsi, sem auk þess
var ríkur og haldinn skemmtana-
fikn, að hann gerði ekki ýmiss konar
skammarstrik af skemmtilegra
tæinu. Héldi hann sig við saklaus
heimskupör var ekkert að þvi að
finna. Borið saman við kádiljákana,
sem faðir hans gaf gjarnan þeim
dansmeyjum, sem hann var hrifn-
astur af í það og það sinnið, hefði
engum þótt neitt athugavert þó að
prinsinn hefði boðið þeirri stúlkunni,
sem hann var hrifnastur af í bili, í
gönguferð niður Bondstræti og gefið
henni demantsnælu eða smaragðs-
armband sem ofurlítinn þakklætis-
vott fyrir félagsskapinn. Raunar
hefði öllum þótt það sj álfsagt.
En prinsinn hafði verið miklu
klaufalegri en svo að láta sér það
nægja. Hrifning hennar hafði vaxið
honum svo í augum að hann hafði
sýnt henni rúbíninn fræga í sinni
nýju umgerð, og hafði svo kórónað
allt saman með þ ví að verða við þeirri
beiðni hennar að fá að bera hann —
aðeins eina kvölds tund.
Afleiðingarnar voru ömurlegar.
Lafðin hafði horfið frá kvöldverðar-
borðinu undir því yfirskyni að hún
þyrfti að púðra á sér nefið. Timinn
leið. Hún kom ekki aftur. Hún hafði
smeygt sér út um aðrar dyr á húsinu,
og horfið út i buskann. Það sem ergi-
legast var og mestu skipti, var að
rúbínninn í umgerðinni sinni nýju
hafði horfið með henni.
Þetta var sá kjarni málsins, sem
útilokað varaðgera heyrum kunnug-
an án þess að það hefði í fy lgd með sér
hinar hræðilegustu afleiðingar.
Rúbinninn var ekki bara venjulegur
rúbinn, hann var ákaflega mikil-
vægur forngripur, og allir málavext-
ir varðandi hvarf hans voru þvi um
líkir, að allur ótímabær orðrómur
gæti þyrlað upp pólitísku moldviðri.
Jesmond var ekki maður af því
tæinu að hann segði frá þessu svona
einfaldlega. Hann fléttaðihinu flókn-
asta orðskrúði utan um einfaldar
staðreyndir málsins þannig að úr
varð orðagjálfur hið mesta. Hercule
Poirot hafði í raun ekki minnstu
hugmynd um hver Jesmond var.
Hann hafði rekist á marga Jesmonda
á ferli sínum. Hvort hann starfaði
fyrir innanríkisráðuneytið, utanrík-
isráðuneyt.ið eða einhverja leyni-
stofnun rikisvaldsins var ekki ljóst.
Hann kom fram fyrir hönd Sam-
veldisins og starfaði i þágu þess.
Rúbinninn varð að koma i leitirnar.
J esmond fullyrti kurteislega að herra
í næstu fjórum Vikum skulum við
halda jól. Jól á enskum herragarði
eftir ævagamalli enskri hefð. Sam-
tímis okkur verður Hercule Poirot
staddur á Kings Lacey og skulum við
fylgjast með honum í leit hans að
rauðum rúbín, sem stolið var frá
austurlenskum prinsi. Hér er allt eins
og vera ber — sagan er ósvikin
gamaldags jólasaga með snjó og
mistilteini, gömlum siðum og auð-
vitað hinum ómissandi lostæta jóla-
búðingi. En þrátt fyrir friðsæld og
jólahelgi má alltaf búast við einhverju
óvæntu og dularfullu þar sem kempan
gamla Hercule Poirot er staddur.
>úðinginn
49.TBL. VIKAN 33