Vikan - 02.12.1976, Blaðsíða 23

fAIASKÁÍAA
ÓDVRIR OG HENTUGIR
I mörgum stærðum og gerðum.
Sendum hvert á land sem er.
Biðjið um myndalista.
STÍL-HÚSGÖGN
AUDRHI KKU <>3 KO^AVyGi iifú' ■* •
Og núna í augnablikinu, hugsaði
hún, vildi ég óska þess að ég
tilheyrði þeirra veröld, sem er miklu
einfaldari á allan hátt. ,,Fáðu þér
ferskju. Ég er lika með súkkulaði-
stykki. Eða viltu kannski heldur
samloku með skinku og osti? Drott-
inn minn dýri, David virðist hafa
ætlað að halda veislu. Svona eru
þeir karlmennirnir. Ef þeir eru
látnir annast innkaupin þrifa þeir
það sem hendi er næst. Móðir mín
er mjög dugleg húsmóðir og hún
gætir þess vandlega að faðir minn
komist ekki svo mikið sem nálægt
kjörbúð.” Hún tók upp flösku af
Chianti og setti hana á borðið.
,,Nú litur þetta svolitið hátíðlegra
út,” sagði hún, en hafði stöðugt
gætur á þjóðveginum.
„Gerðu það fyrir mig,” sagði
Irina, ,,að umgangast mig ekki eins
og eina af þessum smástelpum.”
Hún leit i áttina að litlu andlitunum
við hin borðin og brosti. Hvaðan
skyldu þær vera þessar, allar eins
klæddar og með fléttur og svo þessi
stóru, vingjarnlegu augu? Ein
nunnan gaf þeim áminningu og þær
hœttu að horfa. ,,Hvað er að angra
þig Jo?” Það gat ekki verið neitt
merkilegt, ekki i þessu sakleysis-
lega umhverfi.
,,Ég ók mjög hægt. Hver einasti
bill fór framúr okkur, var ekki
svo?”
„Nema vöruflutningabíllinn,”
sagði Irina ertnislega.
„Já, en að honum slepptum, þá
fóru allir bílar fram úr okkur, allir
nema einn. Hann hægði á sér í hvert
sinn er við vorum komnar í aug-
sýn.”
„Hvítur bíll?” sagði Irina og
varð nú alvarleg.
„Já.” Jo hafði fyrst komið auga á
hann, þegar hún hafði stansað sem
snöggvast fyrir utan Merano til
þess að ganga frá þessu með hár-
kolluna.
„En það eru svo margir hvítir...”
„Ég veit það, en...” Jo hikaði
en bætti svo við. „Hvítur Fíatbill
var i Graz í gær. I gærkvöldi var
hann í Lienz, en fór þaðan fyrir
dögun.”
, .Hverjir voru í honum?”
„Milan og Jan. Ludvik hitti þá
svo í Lienz. Þaðan óku þeir í áttina
að Merano.” Jo hafði nákvæmar
gætur á Irinu, en hún varð ekki vör
við neitt fum á henni. Hún virtist
sallaróleg. Jo varð nú bjartsýnni og
hélt áfram. „Þú skilur þess vegna
hvers vegna ég hef áhyggjur út af
hvitum bil, sem hefði átt að fara
fram úr okkur eins og allir hinir,
engerði þaðekki.”
Irina reif sig upp úr hugsunum
sínum og sagði. „Þú varst svei mér
klók að aka svona hægt.” Hún
reyndi að virðast áhyggjulaus. Þeir
voru þá í Merano, hugsaði hún,
og það í fleiri klukkutíma.
„Krieger átti hugmyndina að
þessu, en ekki ég.” Hún hafði meira
að segja haldið að hann væri
genginn af göflunum. Hann vissi
mæta vel hversu illa henni var við
að þumlungast þetta áfram eftir
þjóðvegunum, alveg eins og gömul
bóndakerling að fara með egg á
markaðinn. Jo fór að hlæja, sum-
part að sjálfri sér og sumpart af því
að henni var þetta mikill léttir.
Irina tók þessum nýju fréttum svo
vel. Enda var líka best að kippa sér
ekkert upp við þetta. Annaðhvort
var þessi bíll að elta þær eða ekki.
Og hvað gerði það svo sem til þótt
svo væri? Þær myndu bara sitja
þarna áfram og bíða eftir Dave.
„Ég hef sennilega gert of mikið úr
þessu,” sagði hún. „Ég á það til og
ég veit að það er slæmur ávani.
Okkur hefur sennilega alls ekkert
verið veitt eftirför. Hviti bíllinn
hefði þá átt að vera kominn framhjá
núna. Eða kannski að þeir hafi
stansað einhvers staðar og fengið
sér að borða.”
„Má vera.”
„Ella hefði þeim ekki seinkað
svona.”
„Kannski eru þeir að hafa sam-
band við Merano til þess að vita
hvað þeir eigi að gera í málinu.”
„Æ, láttu ekki svona Irina. Þú
hefur æðisgengnara hugmyndaflug
en ég.” Hún rétti ferskjurnar í
áttina til hennar. „Fáðu þér eina.
Þær eru víst ræktaðar i Merano.”
En nú var um að gera að taka þessu
öllu með ró, sagði hún við sjálfa sig.
„Nei, þakka þér fyrir.”
„Hvað eigum við þá að gera við
ferskjurnar. Gefa börnunum þær?
Mér er ómögulegt að borða þær og
vita af öllum þessum augum horfa á
eftirþeim ofan í mig.” Irina kinkaði
kolli til samþykkis. „Allt í lagi. Þú
hefur þá auga með veginum.” Jo
reis á fætur og safnaði saman
matarleifunum, en skildi ekkert
eftir á borðinu nema Chiantiflösk-
una. „Og ef okkur hefur verið veitt
eftirför hingað, þá er það þó ekki
Mark Bohn að kenna, ekki í þetta
sinn”. Hún leit framan í Irinu. Það
var eins og hún tryði ekki sínum
eigin eyrum. „Já,” sagði Jo.
„Hann er svikarinn.” Hún tók nú
matarpokann og gekk yfir að nunn-
unum.
Irina dró djúpt að sér andann.
Já, David og hún höfðu haft of háar
hugmyndir um Bohn. David vegna
vináttunnar, en hún vegna, ja,
vegna hvers? Af einskærri
heimsku? Hún fór hjá sér vegna
aulaskapar síns í sambandi við
kortið. Hún hafði ekki átt von á þvi
49. TBL. VIKAN 23