Vikan - 19.05.1977, Qupperneq 18

Smásaga eftir Jacqueline Wilson
Lengsti
dagur
vikunnar
Móðir hennar hafði svo
oft varað hana
við hættum stórborgarinnar og
hættunni á að lenda i slæmum
félagsskap.
Vandræði hennar voru þau, að hún
lenti yfirleitt alls ekki í neinum
félagsskap.
í dag er sunnudagur. Sunnudag-
urinn er alltaf versti dagur vikunn-
ar. Ég hlýt að vera eina stúlkan í
allri London, sem er fegin að vakna
á mánudagsmorgnum.
Það er ekki það, að mér finnist
svona óskaplega gaman í vinnunni.
Ég vinn leiðinlegt starf, hraðritun
og vélritun og ég hef ekki einu sinni
áhugavekjandi forstjóra til að reyna
við.
En stelpumar, sem ég vinn með,
eru skemmtilegar, og núna, þegar
ég hef unnið með þeim i nokkra
mánuði, finnst mér ég loksins vera
orðin ein af þeim, ég er ekki lengur
litla skrýtna stelpan úr sveitinni.
Mamma hafði sagt mér svo
margar hræðilegar sögur um ógnir
stórborgarinnar, að ég þorði naum-
ast að ganga ein um göturnar, og
þegar blásaklaus herramaður gekk
einu sinni til min á Trafalgar Square
og spurði til vegar, greip mig ógnar
hræðsla, og ég tók ó rós, fullviss
um, að hann væri þrælasali.
Nú er ég farin að róast, og í
rauninni er ég farin að kunna vel við
mig í London — nema á sunnudög-
um. Ég er önnum kafin alla vikuna,
en það er ekkert hægt að gera ó
sunnudögum. Stúlkurnar, sem búa
með mér í íbúðinni, Naomi og Jilly,
fara alltaf út með vinum sínum á
laugardagskvöldum, en ég fer alltaf
snemma að sofa þó af einskærum
leiðindum. Naomi og Jilly koma
rnjög seint heim, og þær sofa alltaf
til hádegis.
Ég hef reynt að láta sunnudags-
morgnana líða með því að búa til
það sem mamma kallar sómasam-
legan hádegismat, en þegar ég svo
fer og vek Naomi og Jilly, yfir mig
ánægð, hryllir þær við buffsneið-
unum mínum og búðingnum. Na-
omi og Jilly láta sér nægja svart
kaffí og nokkrar skeiðar af kornflexi
í hádegisverð.
Svo þegar þær eru aðeins búnar
að jafna sig, fara þær út til að eyða
því sem eftir er af deginum með
vinum sínum. Hvorug þeirra kemur
aftur í íbúðina, fyrr en að kvöldi.
Ég er alltaf að segja við sjálfa
mig, að nú verði ég að herða mig
upp og hætta að vorkenna sjálfri
mér. Ég gæti tekið mér ýmislegt
þroskandi fyrir hendur á sunnudög-
um. Ég gæti lesið, saumað, lært
nýtt tungumál, eða fundið mér nýtt
tómstundagaman.
Nú, allt þetta hef ég þegar gert —
og ég hef þvegið hárið og lakkað
neglurnar og búið til kaffi, sem mig
langar ekki einu sinni til að drekka
— en ég er alltaf ein.
í þau skipti, sem ég hef neytt mig
til að fara út að ganga á
sunnudagssíðdegi, finnst mér eins
og öll London hafi breyst í
stækkaða mynd af örkinni hans
Nóa. Enginn er einn á ferli.
Elskendur eru allt í kringum mig,
arm í arm, svo allir sjái, að þeir eigi
saman. Hvernig skyldi allt þetta
fólk hafa hist? Það get ég ekki
skilið. Stundum held ég, að ég hljóti
að vera eina stúlkan i London, sem
ekki er gengin út.
Þetta er hlægilegt — mamma
sendir mér stöðugt bréf, þar sem
áhyggjur hennar skína út úr hverju
orði. Hún skrifar sífellt, að hún
voni, að ég hafi ekki gleymt uppeldi
minu, að piltar vilji enn bera
virðingu fyrir stúlkum, og ef ég
þurfi endilega að drekka í veislum
að halda mig þá við sérrí — og
aðeins tvö lítil glös.
Ég á líka að muna, að ég þarf að
fá minn reglulega svefn, og of
margar vökunætur geta orðið til
þess, að ég líti út eins og ugla.
Siðan bætir hún alltaf við eftir-
skrift, þar sem hún biður mig að
skrifa sér meira um vini mína — og
auðvitað meinar hún þá karlkyns
vini.
Hingað til hef ég komist hjá því
að skrifa henni, að ég eigi engan vin
af hinu kyninu, en ég slepp ekki við
það endalaust. Þetta er svo
kjánalegt. Hvers vegna ætti mér
ekki að standa á sama, þó ég eigi
ekki kærasta? Hér er ég, fullvaxta
stúlka næstum orðin 18 ára, ein i
einni dásamlegustu borg heimsins,
og það eina, sem ég geri á sunnu-
dögum, er að hangsa og láta mér
leiðast.
Nóg komið af svo góðu. í dag
ætla ég að fara út og skemmta mér,
og hana nú! Ég byrja á því að fara ó
Petticoat Lane — og mér tekst
reyndar að slappa af og skemmta
mér yfir öllum smóskrýtnu torg-
sölunum, og ég gleymi einsemd
minni í mannfjöldanum.
Síðan fer ég með neðanjarðarlest-
inni niður ó Trafalgar Square. Það
hittist svo skemmtilega ó, að aftur
spyr ferðalangur mig til vegar, og í
þetta sinn hleyp ég ekki á brott
lafhrædd. Ég vísa honum leiðina,
og nú liður mér vel, af því mér
finnst ég eins og heima hjá mér.
Ég sný mér við og sé hóp af fólki
fara inn í National Gallery. Jæja, ég
hafði skemmt mér vel um morgun-
inn, kannski ég ætti að snúa mér að
listinni. Ég geng um svolítið feimin
i fyrstu, þar sem ég er óvön lista-
söfnum. En það tekur enginn eftir
mér, og eftir litla stund hef ég alveg
gleymt mér við að skoða myndim-
ar.
Sumar þeirra höfða ekkert til
min, en aðrar eru hreint stórkost-
legar. Mig er farið að verkja í
fæturna, og ég get alveg sætt mig
við að fara heim, ánægð með
daginn, þegar ég sé mynd, sem mér
finnst sérlega falleg.
Hún er fremur lítil, með nokkuð
stirðlegt yfirbragð, greinilega mörg
hundruð ára gömul, þó litimir líti út
fyrir að hafa verið settir á í gær, svo
ferskir og nýir sem þeir virðast.
Mest hrifur mig lítill hundur neðst á
málverkinu, lítill, sætur terrier,
sem er likur Eags, einum af
hundunum heima. Svo lít égá fólkið,
mann með stóran svartan hatt, í
loðskinnskápu og með sokka ó
fótum, og föla unga stúlku með
hvítt höfuðfat og i fallegum
grænum kjól. Það var svo sem
auðvitað, að ég þyrfti að heillast af
málverki af pari. Ég hlýt að vera
með pör á heilanum. Það er
einkennilegur spegill fyrir aftan
parið, sem það speglast í, og fyrir
ofan spegilinn em skrifuð nokkur
orð. Ég halla mér fram til að sjó,
hvað stendur þar.
„Johannes de eyck fuit hic,”
segir ljóshærður piltur í gallabux-
um.
Ég stari skilningsvana á hann.
,,Það stendur þarna á málverk-
inu,” segir hann brosandi. ,,Jan
van Eyck var hér.”
,,Það er þó ekki átt við það?”
,,Jú, vissulega.”
,,Eins og Kilroy?”
„Mmm. Það em mörg stórkost-
leg smáatriði á þessu mólverki.”
„Kemur þú þó oft hingað?”
Hann lítur í augu mín, og við
skellum upp úr.
„Það var ég, sem átti að segja
þessa setningu, en ekki þú. Já,
reyndar geri ég það. Ég skal sýna
þér uppáhaldsmyndirnar minar, ef
þú vilt.”
„Já, það væri gaman.”
Það er skrýtið, eð ég finn ekki
lengur til i fótunum. Málverkin
virðast fá annan svip, nú þegar ég
lít á þau einnig með hans augum.
„Þú veist svo mikið um listir.
Ertu við listnám?”
„Ég vildi, að svo væri, en ég get
ekki svo mikið sem dregið eina
beina línu. Nei. Ég — slæpist, eða
hvernig heyrði ég nú aftur einn
félaga minna lýsa starfi sinu? Já, nú
man ég það! Ég er „í fjármála-
lífinu.”
„Það hljómar vel!”
„Blessuð trúðu því ekki. Ég er
bankablók”
„Ég — ég er „i viðskiptalífinu.”
„Nú skulum við sjá. Einkarit-
ari?”
„Nei. Hraðritari.”
„Býrðu í London?”
„í einum þriðja hluta þriggja
herbergja íbúðar.”
„Það er náðugt líf. Ég hef bara
1/4 af óþrifalegri tveggja herbergja
18 VIKAN 20. TBL.